Lesbók Morgunblaðsins - 20.02.1955, Blaðsíða 7

LESBÓK morgunblaðsins
99
r
>>=ö,^>=9,^>=£r'^>=í,^>=9v=ö>=£>>==5>=í>v=ö>=í>vS)>=í>v=ö:-=9>=C):-=9>Æö>=9’-‘cí>=9>Æö>=9v=
S.
é^intaí
EF veiztu einhvers von svo bjarta og heiða
með vinarhendi skaltu fram þann leiða,
og gegna tali hans með glöðum róm.
Því allir eiga sína sólskinsdrauma
er sogast oft í þunga og dökka strauma
og liljóta af níði og hatri dauðadóm.
Nei, brjót þú ekki bjartar vona hallir.
Brceður skulu jarðarsvnir allir.
Enginn hrakinn út frá lífsins glóð.
Enginn rekinn út í niyrkrið svarta,
aldrei níðst á særðu og krömdu hjarta,
enginn taki annars líf né blóð.
Allt vill fram til æðri þroska stefna,
allir vaxta skulu pundið gefna,
sækja nokkur skref í sólarátt.
Vitinn mikli mun þá aldrei falla,
úr myrkri og kulda leiða’ um siðir alla
vonin bjarta um bræðralagsins mátt.
KRISTJÁN JÓHANNSSON.
|
I
t
I
3
I
?
3

1911. Við höfðum flutzt til Már-
bakka.
Móðir min vár þá 84 ára. Hún
kenndi sér einskis meins, en auð-
vitað var henni að smáhnigna and-
lega og Hkámlég->. Þetta haust vár
ég langt komin ?ð semja skáldsögu.
er ég nefndi L’lliecronas hem, en
ekki kom til mála að ég segði henni
söguna. Það hefði verið allt of mik-
il áreýnsla fyrir hana að fylgjast
með svo langri sögu.
Ert hún var þess fullviss að ég
vann dag og nótt að sögunni, svo
að hún yrði fullbúin til prentunar
þá um haustið. Mörgun hvern
spurði hún mig af stakri samúð,
hvað samningu sögunhar liði og
vorkenndi mér að njóta engrar
hvíldar.
Lóks var ég að skrifa síðasta
kapítulann. Ég lýsti því, er Lillie-
crona, fiðluleikarinn mikli, stóð
fyrir utan glugga konunnar, sem
hann unni, og lék frá sér numinn
um ást sína og örvæntingu.
Ég gekk irin. Nú ætla ég að
segja móður minni frá, hugsaði ég.
Hún verður fegin.
Hún varð líka stórfegin tíðindun-
um og óskaði mér til hamingju.
En mér duldist ekki, að hún var
dálítið úti á þekju. Hún var að
hugsa um eitthvað annað.
„Hér er svo glatt á hjalla í
kvöld“, sagði hún. „Hljóðfæraleik-
ari hefur verið hér fyrir utan glugg-
ann og leikið vel.“
Hún var hréss að sjá, dálítill roði
í kinnum kennar og augun fjörlegri
en áður.
„Hefur hljómlistarmaður verið
hér?“ spurði ég.
„Já, það er víst og satt“, anzaði
hún og furðaði sig á að ég hefði
ekki orðið þess vör. „Hann lék á
fiðlu. Hvílíkur listamaður!“
Ég varð stéinhissa, gekk út og
spurði heimamenn, hvort á ferð
hefði verið farandleikari síðara
hluta dags. En svo var ekki. Þetta
hafði enginn verið, enginn fiðlu-
strengur snertur. Þetta var aðeins
hugarburður úr gömlu konunni.
Hafði hún setið og blundað og
hana dreymt í stól sínum eða var
það hljómlistarmaðurinn í skáld-
sögu minni, fiðluleikarinn mikli.
Lilliecrona, sem hafði gert hana
hugstola — og haldið þannig síð-
asta fiðluleikinn fyrir utan sína
kæru Laufdala?
Einar Guðmundsson þýddi.
Akið gætilega
UM 40.000 MANNA bíða bana árlega
í umferðarslysum í Bandaríkjunum,
eða 15.000 fleiri heldur en fellu á víg-
völlunum í Kóreu.
Til þess að ganga úr skugga um
hvórt þetta mikla manntjón sé ekki
cingöngu ógætilegum akstri að kenna,
fvrirskipaði Eisenhower forseti að 15.
desember s. 1. skyldi vera „öryggisdag-
ur“ um land allt, þá skyldi öllum bif-
reiðarstjórum skylt að aka eins gæti-
lega og framast væri unnt. Áskoranir
voru festar upp meðfram ölium vegum
og blöð og útvarp brýndu það ræki-
lega fyrir mönnum að sýna nú fulla
gætni.
Hinn 15. desember kom, og slysin
líka. Á þessum sólarhring beið 51 mað-
ur bana og 1785 hlutu áverka. Árið
áður höfðu þennan sama sólarhring
farist 60 menn og 1807 hlotið áverka
í bifreiðarslysum. Er því talið að til-
raun þessi hafi ekki borið tilætlaðan
árangur, cnda þótt slysin vasri talsvert
færri en árið áður. Þó bér þess að gæta,
að með síauknum bifreiðafjölda fjölg-
ar slysum ár frá ári, og er því mun-
urinn í rauninni meiri heldur en þess-
ar tölur sýna.