Lesbók Morgunblaðsins - 06.05.1956, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
241)
ekki síst, eftir að viðkomandi dýr
hefir verið sært eða ásótt Litla
músin reynir að bíta frá sér, ef
kreppt er að henni. Eins er með
stærri dýrin. Ef veiðimaðurinn
■skilur þetta ekki, er hætt við, að
hann geti einhverntíma komizt í
hann krappan. Gamall veiðimaður
gætir þess ætíð að dauðskjóta, áður
en hann leggur frá sér byssuna, og
hefur því fáar sögur að segja um
áflog við villidýr. En það eru
margar aðrar hættur, sem mætt
geta veiðimanninum. Hann leggur
leið sína eftir straumhörðum ám
og stórum vötnum á smákænu eða
þá svikulum ís. Stundum verður
hann að ferðast yfir stór skóglaus
svæði, þar sem erfitt er um elds-
neyti, og verði hann að leggjast
til hvíldar á ber&væði, ef til vill
í hríð og frosti, votur og þreytt-
ur, er kalhættan mikil, og hefur
margur veiðimaðurinn fengið að
kenna á því. Þá er óvart skot úr
byssu ein hættan. Stundum hefir
snjór í byssuhlaupinu orsakað of-
þrengingu, er hleypt var af skoti
og deytt og sært veiðimanninn. Þá
geta veiðimenn lent í dýrabogum,
sem snjór hefir langzt yfir eða
birgðir hafa verið með laufi eða
öðru þess háttar. Slíkt slys kom
fyrir við Slave River fyrir nokkr-
um árum. Veiðimaðurinn lenti með
baðar hendur í boganum, og fannst
beinagreind hans þrem arum síð-
ar.
Ein af þeim mestu hættum, sem
ég hefi lent i var, þá er ég varð
að setja náttstað i stórum skógi,
sem eldur haíði farið um. Trén
stóðu upprétt, en rætur þeirra voru
fúnar og þau laus í jarðveginum.
Ofsarok var á og dimmt í lofti og
kolamvrkur í. skóginum. Féllu trén
i allar áttir látlaust. til jarðar með
og’arlegum brestum og braki Gat
maður búrrt við að rctast á hveriu
augnabhk:. En í annað hús var ekki
að veáda, cg að lokum varð svefn-
inn öllu öðru yfirsterkari. Er ég
vaknaði um morguninn, lágu 3 tré
fallin yfir mig, án þess þó, að nokk-
urt þeirra snerti mig. Hætturnar
geta verið margs konar, næstum
því ótrúlegar. Skal ég hér til dæmis
nefna eina, sem í sjálfu sér er
skopleg.
Snemma morguns lagði ég af
stað frá kofa mínum, og var ætlun-
in að drepa nokkur Moosdýr, sem
voru um 10 km. í burtu. Ég gerði
ráð fyrir að koma heim um kvöld-
ið og tók því engan mat með mér.
Er ég kom á vettvang, voru dýrin
í þéttu skógarkjarri, og til þess að
vera viss um að missa ekki af þeim,
varð ég að bíða, þar til þau kæmu
út í gisnari skóg. Um það leyti, sem
ég var búinn að skjóta og flá dýr-
in, var komið fram í myrkur.
Dimmt var uppi yfir og sást ekki
glóra í nokkra stjörnu, svo ég ákvað
að hírast í skóginum um nóttina.
Hegg ég síðan lim og kveiki upp
eld og steiki mér kjöt, en að því
búnu leggst ég til svefns og breiði
húð undir mig. Leið mér ágætlega
við ylinn frá eldinum. En um kl. 2
um nóttina vaknaði ég í aumu
ástandi. Ég var frosinn innan í húð-
ina og gat hvorki hreyft legg né
lið. Þegar eldurinn dvínaði, og mér
fór að kólna, hafði ég vafið mig
innan í húðina í svefninum og sneri
holdrosan út. Frostið hafði líka
aukizt og var nu alstirndur himinn.
Mér varð ljóst, að þetta gat orðið
alvarlegt, þvi tækist mer ekki að
að losna úr húðinni, var eg
dauðans matur. Tók ég nú að
reyna að velta mér fram og aftur,
og' varð ég brátt í einu svitabaði.
Tókst mér loks eftir langa mæðu
að losna við húðina, og var ég þá
vissulega úr helju hcimtur.
— U —
£g hefi þa að nokkru leyti lyst
atvinnu cg lífi veiðirnanna, eins og
ég hefi kynnzt því af 30 ára
reynslu. Margt er þó csagt, sem
'Jitiik f>ái
?
er enn
Ein vöktu augu —
einan sáu á heiði,
augun sem til elsku
alheima laða,
horfa mót helstjörnum,
hita nákulda,
glæða gaddhjörtu,
gefa líf dauða.
Opin eru augu
upp þér sofendur,
skini guðs augu
gegnum yðar lijarta.
Ef þau eigi lýsa,
opnast náheimar.
verða úti veraldir.
Vituð þér enn cða hvað?
MATTH. JOCHUMSSON
&TIÍI |Tc< ■
■•••*............
einhverjir kynnu þó að hafa gam-
an af að heyra um, t. d samkomu-
lag hvítra veiðimanna og Indiána.
Skal ég nú með örfáum orðum
víkja að því:
Yfirleitt eru kýíihi mín áf
Indíánum ágæt. Heið'arlegir og
raungóðir hafa þeir reynzt mér.
Hungraður hefi ég komið til þeirra,
og þeir hafa satt mig. Kaldur og
þreyttur hefi ég komið til þeirra,
og þeir hafa hýst mig. Það mun
vissulega rétt, sem um þá hefir
verið sagt, að þeir séu vinir vina
sinna, en óvinir ÓA.hna stnna.
Margt. mæt.ti segja um skotfmii
\-etðjmanna og aðrar íþróttir,, er
svo að segja tilheyra þeirra fagt.
En yfirleitt láta sannir vciðimenn
lítið yfir sér og sækjast ekki eftir
samkeppni á mannamótum. Lang-
varandi óbyggðalíf og einvera gerir
menn fremur ómannblendna og
eirunana, en sanit raungóða.
Leiðbeining í garðyrkjuriti —
Þer skuluð ekki íleygia pðkunufn,
sem útsæðið er í, þeir eru cft mátu-
legir fyrir uppskeruna.