Lesbók Morgunblaðsins - 08.05.1955, Blaðsíða 9

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
261
Mynd af sýningu, sem danska félagið „Haandarbejdets fremme" gekkst fyrir árið 1952 í húsakynnum Listasafnsins hér.
Á veggjunum sjást hnýtt gólfteppi og fatael'ni eftir Júlíönu Sveinsdóttur, allt úr íslenzkri ull, í sauðalitum eða litað
með íslenzkum jurtalitum. Af þessum fatael'num er ör sala erlendis. Á hillunni fyrir neðan fataefnin sjást værðarvoðir
eftir Júlíönu.
eingöngu íslenzkt band, — að
blanda ekki öðru bandi í, ef árang-
ur átti að verða góður. Það kom
fyrir, að ég tók lit, sem mér þótti
vel til fallinn, án þess að hugsa
út í, að bandið ef til vill var útlent.
Ég lærði fljótt, að þetta dugði ekki.
í mörg ár óf ég eingöngu efni
til klæðnaðar, og þótti þetta
skemmtileg vara. Stríðið stöðvaði
þessa möguleika. Undir eins og aft-
ur náðist í íslenzkt band, byrjaði
ég að nýu, og var þá orðin viss um,
að skilyrði fyrir góðum árangri er,
að bandið sé óblandað.
Þá fór ég að vefa værðarvoðirn-
ar og varð smátt og smátt að fika
mig áfram, þagnað til ég fann þá
stærð og gerð, sem ég nota núna.
Það hefur ávallt verið ósk mín og
takmark að ná mýkt og léttleika
ullarinnar í þessum voðum, og ég
þykist komin eins langt og hægt er
í þeim efnum.
Um litina er það að segja að ég
nota aðallega sauðarlitina í værð-
arvoðirnar, en hef oft einn lit með,
bláan, rauðan eða gulan, sjaldan
fleiri liti í sömu voðina. Oft nota
ég tvo gula liti — annan heitan,
hinn kaldan. Nú orðið er ég sjaldan
hikandi við samsetningu lita — er
búin að fást við þess háttar svo
lengi, bæði í málverki og vefnaði.
Ég hef ævinlega mikla gleði af að
setja saman liti, og hef lært mikið
\ af öllu því, sem ég hef séð á ferða-
lögum, sér í lagi á Ítalíu og af nátt-
úru íslands.
Þegar ég set í vefstólinn, vil ég
helzt hafa randaskipun mjög ein-
falda, því að það gefur möguleika
til að skipta um liti og rendur eftir
því, sem manni dettur í hug, meðan
ofið er.