Lesbók Morgunblaðsins - 08.05.1955, Blaðsíða 14

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
[ 266
hljómsveitin flutti norskt tónverk.
Svo var kyrrð nokkur augnablik
— en fram á sviðið gekk ung-
ur maður, norrænn í sjón.
John Sundsten lyfti töfrasprot-
anum á ný — hafði ekki aug-
un af söngmanninum né hljóm-
sveitinni — og Draiunalandið barst
í prýði sinni til mannfjöldans í
amerískum lystigarði. — Ég sat svo
nærri að það fór örlítill titringur
um taugarnar. Fólkið veitti tiltak-
anlega góða áheyrn. Hátíðin var
nýbyrjuð og allir með eftirvænt-
ingu í tilefni dagsins, — enda
hrifnir af skrúðgöngunni og hljóm-
sveitinni. Eg sá óðar að hrifning
fór um huga söngvarans, Jana
Björnssonar, er hann leit yfir
mannfjöldann og sólfagurt um-
hverfið. Það lýsti sér í svip hans
og rödd og hreinum framburði
íslenzka ljóðsins. Hann sá í anda
draumaland foreldra sinna og for-
feðra, og það snerti viðkvæman
streng. — John Sundsten og hljóm-
sveitin veittu gott og öruggt fylgi
og styrk.
Hafði ekki söngstjórinn líka vak-
að heila nótt yfir Draumalandinu
okkar, svo allt skyldi Aara sem
bezt? — Sannarlega hafði honum
tekizt upp. — Og þannig höfðu at-
vikin raðað sér, daginn sem ég
heyrði „Draumalandið" hátíð-
legast flutt.
Jani Björnsson er fæddur og
uppalinn í Akra byggðinni í Norð-
ur-Dakotaríki. Foreldrar hans, nú
bæði dáin, voru af bændafólki
landnámsáranna þar. Faðir hans,
Halldór Björnsson Jónssonar, var
frá Marteinstungu í Holtahreppi í
Rangárvallasýslu. Móðir Halldórs,
Guðrún Jónsdóttir, var frá Klofa.
Móðir Jana hét Jakobína, og var
yngst af börnum Dínusar Jónsson-
j ar og Kristjönu Andrésdóttur frá
Mýlaugsstöðum í S.-Þingeyjar-
sýslu. Fjölskylda þeirra Halldórs
og Jakobínu var stór — brautin
‘.4/, , .
til mennta og lista ekki neitt greið-
fær. En tónlistin var í heiðri höfð
á heimilinu, því Halldóri var með-
fæddur áhugi fyrir henni. Hann
var bæði organisti og söngstjóri í
sínu byggðarlagi. Tryggvi sonur
hans, búsettur í New York, er
kunnur fyrir ýmsar tónsmíðar — og
sem ágætur píanóleikari. — Jani
hefur átt heima í Seattleborg um
nokkurra ára bil og víða komið
fram sem barytone söngvari. Hann
nýtur vinsælda fyrir hljómfagra og
þróttgóða rödd, samfara lipurri
framkomu. Hann hefur sýnt af sér
dugnað í að afla sér þekkingar og
þjálfunar í tónlist. Hún er tóm-
stundaiðja hans, en um leið hans
stóra áhugamál. í seinni tíð hefur
hann farið með nokkur óperuhlut-
verk — t. d. Sharpless í Madame
Butterfly — og Valentine í Faust.
Sem stendur er hann einsöngvari
við guðsþjónustur hjá fjölmennum
amerískum söfnuði. í hinum fá-
menna íslenzka félagsskap er hann
söngstjóri og einsöngvari við flest
tækifæri. Það vekur eftirtekt hve
vel hann fer með söngva á íslenzku
máli — og hve vinalega hann kem-
ur fram. — Hann er vel giftur, á
tvö uppvaxandi börn og öll fjöl-
skyldan full af áhuga fyrir tónlist.
Seattle, Washington, 20. apríl 1955
Svöluhreiður er göður matur
£F ÍSLENZK húsmóðir skyldi
komast yfir kínverska mat-
reiðslubók og fara að lesa í henni,
gæti verið að hún hitti á þetta:
„Svöluhreiðurssúpa. Takið 2—3
svöluhreiður og látið í vatn svo
að vel fljóti yfir og látið suðuna
koma upp á þessu Lengra
mundi húsfreyan sennilega ekki
lesa. Hún mundi skella bókinni og
segja við sjálfa sig eitthvað á þá
leið, að skárri væri það nú vit-
leysan að ætla sér að fara að gera
súpu úr fuglshreiðrum, og að það
hljóti að vera skrítnar skepnur
þessir Kínverjar, sem eti slíkt.
Þetta er vegna þess, að íslenzk
húsmóðir mundi ekki geta hugsað
sér fuglshreiður öðru vísi en
dyngju af stráum, mosa, laufum,
hárum og fiðri. Og það er svo sem
ekkert aðgengilegur matur. En hið
sama mundi nú Kínverjum líka
finnast. Það eru ekki slík hreiður,
sem þeir leggja sér til munns.
Svöluhreiðrin eru allt öðru vísi.
Þau eru ekki gerð úr mosa, strá-
um og fiðri, heldur úr vökva úr
hálskirtlum fuglsins.
Það eru aðallega tvær svöluteg-
undir, sem gera sér slík hreiður,
og er önnur kölluð Hvítsvala en
hin Brúnsvala. Báðar verpa þær
í hellum og líma hreiðrin við
grjótið. Þær eiga aðallega heima
á norðurhluta Borneo, og þangað
hafa framtakssamir Kínverjar sótt
sér svöluhreiður um 1000 ár. Það
er gróðavegur, því að svöluhreiðr-
in þykja hið mesta hnossgæti og
eru mjög eftirsótt. Enginn veit
nú með vissu hvernig menn kom-
ust upp á að eta þessi hreiður.
Sennilegt þykir, að þeir hafi lært
það af villisvínum. Það kemur þrá-
faldlega fyrir, að svöluhreiðrin
detta niður, því að þeim er tildrað
sem tæpast á hellisveggina og jafn-
vel loftið. Villisvín sækja í hell-
ana til þess að tína upp þessi hreið-
ur og eta þau af mikilli áfergju.
Þegar menn hafa séð þetta, munu
þeir hafa hugsað sem svo, að úr
því að svínunum þætti þetta svo