Lesbók Morgunblaðsins - 05.08.1956, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
423
Ipe P&3
$f<W jftp&tiidiBnigA
fc*V ' > , v ^ i'’ »1
*?
$nn44^^te4^%«i* ^f^Ny^Sí#^

ir ski
v um .-*pmm m*ií á $
IH
<??*>
/ ^ ' *r
Xm&M, *gt Aappém*
iumr€.$pÆi**&Xtfáhr fVuHt itpðf&vrvti1™*
uti£’Slé8l4tí wámn^ éyu
Wé ýmiÞ%n %dfák AíAYu «** **?” :l I
yfw'df&pj&n r ^^3Ö$Í?*> :,,,v. ^
ma*g*f <«£«* . —
*)Sn& *%>* t*» Hf fn» ct ,,$'“■* ■ | |
....;....^ó..' . ■;,. . . .... . ■ ■. ií-
GAMLI SÁTTMÁLI — Hann er ekki til í frumriti, en þetta er, að dómi Jcns
Slgurðssonar, elzta uppskrift hans, calin vera frá því um 1400, og cr nú
AM 175 A, 4to.
legri og betri húsakynni. Þá fann
einhver upp á því, áð þarna væri
tilvalinn staður fyrir Árnasafn, og
þangað skal það nú fara. Proviant-
gaarden er mjög gamalt hús og var
einn geimur, en það er með meter-
þykkum steinveggjum og verður
nólfað sundur með óeldfimu efni,
svo að þar ætti ekki að vera nein
brunahætta. Sagði Jón próf. Helga-
son að hægt mundi að koma safn-
inu þar betur fyrir en áður, og þar
yrði vinnuskilyrði sæmileg. En
hálfgerð hornreka finnst mér
Árnasafn vera eftir sem áður, þótt
það komist í aflóga kumbalda, sem
ekki þótti nógu góður til þess að
vera skemma.
Við vorum aðeins komin hingað
til þess að skoða húsakynni Árna-
safns, en ekki safnið sjálft. Þó
sýndi Jón próf. okkur ýmislegt, þar
& meðal handrit það, sem nú er
talið elzt af öllum. Er það AM 237
fol., og aðeins tvö blöð úr einhverri
guðsorðabók. Árni Magnússon get-
ur þess, að handrit þetta hafi hann
fengið hjá séra Þorsteini Ketilssyni
á Hrafnagili árið 1728, eða eftir
brunann mikla í Kaupmannahöfn
þegar % hlutar af handritum Árna
urðu eldinum að bráð. Handrit
þetta er vel útlítandi og skriftin
eins og prent, en af gerð skriftar-
innar þykjast menn geta ráðið
nokkuð um aldur þess, og að það
muni vera elzt handrita i safninu.
— Séra Þorsteinn Ketilsson var
prestur á Hrafnagili 1716—1754, er
hann andaðist. „Hann var ræðu-
maður ágætur, mikils metinn, og
lagði Harboe til 1742, að hann yrði
Hólabiskup, taldi hann fremstan
kennimanna biskupsdæmisins, þótt
aðrir væri honum lærðari“ (ísl.
æviskrár). Hann var skáldmæltur
og eftir hann er Hrafnagilsannáll.
Prófessor Jón Helgason sýndi
okkur nokkur handrit og ljósprent-
anir þeirra hjá Munksgaard til
samanburðar. Verður það að segj-
ast, að Danir hafa unnið mjög
merkilegt og jafnvel aðdáunarvert
starf með Ijósmyndunum sínum af
handritunum. Hafa þeir tekiðmynd
-irnar við útblátt ljós og kemur þá
skriftin fram læsileg, enda þótt
handritið sé orðið svo skorpið,
óhreint og máð, að það megi kallast
ólæsilegt. Annars hefir tekizt furð-
anlega að ráða fram úr inum tor-
læsustu handritum, með því að
beina á þau kvarzljósi.
—★—
Eitt af því er Jón prófessor sagði
okkur var sagan um það, hvernig
dr. Jón Stefánsson vildi flytja
handritin heim. Tillaga hans var
sú, að íslendingar sendu varðskip
til Hafnar og léti það liggja úti á
sundinu. Síðan átti að láta öll hand-
ritin í poka og fleygja pokunum að
næturlagi út um glugga, en þar
væri þá bílar fyrir og flyttu þau
um borð í bát, er síðan sigldi með
þau út að skipinu. Á þennan hátt
gæti íslendingar náð öllum hand-
ritunum, án vilja og vitundar
Dana. Vildi hann að prófessor Jón
Helgason sæi um allt þetta. En er
spurt var hvað próf. Jón ætti að fá
fyrir það, sagði dr. Jón Stefánsson,
að nafni sinn yrði að láta sér það
nægja að verða heimsfrægur fyrir,
því að nafn hans mundi verða
prentað með feitum stöfum á for-
síðum allra blaða í heimi fyrir
slíkt afreksverk.
Þessi hugsunarháttur dr. Jóns er
sprottinn upp úr sama farvegi eins