Lesbók Morgunblaðsins - 30.10.1955, Blaðsíða 7

LESBÓK. MORGUNBLAÐSINS
603
Þeim gekk ferðin vel. Var fyrst
yfir snarbratt rifahjarn að fara,
en þar höfðu hinir höggvið spor.
Seinast var 400 metra hátt granít-
klettabelti og neðan við gínandi
hengiflug. Þarna urðu þeir að klífa
upp með því að nota hverja tá-
tyllu og halda sér fast í hverja rifu
og ójöfnu í berginu. Þar fyrir ofan
var tindurinn, líkastur keilu og svo
uppmjór að efst á honum var ekki
hægt að standa nema á öðrum fæti.
Ferðin niður gekk vel.
Þriðja daginn fóru þeir fjórir
leiðangursmenn, sem eftir voru,
upp á tindinn og gekk ágætlega,
enda voru þeir allir þaulvanir
fjallgöngumenn.
24. maí voru þeir búnir til heim-
ferðar. En þá veiktist einn af burð-
armönnum hættulega. Læknir var
með í ferðinni og hann sá þegar
að hér var um snögga botnlanga-
bólgu að ræða og ekki um annað
að gera en taka botnlangann. Hér
var þó ekki hægt um vik að gera
uppskurð. Tíu stiga frost var á og
ekkert skjól nema tjöld. Þeir höfðu
með sér smá stálborð, sem hægt
var að leggja saman. Nú voru tvö
þeirra tekin, sjúklingurinn lagður
þar á og svæfður. Eftir tæpar tvær
stundir var hann laus við botn-
langann og búið að sauma skurð-
inn saman aftur. Þetta tafði þá um
einn dag. En sjúklinginn og lækn-
irinn urðu þeir að skilja eftir og
nokkra menn hjá þeim. Þegar þeir
komu til Delhi. lágu þar fyrir þeim
þær fréttir, að sjúklingurinn væri
kominn á fætur og á heimleið.

Maður, sem var viðutan, hitti kunn-
ingja sinn, er hann hafði ekki séð í
mörg ár.
— Sæll og blessaður, sagði hann.
Og hvemig líður konunni þinni?
— Eg er ekki giftur, eg er einhleyp-
ur, svaraði hinn.
— Nú, og þá er konan þín sjálfsagt
einhleyp líka.

I
í
i
}
i
}
i
}
i
}
i
s
Crétar Fells
ZJvö hvœ&i
ÞAKGLITGGINN
Fannst mér húsið fyrirtak,
en fremur dimm var matar'-tofan.
Þá var gerður gluggi á þak:
Gullið ijósflóð streymdi að ofan.
Þetta er saga sérhvers manns:
Sómamenn og verstu fantar
þarfnast allir þakgluggans.
Það er hann, sem flesta vantar.
Dæmast munu drótt þau kjör,
að dimm sé löngum matarstofan,
unz á þaki er gluggi gjör
og geisiaveigar streytna að ofan.
KVEftJA
til átthaga
Minningatöfrar
mildir vaka.
Nú er hljóður hugur minn.
Kveð ég Fellsmúla
klökkum huga, —
ef til vill í siðsta sinn.
Stórbrotin móðir,
stilltur faðir,
rísa upp bæði í minni mér.
Djúplyndan bróður,
„dáinn, horfinn“,
draumana sína dreymdi liér.
r
Viða er yndi
á voru landi:
Heiðifegurð og lækur lygn;
\ 'i< hrauntöfrar,
vellii prúðir,
fjarlægðarblámi og fjallatign.
Þó mun staðurinn
þ f s s i verða
alla tíð, meðan anda ég dreg,
heigust jörð,
sem í hjarta ég geymi, —
æsku paradís unaðsleg!
Þökk skal hrinda
þungum trega:
Margt er það,sem m 'r gæfan gaf.
Streymi svo elfa
stunda og daga
eilífðarinnar út í haf.----
}
i
I
ófurrl i
í
Köld og vot er okkar eya,
en um landsmál þó
annað verra er að segja,
allt í grænum sjó.
Östjórn þessu öllu veldur,
ýmsir gefa í skyn.
Það er ofstjórn öllu heldur,
enn þá verri en hin.
aóuman
Nauðsyn ill er orsök laga,
en að hefta störf
ár og síð og alla daga
engin gerist þörf.
Eins og lög hjá deigum draga
dáð úr andagift
verða störf und vendi laga
víða aktaskrift.
ITndir lögmáls ok er bundin
at.höfn manna flest,
líka verða lokuff sundin
landi að vinna hezt,
líkt og sabbats boð og bönnin
bægðu forðum lýð
gott að vinna, öll var önnin
uppfyllt lagasmíð.
Hygg ég frelsi miklu meira
mætti vera hér,
lögin bjóði og banni fleira
beint enn nauðsyn er.
Þó að öðrum þjóðum helsi
þvki gott og tryggt,
minnumst þess, að fyrir frelsi
fyrst var ísland byggt.
SIGURÐUR NORLAND