Lesbók Morgunblaðsins - 06.09.1953, Síða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
499
Kr. Linnet:
Undarlegir atburðir
ÞEGAR ég var bæarfógeti í Vest-
manneyum fór ég nokkur ár til
Kaupmannahafnar í sumarleyfi
mínu. Svo var sumarið 1933. Ég
leigði herbergi úti í bæ eins og ég
var vanur, en bjó ekki á gistihúsi.
Það var bæði frjálslegra og ódýr-
ara. Þegar ég í þetta sinn flutti
í herbergið afhenti húsmóðirin
mér, eins og vant var, einn lykil að
útidyrahurð hússins og annan að
ganghurðinni. Úr ganginum var
gengið inn í herbergi mitt, sem var
ólæst. Þegar ég var búinn að vera
um vikutíma í Höfn, varð það úr
af ástæðum, sem ekki þýðir að
nefna, að ég hætti við að vera þar
lengur. Daginn áður en skipið, sem
ég ætlaði með, átti að fara, fór ég
niður á „Kóngsins nýa torg“ til
þess að kaupa farmiðann. Það vár
yndislega fagur sumardagur, sól-
skin og bjartviðri. Þegar ég kom
aftur heim í húsið, þar sem ég bjó,
var klukkan að verða sex — há-
bjartur dagur. Þegar ég setti gang--
hurðarlykilinn í skráargatið og tók
hann úr, eftir að hafa opnað hurð-
ina, var hann orðinn laus við lykla-
hringinn. Á hringnum voru auk
dönsku lyklanna, margir lyklar
heimanað frá mér. Maður leitar
ósjálfrátt „eðlilegra" skýringa, og
umhugsunarlaust bjóst ég við, að
hringurinn hefði brotnað. Ég stakk
honum því og ganghurðarlyklinum
í vasa minn og gekk inn í herbergi
mitt. Þegar ég var þangað kominn
tók ég allt úr vasanum til þess að
athuga þetta nánar. Þá sá ég, mér
til stórmikillar undrunar, að lykla-
hringurinn var heill og allir lyklar
fastir á honum nema dönsku lykl
arnir tveir. Útidyralykillinn var
líka kominn af hringnum. Fáum
klukkustundum áður höfðu báðir
dönsku lyklarnir verið fastir á
hringnum alveg eins og allir hinir
lyklarnir að heiman. Lyklahringur
þessi var af þeirri gerð, eins og ég
og margir þá a. m. k. riotuðu, tvö-
faldur, þannig að töluvert átak
þurfti til þess að smeygja lyklun-
um af honum. Þeir gátu alls ekki
losnað af sjálfu sér. Ganghurðar-
lykillinn varð laus í albjörtu, hinn
líklegast í myrkri, í vasa mínum.
En þessi saga á sér framhald, sem
gerir hana eftirtektarverðari.
•k 'k 'k
Nokkru seinna, þetta sama sum-
ar, var ég staddur á heimili mágs
míns Þórðar Bjarnasonar (frá
Reykhólum), þá á Lambastöðum
hér. Atburður þessi var þá ríkur
í huga mínum og sagði ég Þórði
frá honum og sýndi honum hring-
inn. En Þórður hló að mér og sagði,
að mig hefði dreymt þetta. Fell það
tal svo niður. En þá bar svo við,
veturinn eftir að þetta gerðist, að
Þórður kom til Vestmanneya, og
hafði þá svipaða sögu að segja.
Hann sagðist, á leiðinni til Eya um
kvöldið þegar hann fór að hátta,
hafa hengt vasaúr sitt á lítinn krók,
sem til þess er (eða var) ætlaður á
skipum og leikur á litlum þverás,
fyrir ofan í klefanum, þar sem sofið
er. Þegar hann tók úrið sitt um
morguninn, er hann hafði klæðst,
fylgdi krókurinn með, en þó var
ásinn heill, sem krókurinn var
festur við og krókurinn líka. Ég
sagði þá við Þórð alveg eins og
hann hafði áður sagt við mig, hálf-
glettnislega, að hann hefði dreymt
þetta. Nokkrum árum síðar spurði
ég Þórð um þetta atvik í áheyrn
Kr. Linnet
systur minnar. Hann lýsti þessu þá
eins en nokkuð ítarlegar.
Mér datt í hug hvort þetta hefði
verið svar, svipað því er Tómas
fekk forðum. Annar Tómas.
k k k
Enn á þessi saga sér framhald.
Það var síðast í maímánuði árið
1934, árið eftir atburðinn í Kaup-
mannahöfn, að ég fór niður á sknf-
stofu mína í Vestmanneyum, rétt
fyrir klukkan eitt. Afgreiðslutím-
inn fór í hönd og gekk ég því rak-
leitt að peningaskáp embættisins
til þess að opna hann. Tók ég þá
upp ,„hringinn góða“, og ætlaði
eins og venja mín var að opna
skápinn með peningaskápslyklin-
um, sem á honum var. Þrátt fyrir
nákvæma athugun og leit, fann ég
ekki lykilinn á hringnum. Hann
hafði þó verið þar einni klukku-
stund áður, er ég fór upp til að
borða og lokaði skápnum með hon-
um. Ég brá þá hendinni í vasann,
þar sem lyklakippan á hringnum
hafði verið eins og vant var. Viti
menn — þar lá peningaskápslyk-
illinn laus. Hann hafði losnað af
hringnum. Allir hinir lyklarnir,
sem voru margir, voru fastir á hon-