Lesbók Morgunblaðsins - 29.07.1956, Blaðsíða 12

416 LESBÓK MOEGUNBLAÐSINS
-----------------------------------%-----------
sveinn sinn. En nú skyldi hann
sýna mér hvernig þessi list væri
leikin. Hann var með sting í hend-
inni og áður en ég vissi af hafði
hann rekið stinginn-í gegn um öxl-
ina á sér og stóð þarna skjálfandi
á beinunum. Svo dró hann sting-
inn út og ég athugaði öxlina. Þar
var ekki annað að sjá en ofurlítinn
dökltvan blett, þar sem stingurinn
hafði gengið inn í holdið. Litlu
neðar voru mörg ör. Hann sagði að
þau væru ekki eftir sting, heldur
skammbyssukúlur, sem skotið
heíði verið á sig.
PERLUVEIÐAR
I Persaflóa hafa perluveiðar ver-
ið stundaðar frá ómunaííð, og marg
«r fegurstu perlur jarðarinnar eru
þaðan komnar. Nú eru perluveiðar
hvergi stundaðar á ströndinni
nema í Trucial Oman. Þær hafa
lagst niður annars staðar síðan olí-
an kom til sögunnar.
Á hveru sumri er mikið um að
vera í öllum höfnum Trucial Oman
þegar verið er að búa út perlu-
veiðaskipin. Og þá streyma þangað
menn utan af eyðimörkinni til þess '
að vera á „vertíðinni".
I Einu sinni heimsótti ég perlu-
veiðaflotann. Fjöldi skipa lá þá
fyrir festum á grynningum, þar
sem perluskeljarnar eru. Á einu
skipinu voru Dibai-menn, sem ég
þekkti og þeir kölluðu þegar
kveðjuorð til mín, en skipstjóri
benti mér að korna um borð. Þar
varð varla þverfótað fyrir mönn-
um og útbúnaði, og þar var slæm-
ur þefur af skelfiski. Um 20 menn
voru að kafa.
Aðíerð Araba við perluveiðarn-
ar hefir haldizt óbreytt um aldir og
er mjög einföld. —Kaíarinn fer út-
byrðis á færi, sem sakka er bundin
við. Áhöld hans eru ekki önnur en
skinnhanzi og klemma úr beini eða
tré til þess að loka nösunum. Hann
andar djúpt nokkrum sinnum og
steyptir sér svo fyrir borð. Þegar
niður á botninn kemur safnar hann
skeljum í net, sem fest er við fær-
ið. Þegar hann er kominn að því að
kaína, kippir hann í færið og er
þá dreginn upp. Venjulega er kafað
á 25—50 feta dýpi, en þó eru sumir
kaíarar svo snjallir að þeir komast
til botns á 100 feta dýpi. Ég aðgætti
hve lengi þeir voru í kafi, og var
það venjulegast 114 mínúta, en þó
kom það fyrir að menn voru rúm-
ar 2 mínútur í kafi. Misjafnlega
mikið komu þeir með úr hverri
ferð, 2—20 skeljar, og stundum
fengu þeir ekki neitt.
Kafararnir fá oft óþolandi hlust-
arverk, en ef hann batnar ekki af
sjálfu sér, þá er glóandi járnteini
stungið inn í eyrað. Agi er mjög
strangur um borð í skipunum.
Menn eru kaghýddir fyrir yfirsjón-
ir, t. d. fyrir það að gæta þess ekki
að draga kafara nógu snemma upp,
eða reyna að stela perlu.
Sérstakar reglur gilda um hvern-
ig arði skal skipt. Þegar perlurnar
hafa verið seldar, tekur skipeig-
andi helming andvirðisins í sinn
hlut. Af þeim helmingnum sem
eítir er skal svo greiða fæðiskostn-
að skipverja, og 20% af afgangin-
um í viðhald skips og veiðarfæra.
Því sem þá er eftir, er skipt milli
mannanna, þannig að skipstjóri
fær 2 hluti, kafarar 114 hlut, mat-
reiðslumaður og vaðmenn einn
hlut, og aðrir hálfan hlut. Þegar
illa gengur verður kostnaður meiri
heldur en söluverð perlanna. Þá
fá skipverjar ekkert nema fæðið
um veiðitímann.
HVAÐ BER FRAMTÍÐIN
í SKAUTI?
Ég fæ ekki að því gert að ég
kvíði fyrir því að fara frá Trucial
Oman. Nú sem stendur erum við
kona mín í tjaldi inni í eyðimörk-
inni, og þar hefi ég ritað þessa
grein. Það er að hvessa og vindur-
inn þyrlar mekki fram af sand-
öldunum. Félágar okkar, Arabar,
hafa gengið afsíðis til þess að biðj-
ast fyrir og ætla okkur að sjá um
kafíikatlana á meðan. Rétt hjá okk-
ur standa tveir staurar, sem reknir
hafa verið niður í sandinn, og á
þeim sitja haukar með hettur yfir
höfðunum.
Hér er friðsælt og rólegt, en þó
getum vér ekki látið vera að hugsa
um hvað framtíðin muni bera í
skauti sínu. Hvað á fyrir þessum
litlu „konungsríkjum“ í Tracial