Lesbók Morgunblaðsins - 27.01.1957, Qupperneq 11
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
5»
réttindi og sjálfstæði kantónanna,
og þær hafa sín eigin stjórnskip-
unarlög, sem ríkið má ekki hrófla
við.
Einkennilegt er það í Sviss, að
í héruðunum þar sem franska er
töluð eru menn aðallega mótmæl-
endatrúar, en kaþólskir í þeim hér-
uðum þar sem þýzka er töluð. En
einmitt þetta einkennilega fyrir-
bæri um trúarbrögð og tungu, sýn-
ir hve nauðsynlegt það er, að
kantónurnar hafi sjálfstjórn.
Svissneska ríkið komst á fót í
lok 15. aldar, en það var ekki lýð-
veldi þá. Þar var þá höfðingja-
stjórn, og höfðingjaættirnar réðu
öllu. Borgirnar gengu á hlut sveit-
anna og kantónurnar sýndu hver
annari yfirgang. Það var franska
byltingin sem breytti þessu. Frakk-
ar slógu verndarhendi sinni yfir
Sviss og réðu þar í 15 ár. Þjóðin
hataði þá, en þeir komu á ýmsum
breytingum sem haldast enn. Þeir
stöðvuðu illindin milli kantónanna
og gerðu þær að sjálfstæðum
landshlutum. Þeir tryggðu einnig
jafnrétti tungumálanna. Á þessu
hefir engin breyting orðið, en nýja
stjórnarskráin, sem var sett 1848,
var sniðin eftir stjórnarskrá
Bandaríkjanna og þá var komið á
tveggja deilda þingi. Síðan hafa
verið gerðar nokkrar tilraunir um
að koma samræmi á í löggjöf
kantónanna.
En Svisslendingar eru vanafast-
ir. Þeir gleypa ekki við hverri ný-
ung og breytingum, sem þeir eru
ekki vissir um að sé til bóta.
<t^S®®®G>w_?
Sir Thomas Beecham vill ekki hafa
konur í hljómsveit sinni.
— Ástæðan er sú, segir hann, að ef
þær eru laglegar þá trufla þær hljóm-
sveitarmennina, og ef þær eru ljótar,
þá írufla þær mig. . , ^ t r-^
Smásagan:
TVÆR UM BOÐID
Eftir Rudyard Kipling
EFTIR HJÓNABANDIÐ kemur aftur-
kippur, stundum tilfinnanlegur,
stundum ekki mikill; en hann kemur
altaf fyr eða seinna, og verða þá báð-
ir aðiljar að sigla milli skers og báru,
ef þeir vilja ekki eiga ævinlangan
andróður fyrir höndum.
Hjá þeim Bremmils-hjónunum kom
þessi afturkippur ekki fyr en þremur
árum eftir giftingima. Bremmil vildi
vera húsbóndi á sínu heimili, en hann
var þó inn ágætasti heimilisfaðir þang-
að til barnið dó og frú Bremmil fór í
sorgarklæðnað og mornaði og þomaði
og syrgði eins og botninn hefði fallið
úr tilverunni. Bremmil hefði ef til vill
átt að hugga hana. Hann reyndi það
líka, en það varð aðeins til þess að hún
syrgði enn sárar, og jafnframt varð
þá Bremmil önugri. Sannleikurinn var
sá, að þau þurftu bæði að reka sig á.
Og þau fengu það. Frú Bremmil get-
ur brosað að því núna, en henni var
ekki hlátur í hug meðan á því stóð.
Frú Hauksbee kom í spilið og henni
fylgdu altaf vandræði. í Simla var hún
kölluð „stormfuglinn", og hún hafði
unnið til þess heitis fimm sinnum að
minnsta kosti, svo mér sé kunnugt um.
Hún var lítil, dökkleit og grönn, næst-
um holdskörp. Augu hennar voru stór,
síkvik og djúpblá, og hún var framúr-
skarandi elskuleg í viðmóti. Hún var
greind, fyndin, vel klædd og bar af
flestum kynsystrum sínum; en hún var
haldin mörgum illgjömum og hrekkj-
óttum djöflum. Hún gat þó verið ósköp
blíð, jafnvel við konur. En það er önn-
ur saga.
Bremmil fór að slá sér út eftir að
barnið dó og armæðuna, sem af því
leiddi. Og frú Hauksbee fangaði hann.
Hún var aldrei að fara í felur með
það ef hún náði tangarhaldi á ein-
hverjum. Hún fangaði hann opinber-
lega og sá um að allir gæti séð það.
Hann brá sér á hestbak með henni,
hann gekk með henni og talaði við
hana, bauð henni að borða og drakk
með henni hjá Peliti, þangað tii all-
ir sperrtu brýrnar og sögðu „Hræði-
legt!“ En frú Bremmil sat heima og
handlék föt látna barnsins og grét
ofan i tóma vöggu. Hún hugsaði ekki
um neitt annað. Nokkrar elskulegar
kunningjakonur hennar sögðu henni þó
frá því hvemig komið væri, svo að
hún skyldi finna nýabragðið að því.
Frú Bremmil hlustaði róleg og þakk-
aði þeim fyrir hugulsemina. Hún var
ekki jafn greind og frú Hauksbee, en
hún var enginn kjáni. Hún hugsaði sitt
mál og minntist ekki einu orði á það
við Bremmil hvað hún hafði heyrt. Það
hefir aldrei leitt neitt gott af sér að
kryfja eiginmann sagna, eða gráta yf-
ir honum.
Þegar Bremmil var heima, en það
var ekki oft, var hann alúðlegri en
hann átti að sér að vera. Þar kom
hann upp um sig. Hann reyndi að vera
alúðlegur bæði til þess að friða sam-
vizku sina og gleðja frú Bremmil. En
hvort tveggja mistókst.
Svo kom boðskortið frá þeim há-
göfgu Lord og Lady Lytton, þar sem
þau buðu Bremmilshjónum heirn til
sín á Peterhof kl. 9,30 inn 26. júní.
„Dans“ stóð í neðra homi kortsin*
vinstra megin.
„Eg get ekki farið“, sagði frú
Bremmil, „það er of skammt síðan
elsku litla Florrie dó . . . en þú getur
vel farið, Tom“.
Henni var alvara þá, og Bremmil
sagði að hann mundi líta þar inn til
þess að sýna sig. Honum var ekki al-
vara, og frú Bremmil vissi það. Hana
grunaði — og grunur kvenmanns er
miklu öruggari en vissa karlmanns —
að hann hefði þegar ákveðið að fara
þangað með frú Hauksbee. Og svo sett-
ist hún niður til að hugsa málið, og
hún komst að þeirri niðurstöðu, að
endurminningin um dáið bam væri
minna virði en ást lifandi eiginmanns.
Hún gerði sér áætlun og ákvað að
framfylgja henni. Á þeirri stund fann
hún, að hún gjörþekkti Tom Brenunil,
og hún setlaði að nota sér það. .