Lesbók Morgunblaðsins - 08.02.1953, Blaðsíða 2

62
LESBÓK MORGUNELAÐSINS
hugljúfu lagi:
i. Oranges and lcmons
say the Bells of St. Clemcnts.
You owe me five farthings,
say the Bells of St. Martins.
(„Gullepli og gulaldin“,
segja klukkurnar í St. Clements.
„Þú skuldar mér fimm aura",
segja klukkurnar í St. Martins).
j St. Clements er danska Klemenz-
kirkjan í Strand, rétt á milli City
\ og Westminster, og þegar staðið er
^ —eðastaðiðvar — miðja vegu milli
^ Klemenzkirkjunnar og Marteins-
^ kirkjunnar, mátti heyra klukkna-
^ liringingar þeirra samtímis.
^ Þegar staðið er á þrepum Mar-
^ teinskirkjunnar, sem eru fræg
fyrir það að þar hafa fleiri brúð-
hjón gengið en um flest önnur
kirkjuþrep í heimi, þá blasir hér
við auga ýmislegt, sem minnir á
gömlu sveitarkirkjuna. Hinn mikli
sægur af dúfum, sem er á Tfafalgar
Square, er kominn af þeim dúfum,
sem bændur og kotkarlar í þessari
; sveit áttu forðum. Og liggur ekki
\ nærri að ætla, að þær þúsundir
( starra, sem safnast saman á næstu
^ húsum á hverju kvöldi, geri það
y af gömlum vana, vegna þess að for-
^ feður þeirra, sem áttu heima í City
^ og Westminster flugu á hverju
^ kvöldi úr borgarskarkalanum út til
^ Marteinskirkju, þar sem golan
t hjalaði í laufi trjánna í kirkjugarð-
1 inum, þar sem allt var grænt og
^ þar sem litlir lækir niðuðu á leið
^ sinni um engjarnar niður að
|| Thems? Menn hafa að minnsta
^ kosti ekki getað skýrt þetta fyrir-
brigði á neinn annan hátt. Skáldin
^ liafa af hrifningu orkt um starrana,
^ en vísindamenn hafa enn eigi fund-
ið neina skýringu á því hvers
^ vegna þeir halda þarna til.
Trafalgar Square, sem áður var
k grasvöllur, er nú einn steinpallur,
þar sem líkneskja Nelsons gnu.Tir
á háum fótstalli og nokkrir gos-
brunnar eru til prýðis. Allt um
kring eru þunglamalegar bygg-
ingar: Canada-House, Southafríka-
House og Nationalgallery. En þó
minnir ýmislegt enn á sveitina. —
Menntaskóli Saint Martins hefur
nú íþróttavöll, þar sem gamli
kirkjugarðurinn var. Að honum
liggur Saint Martins gata og þar
eru leikhús hvert við annað með
björtum „neon“-ljósum. En nú eiga
þessi ljós að hverfa. Borgarstjórnin
í þessum hluta London hefur bann-
að þau, vegna þess að þau sé ekki
samboðin minningum Trafalgar
Square torgsins.
Gangi maður vcstur Cochspur-
street, er komið til „The Haymark-
et“, þar sem áður var heymarkað-
ur. Þangað komu bændur með hey
til að selja ökumönnunum í borg-
inni og auðmönnum, sem áttu reið-
hesta eða eldis vagnhesta- Þá voru
hestarnir enn helzta samgöngutæk-
ið og auðmennirnir voru jafn
hrevknir af þeim eins og þeir eru
nú af skrautbílum sínum. Nöfnin
á veitingahúsum í hliðargötum eru
enn hin sömu og á veitingakránum
meöfram þjóðvegum fyr á tímum.
Þar er „Rauða ljónið“, „Hvíti hest-
urinn“, „Kokkurinn og bruggar-
inn“, „Engillinn og krúnan“ o.s.frv.
Sum þeirra hal'a staðið síðan á 17.
öld og þar er enn fornaldarbljnr
yl'ir öllu og fornfáleg og óþægileg
húsgögn. •
Efst við „Haymarket“ kemur
Vindmylnustræti. Nær það út á
hinn fjölförnu götu Shaflesbury
Avenue, sem áður var trjágöng, er
náðu út til Tottenham Court og
þaðan út á bersvæði í Camden
Town, Hampstead og Híghgate.
Þeir eru víst eigi margir, sem kom-
ið hafa til London og eigi séð „Vind
mylnu-revíuna“, sem ekki er fín-
hefluð alltaf. Þar hafa þúsundir
sýninga farið fram og á spjaldi við
dyniíu- er tilkymit uö þar hafi aldr-
ci fallið niður sýning meðan á stríð-
inu og loftárásunum stóð. Leikarar
og lcikhúsgcstir hrukku að vísu
við þegar sprengjurnar fellu með
þrumum og gný þar allt um kring,
í Soho og Piccadilly. En leikhús-
ið varð aldrei fyrir alvarlegum
skemmdum og á hverjum degi stóð
þar þessi tilkynning: „Sýning eins
og venjulega“.
Ef kyrrt er veður má heyra
hljóm klukknanna í Marteins-
kirkju alla leið í Swallowstreet,
Glasshouse Strect, Air Strcct og
Vine Strcct. Öll jæssi nöfn bera
vitni um það að Ifér vaf cinu sinni
sveit. En þegar maður er kominn
svo langt, að ekki hevrist í klukk-
unum í Marteinskirkju, þá koma á
móti manni tónarnir frá klukktm-
um í St. James. Þá þarf maður ekki
annað en loka augum og evrum til
þess að láta sig dreyma að maður
só kominn 300—400 ár aftur í tím-
ann, þegar allt stórmenni Englands
gekk hingað til þess að leita sér
hvíldar frá umhugsun um stjórn-
mál, verslun, strið og slæma tíma.
Eða þá þegar æskan safnaðist hér
saman í laufgöngum, eða leiddist
um blómgróin engin, þar sem var
angan af nýslegnu heyi.
Þessi draumsýn stendur nðcins
stutta stund. Maður hrekkur upp
við hinn látlausa gný af bílaum-
fcrð og fótatak j?úsunda manna
sem hamrar á hlustunum. Maður
neyðist til að opna augun og virða
fyrir sér hið iðandi líf, og forðast
það að vera troðinn undir, eða
verða fyrir bíl, strætisvagni eða
hestvagni. Þetta er allt annað on
draumurinn um hinn liðna tima,
Og þó er hér eitt, sem clcki liefur
breytzt og aldrei mun breytast.
Æskan mælir sér mót hér. Úti fyrir
hinu skrautlega verslunarhúsi
Swan and Edgar, standa ungar
stúlkur og ungir piltar og bíða með
hjartslætti og þrá eftir honum eða
henm. Og þegar lúnir þráðu ústvin-