Lesbók Morgunblaðsins - 29.04.1951, Blaðsíða 10

LESB( )K MORGUNBLADSINS
24fi
ar. Það er sálin, það er sjálfur þú,
Svetaketu."
Þannig hófst í bekknum sam-
ræða um einn hluta hins ósýnilega,
atómið.
Nemendurnir fylgjast með. Sköp-
unarverk Guðs er stórfenglegt og
leyndardómsfullt. En sje nú hið
ósýnilega öllu öðru þýðingar-
meirt ? Mannlegur skilningur er
takmarkaður. En í Biblíunni er
mikið um það, sem auga ekki sjer
og eyra ekki hevrir.
— Við vorum eftir þessa kennslu-
stund góðir vinir, bæði við lær-
dóminn og á nemendasamkomum.
,.Gud signe várt dyre
Fedreland.“
Hvergi i Noregi hef jeg kynnst
mönnum, er eiga jafn mikið sam-
eiginlegt með okkur íslendingum
og Helgelendingar. Helgeland er
svðsti hluti Norðurlands fylkis. Svo
er og urn hljóm mikinn og fjörug-
an söng nemendanna, hann minn-
ir mig ósjálfrátt á söng íslenskr-
ar æsku. Spvrji jeg nemendurna
hvaða söngvar þeim falli best,
svara þeir ættjarðar söngvarnir og
þó einkum Norðurlandssöngurinn,
sem er reyndar sunginn mikið um
allt land:
,,Aa, eg veit meg eit land,
langt der oppe mot nord,
med ei lysandi strand
millom högfjell og fjord.“
Jeg kynr.ist þeim best í kennslu-
hljei, þessum ungu Norðlending-
um. Jeg verð þá var hjá þeim all-
taumlausrar kátínu og nokkurs
sjálíbirgingsskapar og monts, eins
og sagt er að vart verði hjá ís-
lenskri nútíma æsku. Fyrstu vik-
urnar framan af vetri hafði bekk-
urinn minn mikið gaman af að fara
á skautum, en góður skautaís var
á tjörn rjett hjá skólar.um. Oft
tók jeg þátt í því gamni. Við
Lekum okkur að því að sparka
tómum blikkdósum, velta þeim
Mi!t og rótt
sei'ur sær
í silfurljósi nætur,
lirotna lag
kóralhvít
í kristalsöldum lætur.
Sævarhjartað hraðar sía-r.
Hlusta jörð Jj.jer brjósti na-r
ú æðastátt
og andardrátt.
Fig kyssir vatnavör.
Eg er útsær af myrkri á sökkvandi
söndum,
særoki hrapandi á rjúkandi ströndum.
Ást mín þar brotnar í brimhvítu iöðri
við brjóst þjer og óigandi hverfur í
djúpið.
os: myrkur þess fyllist af ininningiim
sárum.
Ó, múni og stjörnur, hví eiska jeg
iandið.
Auglit þitt jörð, sem að eilifu verður
n;jer ókunnur heiinur og fjarlægur
draumur.
Ó, jörð, jeg er viltur og stórhöggur
straumur,
straumur af svipum og hafdjúpsins
öndum,
sem landnámsins bíða á sökkvandi
söndum.
Um kóralhaf
og sólarsæ
söngvagyðjan stigur.
Gullfingruð geislahönd
um gígju hennar flýgur.
Sævarhjartað hraðar slær.
Hiusta jörð, þjer brjósti nær
á æðaslátt
og andardráít.
l*ig kyssir vatnavör.
Um lieimsríkið sokna mitt heimyrkur
streymir
undan okkur á ísnum. Skrölt og
hlátrasköll.
Nemendur mættu á samkomum
mjög vel búnir. Þeir höíðu mikla
löngun til að vera fínir. Fögur
háruppsetning, ilmvatn, nagla-
œ r
i hjarta míns djúpi, sem lykilinn geymir
að grafreitum aldanna, gimsteimun
djúpsins,
gimsteinum djúpsias, sem ekkert fær
nuniið
aitnað en dauðinn. — Óg alda mín
gleynsir
öllu, sem hrynur og skoiast í djúp'ð:
Marmarahöliunum. söguin og söngvuin,
siöunum, trúnni og spekiuni fortiu,
drauminum týuda og dögunum horfnu.
— En djúpið er minnugt á sólir, sem
slokna,
himinn, sem myrkvast og heimsríkið
sokr.a.
Sjöstjarnan
sæinn á
s'ílfurregni grælur
og demantgiit
á dauðamyrk
djúpin falla lætur.
Sævarhjarta, solðu rótt,
í sjöstjörnunnar ljósu nótt
í dauðaþögn
dularmögn
djúpsins lyfta þjer.
Eg er útsær af draumum, sem upp til
þín stígur
útsær af vængjuðum draumi, sem
flýgur
yfir þig jörð mín á óttunnar himni
og yrkir þjer ljóð sín í regni og vindum.
Sæbrjóstið' liínar þá, lyftist og hnígur,
en lágróma jörðin í eyra mjer hvíslar:
Ifvert ætlarðu náttský á óttunnar
himni,
sem eilífar stjörnurnar hverfa mjer
lætur?
— Og úrsvaiur vindurinn yfir mjer
grætur
útsæ af tárum. — I regni og straumum
aftur jeg hrapa í útsæ af draumum.
GUNNAR DAL.
lakk og varalitir, þótti sjálfsagður
hlutur. Enginn láti sjer detta í
hug að síðasta tíska hafi ekki kom-
ist hjer á, norður við heimskauts-
baug.
Nemendur fara flestir til kirkju