Lesbók Morgunblaðsins - 30.04.1953, Blaðsíða 14

252
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Framfarirnar byggðar á grundvelli Sjálfstæðisstefnunnar
kvæmt beiðni þings og stjórnar, og að
vilja yfiignæfandi meirihluta ísl. þjóð-
arinnar, til þess að verja frelsi okkar og
fullveldi og fórna fyrir það blóði sinu
og llfi ef með þarf. En í stað þeirra
myndi hér taka bólfestu hervald, sem
að engu hefði sjálfstæði og frelsi ís-
ienzku þjóðarinnar. Um þetta vitnar
saga raunalega margra annarra þjóða,
sem þetta hervald hefur kúgað undir
jámhæl sinn og útilokað með járn-
tjaidi frá umgengni við frelsijunnandi
vestrænar þjóðir.
—★—
Allt þetta ætti að vera vitibornum
íslendingum vel ljóst. Og það er furðu
ósvífið að einmitt kommúnistar, menn-
imir, sem vitandi vits, og ef til vill
lika samkvæmt sinni eigin beztu sam-
vizku, eru að vinna að því, að koma
íslandi í hendur erlends valds, skuli
dirfast að bera þá menn landráðasök-
um, sem með skynsamlegum úrræðum
eru að reyna að forða íslandi úr heljar
greipunum og hefur tekizt að búa svo
um alla hnúta, að öryggi landsins er
óliku betur tryggt en áður, án þess að
íslendingar hafi til þess þurft að eyða
fjármunum sínum eða farga neinu af
sjálfsvirðingu sinni, hvað þá sjálfstæði.
Við Sjálfstæðismenn verðum að
einbeita okkur að því að rannsaka og
fá úr því skorið, hvað það er sem þeirri
lygilegu staðreynd veldur, að komm-
únisminn skuli vera sterkari á íslandi
en í nokkru öðru landi hins germanska
eða engilsaxneska heims. Við þurfum
meðal annars að gera okkur grein fyrir,
hvort nokkuð það sé í fari okkar sjálfra
og baráttu, sem sérstaklega gefi komm-
únistum byr undir báða vængi. Um allt
sem að þessu lýtur verðum við að ganga
úr skugga. Síðan ber okkur skylda til
að gera allar þær ráðstafanir, sem við
eiga í lýðfrjálsu landi, til þess að brjóta
kommúnisinann á bak aftur.
EFTIRMÁLI
Allt það sem ég nú hef sagt snertir
a. m. k. fremur íortið en framtíð, enda
hefur það að venju verið höfuðatriði
setningarræðu mrhnar, að rekja rás
viðburðanna milli LKindsiunda, skýra
og rökstyðja geiðir Sjálístæðtsilokks-
ins og hrekja gagnrýni andstæðing-
anna.
En þó rétt sé og eðlilegt að rannsaka
og ræða fortíðina, og þá fyrst og fremst
vegna þess að öllum er hollt að tengja
eðlilega saman fortíð sína og framtíð,
þá er það þó óhagganleg staðreynd, að
það er framtíðin sem máli skiptir en
ekki fortíðin. Þessi skoðun hefur þá
einnig markað stjórnmálaumræður og
störf okkar Sjálfstæðismanna í ríkum
mælL Væri þó ekki nema eðlilegt að
Sjálfstæðisflokkurinn hefði meiri freist
ingu en nokkur annar íslenzkur stjórn-
málaflokkur, fyrr og síðar, til umræðna
um fortíðina, einfaldlega vegna þess,
að flestir þeirra sem í fararbroddi hafa
verið í hinu nýja landnámi íslendinga
— flestir sem stórstígastir hafa verið
og dýpstu sporin markað á öld hinna
miklu framfara á íslandi, hafa byggt
á grundvelli Sjálfstæðisstefnunnar, og
nær alllr fylgt flokki okkar að máli
eftir að stefnan eignaðist fánabera með
stofnun Sjálfstæðisflokksins árið 1929.
