Lesbók Morgunblaðsins - 24.10.1954, Blaðsíða 5

r LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
r 665
hann aftur á bak inn í húsin til
að sýna sig, og það þótti allra kát-
legast. Ekki voru honum sýndar
neinar glettur, því að fullorðna
fólkið harðbannaði strákunum að
hrekkja hann. Hópurinn sem fylgdi
honum stækkaði stöðugt, og þannig
gekk Sæfinnur hús úr húsi og all-
staðar áskotnaðist honum eitthvað,
því að þá heldu menn að hann
væri gustukamaður. Var það mikið
fé, sem hann hafði upp úr þessu
rápi. Og bæarbúum skemmti hann
svo vel, að það var málsháttur í
bænum langt fram yfir aldamót,
þegar eitthvað bráðskemmtilegt
kom fyrir, að þetta væri „grín fyr-
ir fjóra“. Tók þetta hver eftir öðr-
um án þess að hafa hugmynd um
hvernig þetta orðtak var upp runn-
ið, né skilja hvað átt var við með
„fjórum“, því að merking þess
hafði gleymzt þegar „skildingarn-
ir“ lögðust niður og ný mynt kom
í staðinn. En Sæfinnur bar góð dag-
laun heim til sín þennan dag og
hafði haft lítið fyrir. Þessi leikur
var aldrei leikinn framar.
Menn notuðu sér líka auragirnd
Sæfinns á ýmsan annan hátt til
þess að henda gaman að honum.
Eitt var það, að fleygja smápening
niður í vatnsker og segja honum
að hann mætti eiga hann ef hann
gæti náð honum upp með munn-
inum. Sæfinnur lét ekki á sér
standi, en steypti sér beint á höf-
uðið niður í vatnskerið. Stundum
kom það þá fyrir, ef vatnið var
djúpt og honum gekk illa að ná í
peninginn, að hann var svo lengi í
kafi að honum lá við köfnun. Það
þótti allra skemmtilegast. Einhvern
tíma var honum líka boðið að hann
mætti eiga skilding, ef hann vildi
gleypa hann. Sæfinnur lét sér það
ekki fyrir brjósti brenna, gleypti
skildinginn, og er sagt að hann hafi
síðar haft upp á honum. Þannig
safnaði hann sér fé á margan hátt,
auk vatnsberalaunanna. Gengur og
sú saga, að á seinni árum hans hafi
Schierbech landlæknir hitt hann á
götu. Þótti Schierbech athyglisverð
sú breyting, er orðið hafði á Sæ-
finni og sú geðveila, sem hafði
gripið hann. Spyr hann því Sæ-
finn hvort hann vilji ekki selja
sér hausinn af sér.
— Ég má ekki missa hann, sagði
Sæfinnur.
Sagði Schierbech þá að sér hefði
ekki dottið í hug að fá höfuðið fyr
en hann væri dauður, svo að hann
gæti rannsakað það.
— Jæja, þá er mér sama um það,
sagði Sæfinnur.
— Og hvað heldurðu að þú viljir
fá fyrir það? spurði landlæknir.
— Hvað segirðu um tvær krón-
ur? sagði Sæfinnur.
Landlæknir gekk að þessu og
greiddi honum þegar tvær krónur.
En ekki mun hann hafa rannsakað
höfuðið, því að hann var farinn af
landi burt áður en Sæfinnur dó.
ITNDIR eins og Sæfinnur hafði
fengið vistarveruna í Glasgow,
byrjaði hann að draga í búið á ann-
an hátt. Hann tíndi upp af götun-
um öll bréfsnifsi, sem hann fann
og druslur, glerbrot og flöskur. Og
jafnaðarlega mátti sjá hann niðri
í fjöru þegar lágsjávað var, og þar
áskotnaðist honum mest. Var þar
sitt af hverju tæi, fataræflar alls-
konar, sem fleygt hafði verið í sjó-
inn, skóræflar, skeljar og flöskur og
jafnvel þari. Þetta hirti Sæfinnur
og margt fleira og bar heim til sín.
Þessari söfnun hélt hann síðan á-
fram alla ævi. Hann byrjaði á því
að hlaða úr þessu rusli dálítinn
bálk og hafði hann fyrir rúm. Ofan
á þessu svaf hann svo nakinn á
hverri nóttu og sængurfötin voru
ekki annað en druslur allskonar og
lepparnir, sem hann gekk í. Smám
saman hækkaði hlaðinn, þangað til
hann var kominn upp í rjáfur. Þá
byrjaði Sæfinnur að hlaða annan
bálk þar fyrir framan og svaf nú
þar. Sá bálkur komst upp á rjáfur,
eins og hinn fyrri og þá byrjaði
hann á þriðja bálkinum.
Aldrei greiddi hann neina húsa-
leigu og aldrei keypti hann sér
flík, heldur gekk í þeim fataræfl-
um, sem hann fann, eða menn gáfu
honum. Ekki keypti hann fæði
heldur. í húsunum, þar sem hann
var vatnsberi, var hafður dallur á
afviknum stað og kallaður Sæfinns-
dallur. í hann var íleygt mat-
arleifum og gerði Sæfinnur sér
gott af þeim þar á staðnum, eða
hann bar þær heim til sín og safn-
aði þeim í stóran dall, er hann hafði
grafinn niður í gólfið. Með þessu
móti eyddi hann aldrei einum ein-
asta eyri, en safnaði og safnaði.
Til hvers var hann að safna?
Hjálmar Sigurðsson segir svo frá
því:
— Enn þráir hann bjarteygu ljós-
hærðu meyna, og enn vonast hann
eftir að hún muni koma á hverju
andartaki og dveljast hjá sér þgð
sem eftir er og aldrei framar við
sig skilja. Hann hefir hvorki látið
kemba né skera hár sitt frá því er
hann sá hana síðast og hvorki
kambar né eggverkfæri á að fá að
snerta það fyr en hún kemur með
gullkambinn og gullskærin, því
hún ein á hvert hár á höfði hans.
Heima í höll sinni á hann stóra
hrúgu af allskonar gersemum. Þar
eru bjarnarfeldir og bjórskinn,
safali og silkidúkar, pell og pur-
puri, gull og gimsteinar og alls-
konar kjörgripir og fágæti, sem
nöfnum tjáir að nefna. Þessu hefir
hann safnað saman um mörg ár,
og sí og æ bætt við einhverju nýu
á degi hverjum. Þetta má enginn
hreyfa, enginn skoða, þangað til
hún kemur, drottning hans, sem
hann hefir vonast eftir á hverjum
degi nú um mörg ár, því handa
henni einni hefir hann safnað, utan