Lesbók Morgunblaðsins - 23.05.1954, Qupperneq 9

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
357
kirkju, brá honum mjög í brún, því
að lítill fugl kom fljúgandi inn um
gluggann og fór að narta í kerti,
sem stóð á altarinu. Trúboðinn kall-
aði svo þenna fugl „passaro que
come vera“, en það þýðir: fuglinn,
sem etur vax. í bók sem Santos
skrifaði og heitir „Ethiopia Orien-
tal“, segir hann frá því að hann
hafi oft séð fugla koma fljúgandi
inn í kirkjuna og kroppa í kertin
á altarinu, og hann segir líka að
þessi fugl fái Svertingja til þess að
leita að býflugnahreiðrum.
Ég rakst á þessa bók í bókasafn-
inu í Salisbury í Suður Rhodesíu,
og að því er ég veit bezt, þá er
þetta fyrsta heimildin um þennan
einkennilega hæfileika fuglsins.
Frásögn þessi er hundrað árum
eldri, en þær frásagnir er fyrst bár-
ust um þennan fugl til Evrópu á
17. öld, og þóttu svo furðulegar.
Síðan hefur sagan um þennan
fugl verið margsögð og þá oft krít-
að liðugt. En í meginatriði er hún
sönn, því að um margar aldir hefur
þessi fugl vísað Svertingjunum á,
hvar þeir geti fundið uppáhalds
sælgæti sitt, hunangið.
4^
F'UGLINN mun vera um allan
suðurhluta Afríku, fyrir sunnan
Sahara, nema í hitabeltisskóginum
og á hinum trjálausu auðnum í
suðvesturhluta álfunnar. Þetta er
ekki stór fugl — svona mitt á milli
sólskríkju og skógarþrastar. Hann
er brúnn á bakið, en gráleitur á
bringu og slær stundum gulleitum
blæ á bakið á karlfughnum. í stél-
inu eru hvítar fjaðrir.
Eigum vér svo ekki að reyna
hæfileika hans?
Vér erum staddir í Zululandi í
suðáustur Afríku, í hinu mikla
buskalandi, þar sem fuglinn heldur
sig helzt. Vér leggjum á stað frá
einhverju þorpi, því að fuglinn fer
ekki til mamaabyggða að bjoða
Rati hefir vísað
hunangssleikju á
býflugnabú.
hjálp sína. Ekki er það þó vegna
þess að hann sé mannfælinn, því
að hann eltir oft veiðimenn, þeim
til sárrar skaprauar, því að þeir
segja að hann fæli veiðidýrin með
gargi sínu. Hann slæst líka í för
með mönnum þótt þeir sé margir
saman, eins og kunnugt varð í Búa-
stríðinu.
Zului fer á undan oss og þegar
vér komum út í buskann byrjar
hann á því að kalla á fuglinn. Það
gerir hann með því að slá saman
spýtum eða berja í tré, blístra og
reka upp einkennileg kokhljóð.
Fuglinn lætur ekki standa á sér.
Brátt tekur hann undir og það er
gargandi hljóð líkt og hann segði
„gutta-gutta-gutta“, eða „kurra-
kurra“. Rétt á eftir bendir Zuluinn
og á grein, svo sem 150 fet frá oss,
situr fughnn. Vér staðnæmumst og
þá stingur hann sér af greininni og
flýgur á móti oss og sezt á lága
grein í svo sem 15—20 feta fjar-
lægð.
Nú sjáum vér að hann er nærri
hvítur á bringunni. Það hlýtur því
að vera gamall kvenfugl. Hann er
ókyrr og sýnilega óánægður út af
því að vér skulum ekki halda
áfram. Hann kurrar hvað eftir ann-
að, þenur stélið og baðar vængjun-
um. Svo flýgur hann til vinstri, en
kemur brátt aftur og rifst, og flýg-
ur svo burtu enn.
Hann fer ekki beinustu leið með
oss. Stundum flýgur hann til hægri,
stundum til vinstri, eða hann fer
til baka. En skógurinn er gisinn
þarna, svo engin hætta er á að vér
töpum af honum. Oftast er hann
þó nokkuð langt á undan oss, en
vér heyrum alltaf kurrið í honum,
þar sem hann situr og bíóur eftir
oss. Og þegar ver komum þangað,