Lesbók Morgunblaðsins - 29.04.1951, Blaðsíða 3
LESBÓK MORCUNBLAÐSINS
2;i'J
því að halda þessum sjerfróða og
íjölhæfa manni utan þings.
Embættisstörf I. E. voru mjög
tímafrek, en samt illa launuð. Hann
var in mesta hamhleypa til starfa.
Auk embættisstaj-fa, ritaði hann
mikið um þjóðmál, samdi leikrit,
leiðbeindi leikurum og varð braut-
ryðjandi leiklistarinnar á síðari
hluta 19. og fyrri hluta 20. aldar.
Ilann var einn aí bestu taflmönn-
um landsins, dansmaður ágætur og
mesti göngugarpur.
Margir skrifstofumenn verða
„þurrpumpulegir" og einhæfir, en
embættisskrifstofan gerði I. E. ekki
ófrjóan og leiðinlegan. Hann las
mikið og skrifaði af lífi og fjöri.
Hann var frjór afkastamaður.
Landshagsskýrslurnar voru sumutn
skemmtilestur. — Sagnalist Gísla
afa hans Konráðssonar gekk að
crfðum til Itans. en hún lagðist í
annan farveg hjá honum. Hann v.v'
skáld. Hvenær sem hann stnkk nið-
ur penna, kom skáldið í ljós.
Indriði Einarsson kynntist Jóni
Sigurðssvni á háskólaárum sínum,
og nokkuð var hann handgenginn
móðurbróður sínum, Konráði
Gíslasvni, sem varð merkismaður
þjóðernisstefnunnar á 19. öld meðal
íslendinga. Hann markaði þá steínu
„Vjer viljum vernda tnál vort og
þjóðerni". Það var mergurinn máls-
ins. Það, scm skapar þjóð, er sam-
ciginleg tttnga. Ekkert annað getur
gert það. Víst var það mikill feng-
ur Indriða Einarssyni að fá að
kynnast þessum tveimur öndvegis-
höklum vorum á sviði málvísind i
og jijóðrnáia.
----oOo---
Jeg var 11 ara. þegar jeg sa Ind-
rtða Emarsson i fyrsta sinn. Kanrt
kotn á heimili mitt, Geklingaholt
í Skagafirði, að sumarlagi. Jeg man,
þegar hann og frændur ltans og
vittir, margtr saman, j'teystu í hlað-
ið sunnan tfaðirnar. Mjer varð
etarsýnt a haim. Indnði, stoð þá a
fimmtugu. Teinrjettur var hann,
tæplega meðalmaður á hæð, snar
og Ijettur i hreyfingum, eins og
stálfjöður, vel búinn, með mikið
hár, er talsvert var tekið að grána,
vel faritln í andliti, nefið hátt, haf-
ið upp að framan, augun grá, svip-
urinn góðmannlegur, herðibreið-
ur og miðmjór. Hreyfingarnar bóru
jtað með sjer. að hann hafði stælt-
an likama og fiman. Hann var lika
æfður skylmingamaður og æfði
nokkuð sund. Gekk hann fremur
stutturr., afmældum skrcfum, eins
og hann Itefði vcrið tamjtm i her-
göngu. Hermennskan hejllaði hann
alitaf. Haim gat lýst fylkingaskip-
un í orustum, bæði jns nýja og
gamla tima. Skrafhrevfinn var
hann og glaður í viðmóti. Röddin
var mjúk, en ekki mikil. Skap-
mikill var hann og Jjct ekki mis-
hjóða sjer órefsað, gat þá verið
Jangrækinn, en að jafnaði var fljólt
úr honum, þó að hann rciddi.sf. ef
liann gekk úr skugga uni, að ilJt
bjó ekki undir.
Indriði var maður undirhyggju-
laus. Háttprýði hans var viðbrugð-
ið. Kunni hann manna best að
vcra með tignum mönnum og hefð-
armeyjum, cn sá var munurinn á
Iienuin og sumuin öðruin, er þetta
kunua, að hanu sýmh olluiu að