Lesbók Morgunblaðsins - 28.06.1953, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
401
Rouault: María og barniS, máluS á
árunum 1914—1927, sýnir hinn ein-
falda stíl málarans.
hefi ég rétt til þess að mála hinn
rísandi dag“, sagði hann fyrir
skemmstu.
Hann er nú rúmlega áttræður að
aldri, og sumum hefði í hans spor-
um fundizt mál til komið að hvíla
sig. Hann þarf ekki að hafa áhyggj-
ur af börnum sínum. Sonur hans
er læknir og dætur hans eru vel
giftar. Sjálfur er hann fyrir löngu
viðurkenndur snillingur. En hann
heldur áfram að mála af sömu
ákefð og meðan hann var á bezta
skeiði. Hann vinnur venjulega
12—13 stundir á dag í vinnustofu
sinni, og stundum er hann að dútla
við eitthvað fram á miðja nótt.
Hann lifir og hrærist í listinni. Um
hana hefir hann sagt:
„Málari, sem elskar listina, er
kóngur í ríki sínu, hversu smátt
sem það er. Hann getur gert elda-
busku að drotningu, og drotning-
una að vændiskonu, ef honum svo
sýnist, og ef hann sér þessa eigin-
leika hjá þeim, því að hann er
skygn. Hann hefir útsýn yfir lífið
og allt, sem fortíðin hylur sjón-
um manna“.
Líf s ven jubreytingar
dýra og fugla
Stefán Filippussón frá Kálfafellskoti,
sem lesendum er að góðu kunnur, fór
nýlega að heimsækja fornar stöðvar
og síðan hefir hann sent Lesbók
þennan pistil.
FYRIR rúmum 50 árum, er eg fór
alfarinn úr Fljótshverfi, var engin
tófa þar. Henni hafði verið útrýmt
með skotum og eitrun. Faðir minn
var grenjaskytta og lá oft á grenj-
um og gekk aldrei frá fyr en hann
hafði unnið þau að fullu. Þau gren
voru aðallega upp til fjalla, enda
helt tófan sig á þeim árum uppi
undir jöklum. Svo var farið að eitra
fyrir hana. Fórum við upp til f jalla
á haustin, skutum rjúpur og sett-
um eitrið í þær volgar. Urðu þetta
banabitar refanna, enda fór svo, að
þeir voru algjörlega horfnir.
En nú er aftur orðinn fjöldi af
refum í Fljótshverfi og nú hafa
þeir breytt um lifnaðarháttu. f stað
þess að leggja í gren upp til fjalla,
fara þeir nú út að sjó og grafa sig
inn í melkollana á sandinum. Hefir
það aldrei þekst fyr og vöruðu
menn sig ekki á þessu. Var það ekki
fyr en í vor að menn uppgötvuðu
þetta, því að þá fundust gren þarna
í melkollunum og líkur til þess að
tvenn hjón mundu hafa farið þar
út með hvolpa í fyrra.
Þá er að minnast á villigæsirnar.
í æsku minni sáust þær ekki í
byggð um varptímann. Dvalar-
staðir þeirra voru á hálendinu,
uppi undir jöklum.
Ég kom að Kálfafellskoti, þar
sem ég er upp alinn. Þar sá ég
tvær gæsir vera að vappa í tún-
inu. Ég spurði hvenær þar hefði
verið hafin gæsarækt, því að mér
datt ekki annað í hug en að þetta
væri tamdar gæsir. Þá var mér
sagt að þetta væri villigæsir og
ætti sér hreiður í gljúfrinu upp
frá bænum. Kæmu þær þráfald-
lega heim á tún og væri svo spak-
ar og óhræddar að þær gengi varla
undan hundunum. Á Núpstað sá
ég og nokkrar gæsir á leirunum
og var mér sagt að þær hefði orpið
í klettabeltunum þar fyrir ofan í
vor. Hafði ég ekki heyrt það fyrr
að heiðargæsin íslenzka væri orð-
inn bjargfugl eins og fíllinn, og
þótti þetta merkilegt.
Það er nú langt síðan að Fljóts-
hverfingar hafa ofsótt fugla með
skotum. Þeir hafa ekki einu sinni
skotið rjúpu. Og vegna þess að
þarna hafa allir fuglar haft friðland
svo lengi, er nú margt um þá og
þeir gæfir og hafa fært sig meira
niður í byggð. En þetta er þó alveg
nýtt, að heiðagæsir sé heima við
bæi og tófan geri sér gren í sand-
hólum fram undir sjó.
Máltæki segir, að höndin, sem hrær-
ir vögguna, stjórni heiminum, en stund-
um er þó svo að sjá sem sá er liggur
í vöggunni hafi yfirhöndina. — (Frú
Tippett).
Versti ólátabelgur í barnaskólanum
var sonur læknis. Einu sinni þeg-
ar kennslukonan gat ekki haft neinn
hemil á honum, varð henni að orði'
— Ef þú tekur þér ekki fram, þá
fer ég til hans föður þins og tala við
hann.
— Það er bezt fyrir þig að láta það
vera, sagði strákur.
— Vegna hvers?
— Vegna þess að viðtalið kostar
30 krónur.