Lesbók Morgunblaðsins - 20.01.1952, Qupperneq 2

r~
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
r 14
spilltizt, og okkur þess vegna brýn
nauðsyn að nota tímann vel, með-
an góðviðrið er, og ljúka verkinu
hið allra fyrsta. Þess vegna höldum
við nú enn áfram í hálfgerðu trássi
við okkar ágæta Svendsen, stað-
ráðnir í að lenda á Danmerkurhöfn,
sé þcss nokkur kostur, en reyna
annars staðar fyrir okkur ella.
Ég hef aldrei verið í jafn löngu
flugtaki og áðan við Zackenberg.
Tvær ástæður ollu því. Sú fyrri
að þyngd pakkanna hefir ugglaust
vprið miklu meiri en talið var og
Jdn, að blæjalogn var. Þess vegna
ösluðum við grenjandi út allan
fjörð, og ég var orðinn viss um
að við myndum aldrei losna, þegar
Dynjandi fór allt í einu að fleyta
kerlingum og hoppa á bossanum,
unz hann þaut loks upp í loftið.
LENGRA HEIM EN TIL
HEIMSKAUTSINS
t Sólin er nú farin að lækka mjög
j á fofti og skin hennar að dvína. Ut-
| an strandarinnar er ísbreiðan alveg
‘ í ainfelid og landföst að sjá, en fjöll-
in eru víðast snjólaus. Allmargir
sauðnautahópar eru á hciðunum
I og í fjallahlíðunum og voru flest
1 8 dýr saman. Veðrið er enn stillt
! og tjart. — Það verður fróðlegt að
tjá hvernig umhorfs er norður í
, Dannerkurhöfn. Gaman yæri að
{ geta ient þar, þrátt fyrir allar hrak-
{ spár. Við bíðum þess, sem verða
{ vill meðan Dynjandi ber okkur
{ lengra norður á bóginn. Við at-
{ liugun á landabréfi verður ljóst,
| að bráðum erum við hálínaðir frá
1 lleykjavik til norðurpólsins, og að
1 eftir að við erum komnir til Dan-
{ merkurhafnar verður lengra heim
{ en til heimsskautsins. — Það hefði
{ mér þótt furðulegt í æsku, ef því
{ hefði verið spáð, að einhvern tíma
f myndi ég ekki eiga eftir nema tæp-
lega 8 klukkustunda ferð til norð-
^urpóisins, en hver veit nú, nema
að ég muni síðar sitja í þrýstilofts-
knúinni íarþegavcl, þar sem ung
og falleg flugþerna kemur og seg-
ir: „Má ég vekja athygli yðar á
því, herra minn, að við erum nú
stödd yfir norðurpólnum,“ og far-
þeginn þakkar hugulsemina, en
þetia skiptir hann engu máli, því
að venjulega sést ekkert út úr
þessum bölvuðu nýju stratoeruser-
um. Það var þá munur í gamla
daga, þegar ferðast var með vél-
flugunum. Þær voru óttalegir sleð-
ar, greyin, en niður til jarðarinn-
ar sást þó oftast nær. Það máttu
þær eiga.......
Klukkan er rúmlega 1.....Við
erum farnir frá Danmerkurhöfn.
Alit gekk að óskum. Við flugum
nokkra hringa yfir höfnina. Þar var
mikið af ís, en þó sanníæröust flug-
mennirnir um að íslausa svæðið á
henni austanverðri væri nógu
stórt fyrir okkur. Þá lækkuóuxu
við flugið og svifum niður, liægt
og lcttilega. Bilið milli brautar-
endans og ísjakanna var svo stutt,
að ínér fannst að flugvélin myndi
bruna beint á þessa hvítu þrjóta,
þar sem þeir lágu á verði, framan
okkar, en ég misreiknaði, sem bet-
ur fer. Dynjandi nam staðar all-
langt frá þeim, snéri svo - við og
brokkaði inn á leguna. Að stund-
arkorni liðnu komu bátarnir frá
landi. í þeim voru síðskeggjaðir,
hraustlegir ungir menn, sem buðu
okkur hjartanlega velkomna. Af-
fermingunni var lokið á mjög
skömmum tíma, og enginn tími var
til annarra viðræðna en þeirra,
sem varðaði líkurnar fyrir lend-
ingu síðar. Var talið að höfnin
íylltist oítast aí ís með aðíallinu,
en hann ræki út þegar íjaraði, ef
vindur væri hagstæður. Annars
væri mjög eríitt að spá, ísinn gæti
konuð og iarið íyrirvaralítið.