Lesbók Morgunblaðsins - 12.10.1952, Qupperneq 14

CT LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
I morgun. Mömmu er ekki um þá. Þú
t yeizt hvernig mömmur eru“.
^ „Já, ég veit það“, muldraði ég.
^ Svo kom það eins og skollinn úr
C Bauðarleggnum:
^ „Amedeo hefir elt mig á röndum".
£ „Þú segir ekki satt“, stamaði ég. Það
^ hafði altaf verið talið að Amedeo
l mundi giftast Carmelina systur minni
og ég hafði ekki heyrt að nein breyting
hefði þar á orðið.
„Hann er vitlaus eftir mér, eða svo
\ segir hann“. Hún sagði þetta ósköp
£ blátt áfram, en þó var eins og henni
þætti fyrir.
£ „Er þetta satt?“ sagði ég gramur,
^ því að mér þótti mjög vænt um systur
mína.
„Siðan hann erfði vcrslun föður sxns,
segist hann þurfa konu til að annast
bókfærsluna. Hann er ekki góður í
samlagningu, en heldur að ég geti
það“.
L „Hvað er að heyra þetta?“
t Lucciola varð allt í einu bálreið.
,J>að er ekki hægt að toga orð úr
þér. Það sér ekki á að þú hafir verið
í útlandinu".
^ „Hví hlustarðu þá ekki heldur á raus-
^ ir í Amedeo?" svaraði ég í sama tón.
\ „Hann er altaf símalandi".
i „Það ætla ég einmitt að gera, og
ég harðbanna þér að koma nokkurn
tima nærri mér framar". Hún snerist
eins og kringla á háu hælunum. Ekki
batnaði mér við það. Ég ákvað að fara
heim og vera þar um kyrt og t,elja
sjálfum mér trú um að konurnar væri
ékki virði þess rifs, sem þær eru bún-
ar til úr.
Mamma spurði hvort ég vildi ekki
bjóða Lucciola til kvöldverðar, en ég
sagði nei, ég sagðist vera lasinn. Hún
rak mig þá óðar í rúmið og sendi eftir
lækni, enda þótt ég hefði heldur vilj-
að fá eðlilegan dauðdaga. En það eina
sem dugir við mömmu er að hlýða
henni.
Læknirinn var þungur á brúnina.
Hann klappaði mér öllum frá hvirfli
til ilja og sagði að ég mundi hafa etið
eitthvað ofan í mig. Svo skipaði hann
mér að liggja í rúminu og ég mætti
ekki nærast á neinu nema kamillute.
Undir kvöld var ég orðinn eirðar-
^ laus af því að liggja og svclta. Eg ætl-
\ aði að læðast íram í búr til þess að
ná mér í einhverja lífsnæringu. í stof-
unni rekst ég þá beint á þær mömmu
^ pg Lucciola. Þær sátu þar og töluðu
saman í hálfum hljóðum og Lucciola
var útgrátin.
„Hví ertu ekki kyr í rúminu?" sagði
mamma byrst.
„Kannske gengur hann í svefni“,
sagði Lucciola. „Eða þá að hann er
með óráði“.
„Ég er hungraður", sagði ég og stakk
mér fram í eldhús. Þar náði ég mér í
eitthvað ætilegt og ætlaði að reyna ’að
komast óáreittur með það inn í rúm,
en þá hringdi dyrabjallan.
Carmelina systir kom stökkvandi út
úr herbergi sínu, eins og gaukur á
stundaklukku. Mamma greip stóru
skærin sín, gekk fram að dyrum og
spurði hver þar væii. Það var
Amedeo.
Þarna kom það. Hann var enn að
daðra við systur mína þótt hann vissi
vel að hún kunni ekki meira í bók-
færslu en blindur hvolpur ....
Það var stjörnubert kvöld er þau
Amedeo og Carmelina leiddust niður
götuna milli sofandi húsa. Við
Lucciola röltum á eftir.
„Hann gerir þetta altaf“, hvíslaði
hún, „til þess að gera mig afbrýði-
sama. Ég vona að þér falli það ekki
illa þótt ég giftist honum. Hugsaðu
þér hvað hann hlýtur að taka það
nærri sér að vera að þessum leikara-
skap“.
„Já, það kemur við hjartað í mér“.
„Þú hefir valdið mér miklum von-
brigðum, Gianni“.
„Hef ég valdið þér vonbrigðum?"
Hún hundsaði þetta alveg.
„Ef þér líka ekki ávextirnir mínir,
hvers vegna skekurðu þá tré mitt?“
sagði hún.
„Mér líka ávextirnir þínir", sagði
ég, „en þú hefir verið ómöguleg".
„Ég sá ekki betur en að þér létti
þegar ég sagðist ætla að giftast Ame-
dco“, hreytti hún úr sér.
„Þú skrökvar því“, sagði ég sár-
gramur. „Hvað get ég að því gert þótt
ég sé óframfærinn. Ef ég hefði komið
heim með alla vasa fulla af dollurum,
þá hefðirðu ekki verið svona reigings-
leg“.
Hún stakk skyndilcga við fótum. í
myrkrinu sá ég augu hcnnar lýsa eins
og eldflugurnar, sem hún var heitin
eftir.
Hún var fokreið — rciðasta stúlka,
sem ég hefi nokkuru sinni séö. Hún
þreif af sér annan háhæla skóinn (og
það er óbrigðult merki þess að suð-
ræn stúlka sé í vígahug) og lamdi mig
hvað eftir annað í hausinn með háa
hælnum, sem hún hafði keypt mín
vegna. Eg fékk hljóm fyrir eyrun og
það var enginn brúðarklukku-hljómur.
Systir mín leit við.
„Nei, hvað þau elskast rnikið", hróp-
aði hún af innilegri hrifningu.
Nú brotnaði hællinn af skónum og
Lucciola fór að gráta og hélt hinum
skaðskemmda skó hátt á loft, svo allir
gæti séð hann.
Carmelina rauk að mér með skömm-
um: „Sko, hvað þú hefir gert, illmenn-
ið þitt“, hrópaði hún.
„Mig langar til að mola á lionum
hausinn'1, sagði Amedeo.
„Það er margsannað að þeir sem
fara til Ameríku koma þaðan vitlaus-
ir aftur“, sagði systir mín eins og til
þess að afsaka mig. „Þeir segja að
það sé vcgna þess hvc mikið rafmagn
er þar í loítinu“.
Þegar við höfðum jafnað okkur, liæll-
inn kominn undir skóinn hennar
Lucciola og við lögð ó stað aítur,
spurði ég hana:
„Hvað ætlastu til að ég geri?“
„Þú verður að lúskra þessum manni,
sem eltir mig á röndum, þú verður
að berja hann sundur og samun með
berum hncfunum, eins og lieiðursmanni
sæmir“.
„Ertu frá þér“, sagði ég. „Hann er
í þyngsta flokki og ég er ekki einu