Lesbók Morgunblaðsins - 29.04.1956, Blaðsíða 9

LESBÓK MORGUNBLAÐSíNS
wCmT 237
Greni og birki-
skogur, sprottinn
upp úr möl og
sandi. Grenið er
ekki nema 8 ára
cn þó hátt eins
og sjá má. Þessi
tré geta orðið
50 feta há.
ferðum eru lagðar gildrur og veiði-
áhöld fyrir dýrin, athugaður skóg-
argróðurinn og leitað málma.
Veiðimaðurinn notar allar mögu-
legar aðferðir til þess að efla hag
sinn, með því móti aðeins getur
hann vænzt þess, að íerðin svari
kostnaði eða jaínvel verði arðsöm,
því þetta er atvinna hans og lífs-
barátta til bjargar sér og sínum.
Á meðan veður leylir, býr veiði-
maðurinn í tjaldi. Hann hetir meó-
ierðis landabréí' og markar á það
ýmsa staði, þar sem hann heíir
komið og eitthvað markvert heíir
komið íyrir. Hann markar sérstak-
lega þau svæði, þar sem eru græmr
skogar eða brunnir fiákar, synir
hvar veiði heppnaðist vel og hvar
niiður, hvaða dýr hann hali orðið
var við eða séð merki eítir. Hann
les það og skilur á ýmsu, hvaða
dýr haíi haizt við í skóginum, eða
farið um hann, því hver dýrateg-
und skilur eftir sig áreiðanleg
merki, sem hann þekkir.
Þegar vötn eru frosin og snjór
kominn, byrjar veiðimennskan fyr-
ir alvöru, þá er ferðast á smásleð-
um og hundum í aktygjum beitt
fyrir. Ganga þeir hver á eítir öðr-
um. Veiðimaðurinn hefir venjulega
með sér matarforða, er nægi til
heillar viku, auk þess flytur hann
með sér fiðursæng, byssur, axir og
veiðarfæri og snjóskó eða skíði.
Hann ferðast um 80 km. og stendur
það yfir 6—7 dagá. Um 25 km.
a dag er álitið nægilegt að ferðast
með hundana við veiðiskap um
skammdegið. Oftast er iegið úti i
snjónum án tjalds. Við þessa vinnu
eru vénjulega tveir véiðimenn
saman. Gengur annar á undan
hundunum á snjóskóm til þess að
troða þeim braut, en hinn á eftir
sleðanum.
Þegar kohiið ei* að liyiidarstað að
kvoldi, skipta þeir með ssr vérk-
um, annár áhtíást hundaná og
klýfur skíð til nasturinnar, hirm
velur stað fyriT þá til að scfa, gsrix
liann þar flet úr limi, og ér staður-
inn valinn í skjóh, eftir því hvaðan
vindurinn blæs. Fyrst sópar hann
snjónum af jörðinni og' leggur þar
limið en reisir hríslur upp um-
hverfis til skjóls. Hinn kösturinn,
sem myndar hvílurúmið er hæstur
til böfða, af því leiðir það, að þegar
eldur er kveiktur til fóta slær
glampa á köstinn höfðamegin og
til beggja hliða. Er það einkar
þægilegt. Limið umhverfis má svo
sveigja þannig. að það myndi
ábreiðu. Sakar það því alls ekki.
þótt snjór falli eða frost sé haft,
Á því ríður, að staðurinn sé Vel
valinn og hvílan rétt búín tiJ. Sé
þess hvors tveggja gætt, er veiði-
mönnum hlýtt undir limsænginni,
hverju sem viðrar.
Þegar mikill snjór feilur, ver
yeiðimaðurinn farangur sirm með
strigatiaidi. 8x9 feta stóru sem
hir.n vsfur utar* um piónkur $inar
á. slöíiniiiú, c£ Jiánii
strigárm til þess að fcreiða undir
sig og yfir, þegar snjókoma er eða
bylur.
Hafi tími unnizt til að haustinu,
áður en veiði byrjaði, þá hefir
veiðimaðurinn byggt sér skýli hér
og þar með því að refta upp að
trjánum hér um bil átta fet á lengd.
Hefir hann op á mæninum, til þess
að reykurinn komist upp, en striga
breiðir hann eða hengir fyrir dyrn-
ar. Eru þetta allgóð skýh.
Á vorin, þegar snjórinn er þiðn-
aður og vötnin orðin auð og illt
er yfirferðar að öllu léyti, notar
veiðimaöurmn hunda sína sem
aburðarklára. Ma ætla meðalhundi
að bera á bakinu um þrjátíu pund.
En ekki er gott að trúa seppum
fyrir matarforða, er þeim þá hætt
við að narta hver i annars bagga.
Áftur á móti eru þeir hafðir t’l
þess að bera veiðaríæn, rúmföt og
oimur áhöid eðá yeriur, svo sem
$okka, $kó cg strigá. SiálfUr verðúr
veiðimaðurinn að fcera byssúná ég
tn o f'á n