Lesbók Morgunblaðsins - 29.07.1956, Blaðsíða 10

414
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
því að hraða ferðum. En þá bar
okkur að búð byssusmiðs, og þaðan
var Mubarak ekki að þoka. Hann
hafði séð þar riffil, sem hann lang-
aði í. Seinna sagði hann mér frá
því, að hann hefði orðið að selja
einn úlfaldann sinn til þess að
geta keypt riffilinn.
KVENNASIÐIR
Árið 1952 kom konan mín frá
Englandi og settist að hjá mér í
.Oibai. Þá fyrst fóru konur að koma
i heimsókn.
Flestar konur á þessum slóðum
bera svarta andlitsslæðu og hafa
yfir sér svarta flílc, en innan undir
eru þær í skrautlegum fötum og
með mörg djásn á sér.
í hvert skipti sem konur komu í
heimsókn, var ég rekinn á dyr. Þó
kom það fyrir einu sinni eða tvisv-
ar að ég fékk af náð að vera við.
Vegna þess hvað konurnar eru ein-
angraðar í þjóðfélaginu, hefir
myndast þar sérstök stétt dans-
meya, og skemmta þær við hátíð-
leg tækifæri. Eru þær þá í skraut-
legum búningum og hlaðnar skart-
gripum, en bera jafnan slæðu fyrir
andliti. Og það voru sannkallaðar
ánægjustundir þegar um 20 dans-
meyar, ásamt kennurum sínum,
heimsóttu okkur.
Yfirleitt er meiri töggur í eyði-
merkurkonunum, heldur en konun-
um í hafnarbæum. Lífið í eyði-
mörkinni er erfitt, og konurnar þar
1 eru hertar í mörgum þrautum. Mér
var sagt að það kæmi stundum
fyrir á ferðalagi, að Beduinakona
' skryppi af baki úlfalda sínum til
þess að ala barn, en stigi síðan rak-
leitt á bak aftur og héldi áfram
ferðinni. En Beduinakonur eru
ekki jafn einangraðar eir.s og kyn-
systur þeirra í borgunum. Þær um-
gangast karlmenn eins og jafningja
sína, sitja við eldinn með þeim og
vinna sömu verk og þeir.
KAFFI ER ÞJÓÐARDRYKKUR
Arabar eru allra manna gest-
risnastir, og gestrisnan hér er jafn
aðdáanleg sem annars staðar, enda
þótt fólkið sé fátækara. Ég hefi
setið dýrindisveizlur með höfðingj-
um þeirra, og ég hefi líka þegið
úlfaldamjólk hjá fátækum Beduina
— eina dropann, sem hann átti.
Kaffi er þjóðardrykkur og
arabiska kaffið er annálað. Á þess-
um slóðum er það kolsvart og
ramt, en oftast nær blandað með
kardemommum.
„Qahwah!“ kallar húsbóndinn og
um leið kemur þjónn inn með
látúnsketil í annari hendi, en tvo
eða þrjá bolla í hinni. Hann hellir
nokkrum dropa í bolla og býður
gestinum. En gesturinn afþakkar
og bendir þjóninum til sheiksins,
en hann afþakkar líka. Þannig
gengur þetta nokkrum sinnum,
þangað til gestur tekur við bollan-
um með hægri hendi. Þegar hann
hefir drukkið þrjá bolla, veifar
hann tómum bollanum til merkis
um það að nú hafi hann fengið
nóg. Útlendingar, sem ekki þekkja
þennan sið, lenda í hreinustu vand-
ræðum, því að alltaf er helt í boll-
ann að nýu, og þeir vita ekkert
hvernig þeir eiga að stöðva þetta
kaffiflóð.
En þetta er ósköp fábrotin venja
hjá því að lenda í veizlu hjá ein-
hverjum voldugum sheik. Þegar
maturinn er tilbúinn, breiðir þjónn
hvítan dúk yfir gólfábreiðuna. Síð-
an kemur inn fjöldi þjóna og ber
sinn réttinn hver, en sheikinn
bendir þeim hvar þeir eigi að setja
þá. Aðalrétturinn er borinn fram
í fimm feta löngu trogi. Það er
kúfað af hrísgrjónum, en ofan á
liggur skrokkur af kind eða geit,
eða stundum úlfaldakálfur. Og svo
eru þarna máske hundrað réttir
aðrir. Stundum er það þá siður, að
gesturinn á að teljast veitandi og
verður þá að bjóða húsbóndanum
til borðs með sér. Maturinn er tek-
inn með fingrunum og þeir gestur
og húsbóndi rétta hver öðrum lost-
æta bita. Að lokum segir gestur-
inn: „Þökk sé guði“, því að það á
ekki við að þakka húsbóndanum,
allar góðar gjafir eru frá guði.
Margir Arabar reykja heima-
ræktað tóbak úr örlitlum pípum,
svo að ekki fást nema örfá tog úr
hverri. Stundum er það siður, eftir
máltíð að sama pípan er látin ganga
milli allra. Einu sinni varð ég fyrir
því að pípan mín var tekin af mér,
og allir viðstaddir reyktu úr henní
sér til mikillar ánægju.
En Arabar sitja ekki alltaf að
• veizlum. í mánuðinum Ramadan,
sem er langafasta þeirra Múha-
medsmanna, er fylgt ströngum
reglum um föstu. Frá þvi á morgn-
ana að svo bjart er orðið að „greina
má hvítan þráð frá svörtum“, mega
menn hvorki smakka vott né þurrt
þangað til sól er gengin til viðar.
FÁLKAVEIÐAR
í Austurlöndum var fyrst fundið
upp á því að nota fálka til veiða,
og nú er þessi veiðiaðferð hvergi
í meiri metum höfð en í Trucial
Oman.
Veiðarnar hefjast á haustin.
Tamningamennirnir gæta fálkanna
nótt og dag og fuglarnir læra fljótt
að þekkja kennara sína. Meðan á
æfingum stendur er haft band á
haukunum. En þegar þeir hafa lært
að hlýða kalli, þá er þeim sleppt
lausum. Vilji einhver þeirra þá
ekki koma aftur þegar kallað er á
hann, er komið með lifandi dúfu
til þess að freista hans. Dúfur eru
uppáhaldsréttur fálkanna, og þetta
standast þeir eigi.
Svo er það einhvern dag, að
eyðimerkurbúi kemur sprengmóð-
ur til borgarinnar og tilkynnir að
nú sé trappgæsirnar komnar. Verð-
ur þá allt þegar í uppnámi. Eyði-
merkurbúinn fær laun fyrir upp-