Lesbók Morgunblaðsins - 29.07.1956, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
115
lýsingarnar, veiðimenn eru kall-
aðir saman og undirbúningur haf-
inn. Og þá leggur sheikinn stjórn-
máhn á hylluna, en þeysir með
mönnum sínum í sandskýi út á
eyðimörkina.
Um kvöldið safnast svo allir
saman í áfangastað, drekka þar
kaffi og segja frægðarsögur af
veiðihaukum sínum. Þetta er ið
mesta metnaðarmál. Ef einhverj-
um veiðimanni er borið það á brýn
að haukur hans hafi verið gagns-
laus, tekur maðurinn sér það svo
nærri, að hann skilur við félaga
sína og sezt einhvers staðar einn
síns liðs og örvílnaður.
FURÐULEGIR SIÐIR
í Dibai hefi ég kynnst mörgum
merkilegum siðum, en engir kom-
ast í hálfkvisti við trúarbragðasiði
ins dularfulla Sufi trúflokks. Ég
varð að bíða þess í þrjú ár að fá að
sjá þá. Það er ofur skiljanlegt því
að þeir fara leynt með þá, og marg-
ir Múhamedsmenn hafa skömm á
þeim.
Athöfnin hófst að kvöldi dags.
Stjórnandinn var aldraður maður,
sem hafði litað skegg sitt með leir,
og aðstoðuðu tveir synir hans. Aðr-
ir þátttakendur voru kallaðir
„nemendur“. Voru það aðallega
Negrar, en einnig Arabar, Persar
og Baluchimenn. Þeir settust í tvær
raðir, og nokkurt bil á milli. Voru
þeir með trumbur, sem þeir hituðu
fyrst yfir glæðum. Við endann á
röðunum sat stjórnandinn. Hann
hafði hjá sér sverð og nokkra mjóa
stálstingi.
Nú hóf hann hönd sína og at-
höfnin byrjaði. Mennirnir knúðu
trumburnar og þuldu arabiska
sálma. Síðan tókust þeir í hendur
og reru til beggja hliða, risu upp
á kné og stóðu síðan upp og góndu
beint upp í loftið eins og þeir ættu
þaðan styrks von. Þetta léku þeir
hvað eftir annað, börðu trumburn-
Stingur rekinn í gegn um öxlina á
nemanda.
ar og rauluðu. Þessi sífellda suða og
tilbreytingarlaust hljóðið í trumb-
unum hafði einkennileg áhrif á
mig. En það hafði þó miklu meiri
áhrif á söfnuðinn og sá ég að aug-
un stóðu í mörgum. Á þessu gekk í
tvær stundir.
Þá dró stjórnandinn sverð sitt úr
slíðrum og reis á fætur. Synir hans
skipuðu söfnuðinum að gefa hljóð
og rísa á fætur. Röðuðu þeir mönn-
um síðan í hring umhverfis stjórn-
andann. Allir tókust í hendur. Nú
var slegið hægt og seint á trumb-
urnar, „nemendurnir“ sveigðu sig
á báða bóga og gáfu frá sér óhugn-
anleg hljóð. Fyrst soguðu þeir að
sér loftið með blísturshljóði niðri
í koki og síðan rumdi hátt í þeim.
Eftir því sem lengur leið varð
blísturshljóðið háværara og líktist
ömurlegu veini sem fór í gegn um
merg og bein þarna í myrkrinu.
Mennirnir reru alltaf, voru orðnir
kófsveittir, en líkt og dáleiddir.
Stjórnandinn hafði pjakkað nið-
ur sverði sínu hvað eftir annað, en
nú benti hann allt í einu með því
á einn „nemandann“, fjórtán ára
pilt. Pilturinn gekk fram úr röð-
inni, valtur á fótum, og þá greip
stjórnandinn einn af stálstingum
sínum og rak hann þvert í gegnum
öxlina á piltinum. Hann stóð þarna
riðandi nokkra hríð, en svo var
stingnum kippt úr sárinu, og pilt-
urinn gekk aftur á sinn stað í
hringnum. Ekki dreyrði úr sárinu,
og hafði stingurinn þó farið þvert
í gegn um öxlina og staðið út um
bakið.
Nú benti stjórnandinn öðrum
nemanda. Hann gekk fram og rak
sjálfur stinginn í gegn um öxlina
á sér. Svo var stingurinn dreginn
út og manninum fengið sverðið.
Hann laut niður og hjó sig í bakið
með því hvað eftir annað. Svo tók
hann annari hendi um meðalkafl-
ann en hinni um oddinn, og hjó
egginni hvað eftir annað á beran
kviðinn á sér. Ekki var að sjá að
honum yrði mffint við þetta.
Næsti maður sem gekk inn í
hringinn rak stinginn í gegnum
öxlina á sér, en þegar hann dró
stinginn út, rann blóð niður brjóst-
ið á honum. Þetta var eina sárið
sem ég sá blæða. Eftir þetta hjó
nemandinn sig með sverðinu hvað
eftir annað, en særðist ekki. Þá
gekk stjórnandinn fram og nudd-
aði sandi í sárið. Nokkru seinna sá
ég þennan mann aftur og þá blæddi
enn úr sárinu.
Einn piltur enn lék þessar listir,
en þá sagði stjórnandi að nú væri
athöfninni lokið. Féllu þá allir
nemendurnir til jarðar, úrvinda af
þreytu. Þeim var fært kaffi og
sætindi, og síðan tíndust þeir út í
myrkrið.
Tveimur mánuðum seinna kom
til mín gamall Persi, sem ég hafði
einu sinni hjálpað í vcikindum.
Hann kvaðst hafa heyrt að ég hefði
áhuga fyrir „mureed“ (launsiðum
Sufi). Mennirnir sem ég hefði séð
væri aðeins viðvaningar, stjórn-
andinn hefði einu sinni verið læri-