Lesbók Morgunblaðsins - 29.07.1956, Blaðsíða 16
420
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
BRIDGE
A K 8 4
V 10 3
♦ G 9 8 7 4
♦ K 10 8
* 53
V D 9 5
* A K 10 6
5 2
* 7 e
♦ Á D 7 2
V Á K G 7 4 3
♦ —
♦ Á 3 2
S sagði 6 hjörtu. A hafði einu sinni
sagt tígul, svo að V sló út TD. Hvernig
á S nú að spila?
Hann fleygði láglaufi í, og þetta var
nauðsynlegt til þess að vinna spilið.
Næsta tígul drap hann með trompi, sló
svo út HÁ og kom því næst borðinu
inn á SK. Svo kom hjarta, sem hann
grap með gosa, og því næst kom HK
og drottningin féll í. Siðan tók hann
á þrjú trompin, sem eftir voru og þá
gat V ekki varið bæði spaða og lauf.
Það var nauðsynlegt að gefa fyrsta
slaginn og losa sig við lauf í hann. Ekki
er hægt að komast inn í borði nema
tvisvar, á kóngana, og annan kóng-
ínn verður hann að nota til þess að
geta slegið út trompi, en hinn til þess
að ná aukaslag, þegar V hefir orðið að
fleygja sér í óhag.
___
♦ G 10 9 6
V 8 6
♦ D 3
♦ DG954
FTRSTI VEFSTÓLLINN
Laust fyrir aldamótin 1800 kom
fyrsti vefstóll í Eyafjörð. Hét sá Jó-
hannes Tómasson, er með hann kom.
Jóhannes þessi, sem var bróðir Jónasar
móðurafa Jónasar skálds Haligrímsson-
«r, hafði farið utan unglingur og num-
ið vefnað ytra. Fýsti hann aftur til
átthaganna og var sagt að hann hefði
af mestu náð fengið að flytja vefstólinn
með stjórnarskipi. En það var ekki fyr
en eítir 1815, sem veístólum fjölgaði
að nokkrum mun. Á fyrstu árum aldar-
wnar var því mikið af fatnaði prjónað.
HEYDALAKIRKJA. S.l. sunnudag var hátíð mikil að prestsetrinu Heydölum f
Breiðdal og var þá minnst 100 ára afmælis kirkjunnar þar. Bishupinn yfir ís-
landi, lierra Ásmundur Guðmundsson, var þar viðstaddur og helt ræðu við guðs-
þjónustu í kirkjunni. Eftir messu var almennt hóf og sat það fjöldi manns. Marg-
ir Brciðdælir, sem heima eiga í Reykjavík, höfðu farið þangað austur til þess að
vera við þessa athöfn. — Heydalakirkja var rcist á seinasta prestskaparári séra
Benedikts Þórarinssonar, sem þjónaði prestakallinu 1851—1856. — Yfirsmiður
kirkjunnar var Þorgrímur snikkari Jónsson frá Gilsá. Ilann gekk síðar að eiga
Þórunr.i Stcfánsdóttur ekkiu séra Benedikts, en varð skammlífur, dó snögglega á
ferð milii Þverhamars og Snæhvamms. — Heydalakirkja er snotur bygging, eins
og sjá má hér á myndinni. Handan við hana er gamla íbúðarhús slaðarins, mikil
bygging, en nú í eyði, því að nýtt íbúðarhús hefir verið reist skammt þaðan. —
Prestur í Hcydölum er nú séra Kristinn Hóseasson frá Höskuidsstaðaseli í Breið-
dal. (Ljósm. Guðm. Ágústsson)
Öll nærföt, karla og kvenna, voru
prjónuð og ytri föt að talsverðu leyti.
Jafnvel rekkjuvoðir í rúm voru prjón-
aðar (Skuggsjá).
GAMLI GtlNDI
Karl tók ég af sveit, er Guðmundur
hét, kallaður Gúndi, og hafði fyrir
„liöfðingiegan nautahirði“, eins og
Hómer segir um kúakarl Odysseifs.
Trúrri þjón hefi ég aldrei þekkt. Hann
var gamall maður, slitinn og geðstirður
— ncma við húsbændur sína. Hann var
tóbaksmaður með afbrigðum og dugði
honum pund af rjóli vart hálfan món-
uð, fengi hann að skammta sér sjálfur.
Kólarnir Gammabrekka og Vindkvörn
voru jafnan hvítir á vorin af kali, en
gamli Gúndi hlúði svo að þeim með
klíning, að á þeim hiógu „Sarcns
rósir“. Eitt sinn lá hann veikur nokkra
daga og setti mjög fyrir sig, að aðrir
vandalausir skyldu hafa verk hans á
hendi. Ég kom oft að hvílu hans og
taldi kjark í hann, enda sá ég löng-
unina til líísins lýsa í augum hans. Og
eííir forkostulegan „prís“ af góðu
tóbaki mælti hann eitt sinn þessum
crðum: „Ég hugsa nú helzt um það,
húsbóndi minn, að gefi góður guð mér
heilsuna, að fara þá alvarlega að hugsa
um að koma skítnum á hólana". —
Kunningi minn einn danskur (Arthur
Feddersen próf.) dvaldi hjá mér
nokkra daga, og fannst honum mikið
til um Guðmund, og hét honum að
nefna við kónginn, að hann sendi hon-
um silfurdósir. Árið eftir komu þær
með beztu skilum, og slógum við upp
hálígildis veizlu, er ég afhenti karli
kóngsdósirnar (sem reyndar líktust
mcira tini en silfri). Aldrei tímdi hann
að taka þær upp nema á hátíðum.
(Matth, Joch.: Sögukaflar).