Lesbók Morgunblaðsins - 19.08.1956, Síða 16

468
-,_oBÓK MORGUNBLAÐSINS
BRIDGE
6 G 7 8
¥ K 9 5 3
♦ Á D G 8
+ Á 5
A K 8 5 2
¥ 10 8 7 6 4
♦ 85
* 74
A Á 10
¥ Á D G 2
♦ K 10
* K 10 9 6 3
Sagnir voru þessar:
s V N A
1 lauf pass 1 hj. pass
3 hj. pass 4 t. pass
4 gr. pass 5 hj. pass
6 hj. pass 6 gr. pass
Sex hjörtu virðist vera góð sögn og
því er einkennilegt að N skuli breyta
henni í 6 grönd. Það reyndist þó af-
farasælla, því að 6 hjörtu var ekki
hægt að vinna þar sem V hefir 5 tromp.
Tígull kom út og S fekk slaginn.
Hann sló nú út háhjarta og þá kom
þegar í ljós hvernig spilin lágu. En
nú var líklegt að A hefði langan lit
í laufi og ef til vill háspil í spaða.
Var því von um að geta komið honum
í kastþröng. S kom nú borðinu inn á
HK, sló út légspaða og drap með 10,
en þann slag fekk V. Hann sló aftur
út tigli, sem drepinn var. Síðan
tekur S siag á S Á og hjörtun. Kemur
svo borðinu inn á LÁ og tekur tígul-
slagina. Þá er A kominn í kastþröng,
og þar með er spilið unnið.
A D 9 4 S
¥ —
♦ 9 7 4 3 2
40GS2

SOFANDI RÆÐARAR
Við vorum að koma að klukkan um
fimm eð morgni, í blíðu veðri. Bátur-
inn, stór færeyingur, var um það hlað-
ir.n af löngu. Við vorum allir sofandi,
en rerum bátnum þó upp í stóra sker-
ið, sem er fyrir utan syðri hafnargarð-
ir.n (í Vcstmanneyum). Um leið og
báturinn rann út aftur, tók hann svo
wukmn rjó, að nokkuð fiaut út af löngu.
HRAUNFOSSAR — Neðan við Iíalmanstungu hefir kvisl úr Hallmundar-
hrauni runnið alla lciff niður að Hvitá gcgnt Hraunsási. Scnnilcga hefir hraun-
Hóðið stíflað ána, því að svo segir í Landnámu að hún hafi áður runr.ið vest-
ur fyrir ásinn og um Meirakkadal (sem nú ncínist Skolladalur), en að Músa-
Bölverkur í Hraunsári hafi veitt henni í gcgn um ásinn þr.r sem hún rennur
nú. Skolladalur virðist enn vera gamall áríarvegur. En þar rétt fyrir neðan
er áin kemur fram úr ásnum, eru Hraunfcssar, ótal uppsprettur, sem kcma
undan hrauninu norðan árinnar og falla í liana. Eru fossar þessir svo vatns-
miklir 2ð þeir benda til þess að fljót renni þar neðan jaróar, undir hrauninu.
Þykir mörgum undrafagurt þarna. Nú er kominn vegur að ánni að vestan og
göngubrú á hana og því anðvelt að komast að faesunutn. En sumum þykir
þó sem þeir séu fegurstir tilsýndar, að horfa á þá vestan yfir ána, eins og
hér er á myndinni.
Líklega hefði báturinn sokkið, ef tvéir
hásstarnir hefði ekki sett sig út sinn
á hvort borð, í einhverju svefnfáti. Þó
heldu þeir sér í bátinn, en þetta létti
hann ^það, að hægt var að þurausa
hann. Mikið vorum við fegnir, að eng-
inn sá til okkar í þetta skifti ,því saga
heíði það þótt til næsta bæar og ekki
okkur til írægðar. Nú munu margir
hugsa: Þetta er Ijóta vitleysan, hvern-
ig gátu mennirnir róið sofandi? Þetta
er þó satt. Eg gerði það, og sá oft
- - — - »* r- "•"'■'-.n d '.r’—ði
að mun, slepptu menn árunum. Gat
. , „6 iá,a þcirra, ef
dimmt var. (Þ. J.: Formannsævi í
Eyum).
BÆNDURNIR Á GILSÁ
Það er sagt u..i þá tændur á Gilsá,
Jón og Erleiid, scni þar bjuggu um
miðja 19. öld, að þeir væri ólíkir í
skapi. Jón örgeðja, en Erlendur ró-
lyndur. Einu sinni á túnaslætti fór
Jón eldsnemma á íætur að slá. Þegar
hann hafði slegið um stund, gekk
hann upp á hól í túninu og skyggnd-
ist um eftir sambýlingnum, en hann
var ekki kominn, annað sinn ekki
heldur, en í þriðja sinn var Erlendur
kominn og haíði slegið örlitla skák.
Jón lítur nú ekki til hans meir, fyrr
cn þeir gengu báðir heim til árbits,
en þá van skák Erlends orðin stærri.
„Hvernig stendur á því að þín skák
er stærri en min?“ segic Jón við Er-
lend. ,,Ég brýni, en þú mátt ekki vera
að því, þú heldur að grasið hlaupi
fré þér á meðan,“ svaraði Erlendur.
— (Brsiðdæla).
EF EG VÆRI
leiður á lífinu og kjarklcus, sýnd-
ist allt vera ískyggilegra cg hættu-
lcgra nú en nokkuru sinni áður, eða
ef eg væri ungur maður og þyríti á
auknum kjarlc og hugrckki að halda,
þá sltyldi eg lesa íslendingasögurnar
og byrja á Grettis sögu og Njáls sögu.
(Giibert Highet, prófessor við Colum-
bia háskólann i Bandaríkjunum).