Lesbók Morgunblaðsins - 29.04.1951, Blaðsíða 4
240
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS '
fyrra bragði ina sömu kurteisi.
Hann var það, sem kallað var á
18. og 19. öldinni með frönsku orði
grand seigneur, en slíkur maður er
riddarinn án ótta og ámælis Inn
sanni höíðingsskapur er honum
í blóð borinn. Hann er alúðlegur
við hvern sem er, en ber þó af
urn umgengnisgáfur. — I. E. var
fágaður í framgöngu, snyrtimenni
eitt ið mesta í klæðaburði, sem jeg
hefi sjeð.
Jeg spurði hann að því hálfní-
ræðan, hvað hefði haldið honum
svona ungum. Hann svaraði, að það
væri af því
a) að hann hefði alditi gert svo
lítið úr sjer að öór.da nokkurn
mann,
c) að hann hefði ekki bragðað á-
fengi í hálfa öld, það hefði á-
reiðanlega hjálpað nokkuð,
c) að hann hefði gengið mílu veg-
ar á hverjum degi í heilan
mannsaldur,
d) að hann hefði alltaf hætt að
borða, áður en hann var orðinn
fullsaddur,
e) að hann hefði reynt að háta
engan mann, „en“ bætti hann
við, „það var stundum erfitt í
pólitíkinni“.
Hann sagðist einnig hafa tamið
sjer andardráttar-æfingar, lagt
stund á Skylmingar í sjö ár og ver-
ið á dansgólfinu í 70 ár.
I. E. hafði ótrú á því að sofa
lengi j' einti. Hann þjáðist lengi af
svefnleysi, en leit svo á, að það
hefði ekki stytt æfidaginn.
„Við eigum enn fremur“, sagði
hann, „að binda hugann við sól-
skinsblettina í lífinu, en reyna að
rýma hinu burtu“. Hann sagði oft
frá sólskífu, sem hann hafði sjeð
í Skotlandi og var hrifinn af á-
letrun á henni, en hún var þessi:
Jeg tel aðcins sólskinsstundirnar.
Letta var kjörorð Indriða Einars-
sonar. Jeg held, að í þessu sje fólg-
inurioi biuar:.>on 85 ára.
in skýringin á lífsgleði og inum
háa aldri I. E.
----0O0----
Sumir menn minnka við það að
kynnast þeim persónulega, aðrir
vaxa við það. Indriði var einn
þeirra, sem óx við kynningu.
Hann notaði tímann mjög vel.
Hann sat aldrei auðum höndum.
Þegar hann skemmti sjer, gerði
hann það af áhuga og krafti. Þegar
hann spjallaði við einhvern, gerði
hann það af fjöri og oft með skap-
andi krafti. Hann var bæði fræð-
andi, hressandi og gleðjandi. Hon-
um var ómögulegt að umgangast
silalega menn og lata.
jr
Hugrakkur var hann. Kom að
því stundum, að hann skipti um
skoðun, ef reynsla, breyttir tímar
og ný þekking færði honum heim
sanninn um, að gamla skoðunin
væri orðin haldlaus. I. E. var svo
langt frá því að vera steingerving-
ur, sem mest gat verið. Hann var
heldur enginn spekúlant, sem allt-
af var að reikna út öruggt skiprúm
handa sjer. Allra síst var hann
heigull, sem fekk sig ekki til að
yfirgefa gamalt skip og gamalt
föruneyti, þó að samviskan mót-
mælti áframhaldandi samvist-
um.
Ættrækinn var I. E. og æltar-