Þannig var það Sjálfstæðisstefnan,
sem breytti árabát í vélknúinn knörr,
flutti verzlun og siglingar inn í landið,
skóp íslenzkan iðnað, kom á fót við-
unandi flugsamgöngum og átti hugsjón
þeirrar stórræktar, sem nú er að lyfta
íslenzkum landbúnaði úr örtröð rán-
yrkjunnar upp í sibreiður hinnar miklu
nýræktar. Það var einnig Sjálfstæðis-
stefnan, sem frumkvæðið átti að hag-
nýtingu jarðhita og vatnsorku í þágu
landsmanna og loks vorum það við
Sjálfstæðismenn, sem höfðum alla for-
ystu um hina miklu nýsköpun, sem
hófst að styrjaldarlokum og enn stend-
ur yfir. Sjálfstæðisstefnan hefur þvi
breytt Reykjavík úr smáþorpi í nýtízku
borg, og skapað skilyrði fyrir því, að
í þessu stóra og strjálbýla landi geti
fámenn þjóð lifað sjálfstajðu menning-
arlífi.
Sjálfstæðismenn voru það Jíka, sem
förinni stýrðu og hraðanum réðu við
endurreisn hins íslenzka lýðveldis. Ég
ofmæli ekki þótt ég staðhæfi, að ef við
hefðum nokkru sínni hikað, hefði end-
urreisn lýðveldisins verið frestað þar
til ófriðnum mikla var lokið. Um hver
þróun þeirra mála þá hefði oiðið er
bezt að fullyrða varlega. Um það veit
enginn.
Síóan- hofum við haft alla- fory^tu- i
utanrikis- og ' arnarmáluro þjóðarmn-
ar, enda þótt hiklaust skuli viðurkennt,
að lýðræðisflokkarnir hafa oft staðið
saman, og því fastar sem betur hefUr
komið í ljós hvert einræðisöflin stefna.
Höfum við ísiendingar haldið þannig
á þessum málum, að sómi er að, og með
því öðlazt virðingu og vináttu hinna
frjálsu vestrænu þjóða.
Sjálfstæðisflokkurinn getur þvi sann-
arlega litið hreykinn um öxl, enda ger-
ir hann það.
En samt sem áður stefnir hugur okk-
ar og andans sýn jafnan fram á veginn
í leit að nýjum gæðum, þjóðinni og
þá einkum komandi kynslóðum, til
hagsbóta.
Og hvað er það þá sem þar mætir
auganu?
Ég horfi fram á margan vandann,
sem við verður að fást. En hver er sá,
að hann eigi ekki við örðugleika að
etja? Og ekki vex sá vandi mér í aug-
um. Við Sjálfstæðismenn höfum gert
okkur ljósa grein fyrir þeim vítum,
sem varast ber og oft aðvarað þjóðina.
Það er skylda okkar. Að öðru leyti
munum við taka því sem að höndum
ber, ráða eftir föngum fram úr örðug-
leikunum þegar þeir steðja að, en ekki
leggjast í lokrekkju, breiða feld yfir
höfuð og biða þar í aðgerðarleysi
ímyndaðra þrenginga.
Viðfangsefnin, sem leysa þarf, eru
mörg, ótal mörg.
Á næsta kjörtímabili munum við
mest berjast fyrir því, sem nú kallar
hæstum rómi. Við munum reyna að
bæta úr brýnustu þörfum fyrir aukið
húsnæði, styðja aukna jarðrækt, fisk-
veiðar, iðnað og siglingar. Reyna að
auka frjálsan innflutning til landsins
og yfirleitt leitast við að létta undir i
baráttu þjóðarinnar fyrir daglegu
brauði. Við munum halda áfram bar-
áttunni fyrir bærilegri skattalöggjöf og
jafnt sækja á um að iétt verði skatt-
oki þeirra, sem minnst hafa gjaldþolið
og jafnframt, að sköpuð verði skilyrði
fyrir heilbrigðum atvinnurekstri án
skattsvika.
Mjög margt annað sem varðar Hð-
andi stund munuin við leggja gjörva
hönd á.