Lesbók Morgunblaðsins - 01.05.1955, Qupperneq 9

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
243
„Ju-ju“ trúin í Afríku
HÖFUNDUR þessarar greinar, Mr. J. V. Metcalfe, er verkfræð-
ingur og hefur lengi starfað á Gullströndinni í Afríku. Hefur hann
mörgum sinnum rekið sig á, að „Ju-ju“ trúin á sér enn djúpar
rætur í hug Svertingjanna. „Ju-ju“ er einhver vættur eða álfur,
og þessar yfirnáttúrlegu verur búa í stokkum og steinum og jafn-
vel vötnum, og mikil ógæfa fylgir því að styggja þá. Hér segir
Mr. Metcalfe nokkrar sögur um þetta.
jyjARGIR munu kannast við hina
miklu nýu höfn, sem Bretar
eru að gera hjá Takoradi á Gull-
ströndinni. Við smíði hafnarinnar
hafa verið tekin í notkun öll hin
beztu og stórvirkustu tæki, sem
vinnuvísindin hafa á að skipa, en
samt sem áður reyndust þau gagns-
laus þegar „Ju-ju“ kom til sög-
unnar.
Vegna hafnarframkvæmdanna
reyndist nauðsynlegt að leggja
þangað mikinn og breiðan veg. Var
ákveðið að sú vegargerð skyldi
ganga fljótt og þess vegna var byrj-
að samtímis á báðum endum veg-
arins og stórvirkustu skóflur, jarð-
ýtur og bílar tekið í notkun. Gekk
gróðri og grasafræði. En sumir aðr-
ir háskólakennarar þoldu slíka
„léttúð“ illa og urðu jafnvel úr
klögumál frá „settum“ borgurum.
Síðan á dögum Linnés þykir fínt
að vera grasafræðingur í Svíþjóð,
og hann varpaði frægðarljóma á
landið. Orð Linnés: „Lof sé guði
fyrir vorið, fegurð sumarsins, loft-
ið, vatnið, engið, grasið og söng
fuglanna, sem allt hefur hér náð
mestri fullkomnun“ eru einkenn-
andi fyrir hina miklu starfsgleði
hans. — Hafi Norah Gourlie þökk
fyrir fróðlega og skemmtilega bók.
(Titill bókarinnar er: The Prince
of Botanists Carl Linnæus).
nú allt eins og í sögu fyrst í stað.
En um það bil þar sem vegurinn
átti að vera hálfnaður, stóð gamalt
tré og þurfti að ryðja því burt,
annars hefði það lent inni í miðjum
veginum. Og þá kom nú stryk í
reikninginn, því að samkvæmt trú
Svertingja átti einhver voldug
vættur heima í tré þessu. Svo sterk
var þessi trú, að enginn einasti
Svertingi fekkst til þess að höggva
tréð. Þeir sögðu að það væri bráð-
ur bani allra að hrófla nokkuð við
því. Ekki var hægt að sveigja veg-
inn fram hjá trénu og nú stóð allt
fast um sinn. Eina ráðið til að friða
Svertingja reyndist vera það, að fá
æfðan töframann til þess að semja
við trébúann um að hann flytti sig
eitthvað annað. Voru nú hafnar
samningaumleitanir, en fjárkröfur
þær, sem gerðar voru fyrir að
koma trébúanum burtu, voru svo
miklar, að stjórnin í Lundúnum
vildi alls ekki ganga að þeim.
Nú lá vinna niðri nokkra mánuði,
en jafnframt var þó verið að leita
samninga við Svertingja. Náðist að
lokum samkomulag. Þá var haldin
Þar sem vegurinn
átti að liggja, stóð
andatré, sem ekki
mátti hrófla við, fyr
en samið hafði verið
við andann um að
hann flvtti sig á
annan stað.