Lesbók Morgunblaðsins - 19.08.1956, Page 4

456
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Náttúfuhamíarir í Pakistan
í fjarska
sjást
Kasmir-
fjöllin. þar
sem flóðin
liófust.
AÐ VAR eitt mollulegt kvöld í
októbermánuði síðast liðnum,
að Mohammed Ali Khan lá í bóli
sínu úti á götu og einblíndi upp
í stjörnubjart loftið. Og í öllum
kofunum í þessu rykuga þorpi
byltu nágrannar hans sér í bólum
sínum, voru að hugsa um hita-
svækjuna og hvort hann mundi
nú ekki fara að rigna. Menn von-
uðu að rigningin kæmi bráðlega,
því að Mohammed Ali Khan, sem
var gæddur spádómsanda, hafði
fullvissað þá um að bráðum mundi
rigna. En hvenær? Það lá mikið
á, því að akrarnir voru allir að
skrælna, og ekkert gat hjálpað
nema úrkoma kæmi bráðlega.
Þá kvað við þytur í laufskógin-
um utan við þorpið og skyndilega
skall funheitur vindur á þorpinu.
Þá stukku allir á fætur og þefuðu
upp í vindinn líkt og úlfaldi, sem
finnur þef af vatni í eyðimörk.
Mohammed leit til norðausturs og
sá hvernig stjörnurnar hurfu ein
af annari. Þá greip hann svefn-
dýnu sína og bar hana inn í kof-
ann.
Rigningin var að koma! Hann
þakkaði Allah í hjarta sínu fyrir
það, því að nú var öllu borgið,
uppskeru og fjárstofni. Og sem
hann stóð þarna auðmjúkur, byrj-
uðu þungir dropar að falla úr lofti
og þykkt rykið á götunni gusaðist
upp undan hverjum dropa. Rign-
ingin var komin!
Nú var hvert mannsbarn í þorp-
inu komið á fætur og menn nutu
þess að fá svalandi úrkomuna á
bera líkama sína. Og rigningin
jókst, hún breytti göturykinu í for
og stórir gruggugir polfar söfnuð-
ust í lautir og lægðir. Börnin
fleycðu sér í pollana og jafnvel
fullorðnir líka, veltu sér þar, busl-
uðu og æptu fagnaðaróp. Rigning-
in var komin! Rigningin var kom-
in!
----o----
Þrjú hundruð kílómetrum norð-
ai', uppi í Kasmír-íjöllunum, rigndi
líka, en það var ekki sama hógláta
rigningin og í þorpi Mohammeas,
heldur var þar skýf all. Og Múham-
med, sem stóð úti á götu og þakk-
aði Allah fyrir þessa blessaða rign-
ingu, grunaði síst að innan stund-
ar mundi koma beljandi vatnsflóð
niður dalinn og eyðileggja allt, eigi
einungis akrana, sem hann helt að
nú væri borgið, heldur einnig allt
land hans, heimili og fénað, konur
hans og börn — já, mundi ekki
heidur þyrma lífi hans.
Þurkur, rigning — þurkur, rign-
ing. Frá alda öðli hafa þessar plág-
ur herjað Indlandsskaga og valdið
stórtjóni. Þurkur og flóð og hung-
ursneyð koma þar jafn reglulega
og árstíðirnar.
í öðrum löndum, er framar
standa að menningu, eru gerðar
ráðstafanir til þess að verjast ham-
förum náttúrunnar, en þó valda
þær oft stórtjóni. Hvað mundi þá
um þær hamfarir er nú geisuðu yf-
ir Pakistan, þar sem engar varnir
voru fyrir?
Og þó kemur hér fleira til greina.
Húsin í Pakistan eru venjulega
byggð úr leiri. Þau duga vel í
þurkum og smáskúrum. En í stór-
rigningum og flóðum drekka þau
vatnið í sig, verða að leðju, hníga
niður og þakið fellur ofan á þá,
sem ekki hafa forðað sér í tíma.
Og svo leysist öll byggingin sund-
ur, og það sem einu sinni var hús,
skolast sem leðja með vatnsflaumn-
um og ofan á fljóta spýtur úr þak-
inu.
Lahore er aðalborgin í Punjab-
héraði. Þar voru 1.200.000 íbúar.
Þeir fengu fyrstu aðvörunina um
það sem yfir vofði í blaðafrétt. Þar
voru þeir minntir á að ið mikla
ílóð, sem olli stórskemmdum á
borginni 1950, hefði ekki verið
helmingur á við.það ílóð, er nú
nálgaðist. Þá kallaði slysavarna-
nefndin saman björgunarlið, og
aðvaranir voru sendar til þeirra
borgarhverfa, er lægst liggja. En