Lesbók Morgunblaðsins - 15.01.1956, Side 1

Mikla sambandið
pYRIR skömmu kom hér út
bók, sem nefnist „Þiónusta
ení»1anna“. Um hana hpfir ekki
mikífl verifl rfptt. 05 er bó bókin
stórmprkileff. Hún er eftir hiúkr-
unarkonu. sem hét Jov SripR, og
gædd var svinuöum hsefileikum
eins og inn mikii vitranamaður,
Emanuel Swedenborg. Hún ferðað-
ist hnattanna á milli. eins og hann,
og sá enela og talaði við bá eins
og hann. En þetta voru ekki englar
með vængi, eins og er á mvndun-
um. Þetta voru allt framliðnir
menn af jörðu hér, en hún kallaði
þá engla, vegna þess hve miklu
framar þeir stóðu mönnum á jörð-
inni um góðleik og hæfileika, voru
komnir á miklu hærra stig.
Ekki eru það nein smátíðindi er
einhver getur sagt frá sínu eigin
ferðalagi til framlífsiarðstiarna og
frætt menn um framhald lffsins
þar. En það sem mér þvkir sér-
staklega athvglisvert um þessa bók
er þetta, hvemig lúsingar hjúkr-
unarkonunnar á því, sem fyr-
ir hana hefir borið, og sú fræðsla,
sem hún hefir fengið, er í nánu
samræmi við kenningar dr. Helga
Pjeturss. Yrði of langt mál að
rekja það allt hér, en drepið skal
im
á no;kur atriði þeim til fróðleiks
er þetsa bók hafa máske ekki séð.
LÍFHiIMURINN
Him óendanlegi kraftur magn-
ar fran „efnið“ til fullkomnunar,
það ei saga heimsins, segir dr.
Helgi. \ðallögmál þessarar magn-
anar ex að efnið tekur ávallt við
hsgrri cg hærri afltegund, eftir því
sem þgi magnast lengra fram.
Kraftumn, sem losnar við andlát
mannsin hér á jörðu, líður fram
til annanr stjörnu og gerir sér með
tilstyrk ikyldra vera og á þeirri
undirstöii, sem öll lífsgeislan hans
hefir skæað honum, nýan líkama
úr efnurr. þeirrar stjörnu. Fyrir
þennan kaft eru engar fjarlægðir
til. Sálinkemur fram í sínum stað
samstundg, hvort sem sá staður er
í þessari v?trarbraut, eða einhverri
annari.
Lífið á að verða ein heild, og
þess vegnaer lífsamband milli allra
byggðra inatta í alheimi. í draum-
um verðim vér aðallega vör við
þetta sanband og ferðumst þá
hnattanna á milli. En sumum er
það gefiðað geta tekið þátt í þe—u
sambandi í vöku. Og svo er um
hjúkruna'konuna Joy Snell. Hún
var skygn og hafði lengi séð engla
(framliðna) áður en hún komst á
hærra stig og gat farið að tala við
þá og ferðast með þeim yfir geim-
djúpin milli hnattanna. Á tveimur
stöðum segir hún frá því að hún
hafi venjulega ferðast þetta í
svefni, en líkami sinn legið á með-
an sofandi í rúminu.
Það var eitt kvöld að framliðin
kona, sem var vemdari hennar,
hreif hana með sér og segir hún
að sér hafi verið „sveiflað hratt
um geiminn“, betur geti hún ekki
lýst því. Von bráðar komu þær til
annarar jarðstjörnu og í svo dá-
samlegt umhverfi, að hana skortir
orð til að lýsa því. Þó segir hún
frá landslagi þarna: „Ég var á
stóru svæði, líku skemmtigarði,
umkringdu fjöllum, sem sáust
óljóst af því þau voru svo langt
í burtu. Það líktist inum fegursta
jarðneska skemmtigarði. Þar var
mikilfenglegt blómaskraut og tré
og runnar og flákar af grassverði
og stígar og fljót og lækir. .. Á
sumum trjánum vaxa ávextir, er
líkjast þeim, sem eru á jörðinni,
önnur tré bera ávexti, sem ég hefi
aldrei séð. Margir fuglar eru í
þessum himneska garði, en fjaðra-