Lesbók Morgunblaðsins - 12.03.1950, Page 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
153
Ræbismaður Trumans
kemur til Luxemburg
Eftir JOHN STANTON.
FRÚ PERLE MESTA var á leið
frá París til Luxemburg. Hún hall-
aði sjer makindalega aftur á bak í
nýa Packard bílnum sínum og
rendi augum yfir landið, sem var
baðað í sól. Hún er þriðja konan,
sem Truman forseti gerir að ræð-
ismanni fyrir Bandaríkin. Hún er
vinur forsetans og hún er svo sköru
legur kvenmaður, að henni er trú-
andi til þess að ráða fram úr öll-
um vandamálum Luxembúrg, og
jafnvel alls heimsins.
Hún var nú á leið til þess að taka
við embætti sínu. Bíllinn hennar
var enn með merki Rhode Islands
á sjer. Ökumaður var heljar mik-
ill írskur rumur, Frank Toomey að
nafni, og hann hefur verið bílstjóri
frúarinnar í fimm ár. Á undan
Packardnum rann gamall Ford,
sem hafði verið leigður í París til
þess að flytja í honum 10 ferðakist-
ur frúarinnar. Bílstjórinn var ung-
ur Frakki, Marcel að nafni, og sam-
kvæmt loforði bifreiðastöðvarinn-
ar átti hann einnig að vera leið-
sögumaður.
Bílarnir óku ofur hægt, ekki
nema svo sem 45 mílur á klukku-
stund. Jeg var í mínum eigin bíl og
ók stundum á undan og stundum
á eftir. Þar sem staðnæmst var gaf
jeg mig á tal við bílstjórana. Mar-
cel kunni ekki orð í ensku, og
Frank kunni ekki orð í neinu öðru
tungumáli en ensku.
Við ókum tígulega fram hjá
frönsku landamæravörðunum og
þeir heilsuðu allir að hermannasið
og brostu við frú Mesta. Um 100
metrum handan við landamærin
komum við að tollstöð. Jeg furðaði
mig á því að enginn úr ameríska
sendiráðinu skyldi kominn til landa
mæranna að taka á móti ræðis-
manninum. Þeir biðu hennar lík-
lega allir í bústað sendiráðsins í
Luxemburg, höfuðstaðnum. Jeg
gekk inn í tollstöðina til þess að fá
bílskírteini mitt stimplað. Rjett á
eftir komu þeir Marcel og Frank
þar inn. Þar fengu þeir þær við-
tökur, að Marcel varð fokvondur,
en Frank ráðalaus, Tollvörður, sem
sat þar við gluggagátt, sagði:
„Jeg vil fá að sjá bílskírteinin
ykkar.“
Og Marcel hrópaði á frönsku
framan í Frank:
„Hann vill fá að sjá bílskírteinið
þitt.“
Frank stóð og gapti, leit svo til
mín og spurði:
„Um hvað eru þessir peiar að
tala?“
Þegar jeg hafði útlistað það fyr-
ir honum, ýtti hann mjer að glugga
gættinni, og þá vissi jeg að mjer
hafði verið falinn sá vandi á hend-
ur að koma frú Mesta ræðismanni
inn yfir landamærin hvort sem hún
hefði bílskírteini eða ekki.
Jeg sagði því á minni bestu
frönsku:
„Þessi frú er hinn nýi ræðismað-
ur Bandaríkjanna í Luxemburg.
Hún hefur vegabrjef stjórnmála-
manna. Þjer verðið að hleypa
henni inn í landið.“
Tollvörðurinn brosti, sló út frá
sjer með báðum höndum og sagði:
„Hún fær ekki að fara inn í land-
ið bílskírteinislaus."
j i GJííit-f'
Marcel bölvaði og Frank sagpi:
„Hvað er að?“
Tollvörðurinn sneri sjer brosandi
að mjer aftur og sagði:
„Frúin skal fá að fara inn í land-
ið, en hún verður að skilja bílinn
sinn eftir hjerna. Getið þjer ekki
lofað henni að sitja í bílnum yðar?“
„Kemur ekki til mála,“ æpti
Marcel. „Eruð þjer vitlaus?“
Við fórum út til þess að athuga
málið cg reyna að finna á því ein-
hverja lausn. Frank fó.r til frú
Mesta til þess að vita hvort henni
dytti nokkurt ráð í hug. Eftir litla
stund gengum við Marcel aftur inn
í tollstöðina og nú sagði jeg byrst-
ur:
„Þessi kona, sem er með okkur,
er ekki aðeins ræðismaður, heldur
er hún einnig vinur Trumans for-
seta Bandaríkjanna. Það er því
mjög alvarlegt mál að hefta för
hennar. Það er móðgun við Banda-
ríkin.“
Tollvörðurinn ypti öxlum og
mælti:
„Það kemur mjer ekkert við.“
Marcel bölvaði enn, og Frank
kom nú og sagði:
„Jeg tjáði frú Mesta að þjer ætl-
uðuð að þjarma að þeim, og hún
bað yður blessaðan að gera það,
en fara þó varlega “
. •*'í Oi»
Jeg gekk út að bíl frú Mesta.
Hún sat þar ósköp róleg og var að
tala við skrifara sína um kýr, sem
voru á beit skamt þaðan, og hafði
komist að þeirri niðurstöðu að hjer
væri hver blettur jarðar notaður.
En svo sagði hún við mig:.
„Jeg held að við sjeurp á yilli-
götum. Sendisveitarfulltrúinn, Mr.
West, er ekki hjer, en hann hafði
lofað að taka á móti mjer. Eruð
þjer alveg viss um að þetta sje
rjetta leiðin til Luxemburg?“
Jeg spurði mann, sem ,stóð þar
nærri. _ var'iíi
„Auðvitað," sagði hann, „þetta
er lang fjölfarnasta leiðin.“