Lesbók Morgunblaðsins - 30.10.1955, Blaðsíða 12

V 608 WW
W LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
var dregin inn og á enda hennar
var skutullinn uppréttur. Hlaupið
var eftir nýum skutli. Við vorum
nú svo nærri hvölunum að blást-
ursgufan úr þeim sáldraðist eins
og regn yfir skipið. Saout skaut
aftur og aftur slitnaði skutullinn
úr hvalnum.
Nú kom annar hnykkur á skipið,
eins og það hefði rekizt á að aftan.
Calypso hallaðist og vélsíminn
hringdi. Vélstjórinn tilkynnti að
vélin hefði stöðvazt. Rétt á eftir
fór hún þó í gang. En aftur undan
skipinu sáum við blóðrák, og þar
var þá annar hvalkálfurinn með
fjögur djúp sár á hliðinni, hvert
við annað. Skrúfublöðin eru hvöss,
og þau höfðu rist í gegn um hvelju
og spik, djúpt inn í þvestið. Þessi
kálfur var um 15 fet á lengd og
hefur líklega verið þriggja mánaða
gamall, því að kálfar skíðishvala
eru 13—14 fet á lengd þegar þeir
fæðast. Hann reyndi að komast á
eftir hinum, en þeir slógu hring
um hann.
Þá sáum við merkilega sjón. Upp
úr djúpinu, nær en hvalirnir voru,
skaut risavöxnum hval, og hann
kom svo hátt upp úr sjónum að
nema mundi þremur f jórðu hlutum
af lengd hans. Þetta var sýnilega
foringi hvalanna. Hann virtist
renna augum yfir umhverfið, og
svo sökk hann niður á sporðinn og
hvarf í hvítu löðri. Ef það er rétt,
sem ég hef sagt, að samheldni sé
með hvölunum, þá hljóta þeir líka
að hafa foringja. Og þessi foringi
hefur gefið þeim skipun um að
forða sér og skilja eftir særða kálf-
inn, því að nú hurfu allir hvalirnir
nema hann, og jafnvel særði hval-
urinn hvarf líka.
Nú var kálfurinn þarna einn
eftir og blóðið fossaði úr honum.
Stór hákarl kom á vettvang. Saout
þreif skutulinn og skutlaði særða
kálfinn Nú sat skutullinn fastur.
Um leið komu enn tveir hákarlar
og sveimuðu í kring um kálfinn.
Skutulfestin var nú sett á vindu
og hvalurinn dreginn að skipinu,
og þá voru hákarlarnir orðnir sex
umhverfis hann. En þeir réðust
ekki á hann meðan hann var lif-
andi.
Kafararnir settu nú á sig fót-
blöðkurnar, grímurnar og vatns-
lungun. Þeir reyndu knífa sína og
stungu þeim svo í beltin. Við ætl-
uðum að kafa til þess að sjá hvern-
ig hákarlarnir hegðuðu sér. Það er
alltaf gott fyrir kafara að kynnast
háttum hákarla, því að það eru
hættulegustu óvinir þeirra.
Hákarlarnir voru að snugga að
hvalnum. Saout greip krókstjaka
og lamdi þá með honum. Eldamað-
ur kom með nokkrar matarleifar
og fleygði í sjóinn, og hákarlarnir
gleyptu þær undir eins.
Járngrindaskýlinu, sem haft er
til að verjast hákörlum, var nú
rennt fyrir borð og tveir menn fóru
í það. Hér var sjórinn 12.000 feta
djúpur og skýlið hekk aðeins í
mjórri festi. Mennirnir vissu vel
að ekki voru nema tveir kostir fyr-
ir höndum, ef festin skyldi bila:
annað hvort að sökkva með skýl-
inu og var það bráður bani, eða
þá að opna það og freista þess að
komast í gegn um hákarlaþvöguna.
Það vorum við André Laban vél-
stjóri, sem lögðum á stað í þessa
ferð. Við höfðum ljósmyndavélar
með okkur, og til þess að geta náð
sem beztum myndum, höfðum við
dyrnar opnar á skýlinu. Það verður
að loka þeim snarlega ef hákarl
kemur. Við létum sígast niður fyrir
hákarlana. Þeir renndu sér þá aft-
ur að hvalnum og virtust vera að
leita fyrir sér hvar bezt mundi að
skella. Einn hákarlinn, stórt slæki,
sneri frá hvalnum og að okkur.
Hann rak sig á skýlið, svo að það
hentist til. Okkur Laban varð báð-
um htið á festina. Hún var heil
enn, og við vorum dregnir um
borð.
Dumas kom nú með riffil og
skaut hvalinn til að stytta eymdar-
stundir hans. Og það var eins og
við manninn mælt, um leið og hann
var dauður, réðust hákarlarnir á
hann af mestu grimmd. Þeir ráku
trantana upp úr sjónum og gripu
kjaftfylli sína rétt í sjávarborði.
Svo hristu þeir sig og skóku til
þess að rífa þjósina úr hvalnum.
Þeir skiftu sér ekkert af því þótt
þeir væri lamdir með krókstjökum,
en héldu áfram að tæta hvalinn i
sig.
Nú köfuðu tveir aðrir í skýlinu.
Þeir mættu blá-hákarli, sem var að
koma upp úr djúpinu og var miklu
stærri en hinir. Hann virti fyrir
sér lætin í hinum hákörlunum um
stund, og réðist svo líka á hvalinn.
Saout skutlaði einn hákarhnn,
en hann varð svo hissa, að hann
hreyfði sig ekki fyrst. En svo tók
hann ógurlegt viðbragð, lamdi sjó-
inn með sporðinum svo gusurnar
gengu yfir Saout. Skutullinn
brotnaði og hákarlinn fór sína leið.
Dumas skaut bláhákarlinn og hann
var dreginn dauður um borð. Þeir
skáru úr honum beitu og beittu
fyrir hákarlana og nú var dreginn
hver af öðrum. Þeir byltust þarna
á þilfarinu og menn flýðu í allar
áttir til þess að forða berum fót-
um sínum frá tönnum þeirra og
sporðaköstum.
★
Dagur var að kvöldi kominn.
Kolsvört ský voru út við sjóndeild-
arhring, en yfir þeim gullinn kvöld
-roði og hafið var purpuralitt Við
fleygðum hákörlunum fyrir borð
og heldum ferðinni áfram.
Það getur verið gott fyrir sálina að
kannast einlæglega við yfirsjónir sín-
ar, en það er slæmt fyrir mannorðið.