Lesbók Morgunblaðsins - 25.09.1955, Qupperneq 16

532
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
BRIDGE
A A 10 8
V K 7 5 4 3
♦ Á 8 5
* Á K
A K 5
V G 2
♦ K D G 10 9 7
* D 10 9
Sagnir voru þessar:
S V N A
1 t. pass 2 hj. 2 sp.
3 t. pass 4 gr. pass
5 1. pass 6 t.
V sló út S9, var hún drepin með
10 í borði, A drap moð S D og S með
S K. Eftir sögnum að dæma hefir A
H Á og þess vegna er ekki svo auð-
velt að vinna spilið. En ætla má að
A hafi langan spaða og því ekki út-
séð um að hægt sé að koma honum í
klípu. S byrjar á því að taka slagi á
trompás og trompkóng. Síðan tekur
hann L Á og L K, spilar því næst öll-
um trompunum og L D. Eru þá ekki
eftir nema þrjú spil á hendi. í borði
eru S Á og S 8 og H K. Það er auðséð
að A hefir enn tvo spaða á hendi, og
þess vegna er nú H Á orðinn einn í
þeim lit. S slær því út H 2 og A fær
slaginn. Og svo á S báða seinustu slag-
ina á spaða.
C_^£>®®®6^_2
* u u
4 3 2
V Á 10 9 8
♦ 2
o
A 9
V D 6
♦ 643
« 8 7 6 5 4
3 2
EKKI VERÐUR FEIGUM
FORÐAÐ
Dag 8. júlí 1728 varð atburður sá
í Hrísey, er eftir fylgir: Þar komu
að landinu vestan vert á eynni and-
hvalir tveir ungir, og námu staðar í
vík lítilli til vesturs frá Syðstabæ. Bú-
andinn þar, Halldór Jónsson, fór strax
til með menn á skipum og unnu hval-
Vatnsberinn
ina, svo það gekk allt vel. Kaðlar voru
við lagjárn þau, er þeir höfðu haft
og fest voru í hvölunum; lágu þeir í
land, hringaðir í fjörunni. Hallgrímur
hét maður Brandsson, kvongaður og
kominn til ára, er bjó á litlum hluta
landsins á Syðstabæ; hann gekk þar
að sjónum, er hvalirnir voru fyrir
og þar að, sem kaðlarnir lágu í hringn-
um. Varð honum það af ógætni, að
hann sté í annan hringinn öðrum fæt-
inum. en í því brá við fiskurinn, er
kaðallinn lá frá í land, af því hann
var enn ekki dauður og kippti af
fram allt í sjóinn kaðlinum og mann-
inum, svo hann drukknaði þegar og
missti lífið. (Vallaannáll).
GRÍMSEYARFAR REKUR
f BREIÐAFIRÐI
30. maí 1727 lagði áttæringur frá
Möðruvallaklaustri úr Grímsey og ætl-
aði til lands. Voru á honum 12 menn.
Til þeirra hefir ekki spurzt síðan, en
nokkuru síðar rak skipið upp vestur
í Breiðafirði. Af þessu drógu menn þá
— Ég lít á Vatns-
berann sem
minnismerki eða
lofgerð til vinn-
unnar. Manni er
skylt að fórna
vinnunni trú-
mennsku sinni
gagnvart smá-
munum daglega
lífsins. — Þess
vegna er þetta
listaverk Ás-
mundar Sveins-
sonar svo heill-
andi og innblásið,
að ekkert annað
listaverk hefir
skapað mér aðra
eins hrifningu. —
Þegar mörg nú-
tíma listaverk eru
gleymd, heldur
Vatnsberinn á-
fram að segja
kynslóðunum sína
sögu (Kay Niel-
sen í Lesbók 4.
september).
ályktun, að þeir hefði villzt, því að
veður var dimmt, og haldið um of
undan vestur í hafið frá eynni. En
er birti hafi þeir ekki þorað að leita
lands vestra, sakir brims og ókunn-
leika og týnzt að lokum eftir harða
útivist og langa.
ÓRÁÐÞÆGNI
í ferðabók Charles Forbes (London
1860) segir hann svo um ferðalag sitt
frá Miklaholti að Búðum: — Eg brá
nú í fyrsta skifti út af ráðum leiðsögu-
manns míns og ætlaði að stytta mér
leið. Hann grátbað mig um að gera
það ekki, en ég sagði að hann gæti
farið sína leið með hestana. Svo anaði
ég áfram, en iðraðist þess skjótlega,
því að þarna hafði ég stefnt mér í voða
að óþörfu og það lá nærri að ég missti
hestinn undan mér. Þess vegna brýni
ég fyrir öllum, sem ferðast um ís-
land, að skiljast alls ekki við fylgd-
armann sinn þar sem eru mýrar eða
straumvötn, eða halda að hægt sé að
stytta sér leið.