Lesbók Morgunblaðsins - 12.10.1952, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
497
Þetta kossafLens!
Smásaga eftir Hans Riiesch
í ÍTALÍU eru strangir siðir og það
liggja háar sektir við því að vera að
faðmast og kyssast á almannafæri. Um
þær mundir er ég gekk með grasið í
skónum eftir Lucciola, kostaði það tíu
lírur og tíu sentesimi að kyssa stúlku,
ef lögreglan sá til manns.
En ef ættingjar hennar sáu það,
kostaði það miklu meira. Þá varð mað-
ur að giftast stúlkunni. Undan því gat
ekkert bjargað manni, nema að flýa
úr landi. Það er ástæðan til þess hví-
líkur fjöldi ítala er dreifður út um
allan heim.
Fyrir stríð voru tíu lírur og tíu
sentesimi ógurleg upphæð að greiða
fyrir einn einasta koss. Fyrir þá upp-
hæð var hægt að bjóða stúlku fimm
sinnum á bíó, e#a fimm stúlkum í
einu, og á bíósýningum var óhætt að
kyssast.
En það voru sjö mílur frá Montre-
case til næsta bíó og það var erfitt
fyrir þann, sem ekki átti reiðhjól. Auk
þess var tæplega hægt að bjóða ungri
stúlku á bíó, nema að bjóða allri fjöl-
skyldunni líka. Þess vegna greip ég
til annars bragðs, þegar mig langaði
óstjórnlega mikið til að kyssa Lucciola.
Ég fór með hana á járnbrautarstöðina,
því að réttvísinnar þjónar segja ekkert
þótt fólk kveðjist þar með kossi.
Þegar eimvagninn blés, lokaði Lucci-
ola augunum og opnaði varirnar til
hálfs, og ég faðmaði hana að mér og
kyssti hana stöðugt þangað til lestin
byrjaði að hreyfast. Þá stökk ég upp
í vagninn (til þess að allt skyldi vera
eðlilegt) og út hinum megin. Og dag-
inn eftir komum við aftur til þess að
fá okkur meira af þessu.
Ég var ekkert hræddur við fjöl-
skyldu hennar, þvi að satt að segja
langaði mig ákaft til að giftast henni.
Það var ekki af neinni lausung að við
vorum að kyssast. Ástin hafði komið
yfir okkur bæði, fyrst eins og sætu-
smekkur, en varð svo alveg ólæknandi.
En sá var gallinn á að fólkið hennar
vildi ekki sjá mig af því að ég var
fátækur.
Þess vegna afréð ég að fara til Amer-
íku. Það var sagt að allir yrði ríkir
Höfundur þessarar smásögu var
upphaflega kappaksturmaður, en
hvarf frá því og fór að skrifa
sögur. Vann hann sér brátt hylli
á því sviði. Hann á nú heima í
Neapel.
þar ef þeir nentu að vinna og sóuðu
ekki í vitleysu. Á fáum árum yrði þeir
svo ríkir að þeir gæti séð fyrir tengda-
mömmu.
Nú . var ég kominn heim aftur.
Mamma og Carmelina tóku mér opn-
um örmum. Carmelina var éin ógift af
systrum mínum. Ég tafði ekki lengi
hjá þeim, því að ég sagðist þurfa að
létta mér upp, og svo fór ég rakleitt
heim til Lucciola. Dyrnar voru í hálfa
gátt og ég smeygði mér þar inn á
rönd. Þar var þessi blessaður ilmur af
kaldri ösku úr stónni eins og heima
hjá okkur. Mamma Lucciola sat við
gluggann og var að sauma og hrúga af
lérefti var í kring um hana. Hún
stökk á fætur þegar hún sá mig og
faðmaði mig að sér eins og ég væri
hennar drengur.
Svo kom ég auga á Lucciola. Hún
stóð eins og líkneskja í dyrunum á
herbergi sínu og hún starði á mig
náföl, eins og hún væri hrædd. Eg
var hræddur. Hjartað barðist svo í
mér að ég hélt að það mundi springa.
„Hann er kominn heim, ætlarðu ekki
að bjóða hann velkominn?" sagði
mamma hennar.
Lucciola gekk nær og hvíslaði: „Vel-
kominn heim, Gianni“.
Hún rétti mér ískalda hönd og ég
þrýsti hana þegjandi. Ég vissi að ég
mundi verða skjálfraddaður ef ég
reyndi að tala. Hún var í þröngvum
svörtum kjól og með rautt belti um
sig miðja. Ég sá að hún var ávalari um
mjaðmirnar og mittisgrennri en áður.
Og ég sá að hún skalf ofurlítið.
„Farðu og hitaðu kaffi“, sagði
mamma hennar og Lucciola varð fegn
in að smeyja sér út, en hún leit við
og brosti til mín.
Mamma hennar setti fyrir mig
stóra köku, og af því að ég sá að hún
var ekki heimabökuð, þá fékk ég mér
væna sneið.
„Seztu hjá mér, Gianní, og segðu
mér allt af létta“, sagði hún. „Þú skrif-
aðir ekki mikið“.
r, i . 1 . ' "> j
„Það var ekki mikið að skrifa“, sagði
ég etandi.
Hún leit grunsamlega til mín. „Ég
býzt við að þú hafir kynrizt mÖrgu
fólki“, sagði hún.
„Já“.
„Og þú hefir séð margt". j, ,
‘ íi9vt: ba;
„Og þú hefir lært mikið í ensku“.
„Já“.
Svo lagði hún saumana í kjöltu sína
og spurði: „Græddirðu mikið?“
Ég roðnaði. „Eg var orðinn ríkur.
Ég átti tvö hundruð dollara þegar ég
kom úr hernum, en það fór allt í 4-
hættufyrirtæki". (Ég hélt að henni
kæmi ekki vel að heyra að ég hafði
sólundað því öllu þegar ég kvaddi fé-
laga mína). „Og svo varð ég að vinna
í nokkur ár fyrir fargjaldinu þeimý.
Hún andvarpaði mæðulega og hélt
áfram að sauma.
„Það er dýrt að lifa núha“, sagði
hún. „Það væri gott að eiga nokkra
dollara“. & if .
„Ég veit það“, sagði ég.
„Það hefir aldrei verið eins slæmt
og núna“, sagði hún með áherzlu.
„Eggin kostuðu 25 sentesimi fyrir
stríð, en nú 30 eða 40 lírur. Kjöt sem
kostaði 12 lírur kostar nú þúsund.
Olían hefir hækkað úr 5 lírum í 500>‘.
Ég sagði ekkert. Eg var örvílnaður.
Og ég missti lystina á kökunni. Lucci-
ola kom með kaffið.
„Hvað ætlarðu nú að gera?“ sagði
hún og horfði fast á mig.
„Ég veit það ekki“, sagði eg, því að
ég varð ruglaður af fegurð hennar.
Ég var ekki á marga fiska þegar
ég skildi við þær. En morguninn eftir
þegar ég var kominn á leið til þess
að heilsa upp á allar frænkur mínar og
alla frændur mína, kemur Lucciola
upp að hliðinni á mér úti á götu.
„Þú hefir hækkað", sagði ég. „Þú
náðir mér ekki nema í hjartastað áð-
ur“.
,Það er vegna þess að ég er á háum
hælum. Ég keypti háhæla skó áður en
þú kæmir og ég fór í þá í fyrsta skifti