Lesbók Morgunblaðsins - 25.09.1955, Blaðsíða 13

'k
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
529
Ég greini hana ennþá svo glöggt í anda,
að genginni margra ára tíð,
gráhærða, lágvaxna, gamla konu,
sem götuna tifaði í sól og hríð.
Þá lokið var dagsins ys og önnum
og aðrir til hvíldar settust inn,
í búðir og skrifstofur för hún flýtti,
með fötu við hönd og burstann sinn.
Því hennar starf var það hverju kvöldi,
þó hönd væri lúin og bak ei rétt,
hvert óhreinku spor, eftir annarra fætur
að afmá og hreinsa um gólf og stétt.
■ • *■.> f-
En lágt var strit hennar launum metið
og litil virðing á fjöldans bekk.
Við örbirgð lífsins og ömurleika,
til enda dagsins hvert fet hún gekk.

Hún hlaut þau sannindi sár að reyna,
er síung geymast með hverri þjóð,
að þeim, sem lífinu fegrun færa,
oft fylgir heimur á þyrnislóð.
KNÚTUR ÞORSTEINSSON
frá Úlfsstöðum.

síns liðs fyrir tveimur dögum. Öll-
um er forvitni á að sjá þessa ungu
ofurhuga, og þeir koma inn til
okkar ófeimnir og skítugir. Annar
þeirra hefur gengið niður úr skón-
um sínum, svo að skín í berar,
óhreinar tærnar. Þeir eru báðir
klæddir herfilegustu lörfum, en
þeir eru hreiknir og vonglaðir, og
eru sér þess alls ekki meðvitandi,
að þeir hafa skapað erfitt vanda-
mál. Það kemur nefnilega upp úr
kafinu, að þeir hafa laumazt burt
án vitundar foreldra sinna — og
þeir eru auðvitað ófullveðja.
„Hvers vegna hlupuzt þið á
brott?“
Hinn eldri hefur orð fyrir þeim:
„Bróðir minn var farinn á und-
an, og mig langaði að fara til hans.
Hann er sextán ára og var alltaf
góður við mig. Og svo fengum við
lítið að borða og urðum að vinna
mikið. Heima voru allir hræddir,
þorðu ekkert að segja. Lögreglan
kom oft að spyrja um bróður minn,
og stundum var pabbi tekinn til
yfirheyrslu. Þá var mamma ofsa-
hrædd. Það var eins og það væri
ekki hægt að anda lengur. Félagi
minn vildi strax fara með, þegar
ég sagðist ætla að strjúka. Hann
býr í sama þorpi og ég, og pabbi
hans var skotinn. Og svo fórum
við eina nóttina, þegar allir voru
sofnaðir".
„Og hvað ætlið þið að gera hér?“
„Við ætlum að finna bróður
minn, og svo getum við farið til
Ástralíu eða Ameríku. Þar er nóg
að borða, og enginn er hræddur við
lögregluna".
„Og hvað um foreldra þína?“
„Þeir koma kannske seinna“.
Það kemur hik á drenginn, eins og
hann sé fyrst að gera sér þess
grein nú, að hann á e. t. v. aldrei
eftir að sjá foreldra sína aftur.
„Langar þig ekki til að sjá pabba
og mömmu, áður en þau deya?“
Eftir stundarkorn virðist hann
taka ákvörðun. „Jú, en það er betra
að vera héma hjá bróður mínum.
Hann getur hjálpað okkur. Við
verðum sendir í þrælabúðir eða
fangelsi, ef við förum heim aft-
ur.“
Það tekur ráðamenn flótta-
mannabúðanna langan tíma að
gera út um þetta mál, því hér
verður að taka tillit til margs. Ef
drengirnir verða sendir heim, kann
þeim að verða hegnt grimmilega.
Hins vegar kann ættfólk þeirra að
líða fyrir flótta þeirra. Lagalega
hafa þeir ekki rétt til að dveljast
í búðunum, nema bróðirinn taki á
sig alla ábyrgð, og hann er
aðeins sextán ára.
Eftir langar umræður og mikil
heilabrot verður það úr, að ekki
sé hægt að senda drengina heim
eins og stendur, en hins vegar
verða þeir undir strangri gæzlu,
þar til þeir verða lögráða. Og snú-
ist þeim hugur á þeim tíma, verða
þeir sendir heim. Þeir eiga því fyr-
ir höndum langa vist í flótta-
mannabúðunum, en þeir geta þó
lifað í voninni, ef þeir eru svo
lánssamir að hafa aldrei verið
haldnir neinum alvarlegum sjúk-
dómum. Komi það hins vegar á
daginn, að þeir hafi haft einhvern
illkynjaðan sjúkdóm, t. d. berkla,
eru þeir í sama báti og gamli mað-
urinn.