Lesbók Morgunblaðsins - 17.02.1957, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
105
um hvort annað“, sagði hann að Iok-
um.
Eg reyndi að sýna honum fram á
að foreldrar hans mundu ekki taka
því vel að hann kæmi heim með kyn-
blendings stúlku, hálfgerðan Indíána,
sem ekki hefði hugmynd um hvort
jörðin væri flöt eða hnöttótt, vissi
alls ekki hvemig bók væri útlits og
hefði aldrei séð vatnssalerni á ævi
sinni til dæmis. Mér fannst eg bera
nokkra ábyrgð gagnvart foreldrum
hans, og neitaði því alveg að verða
við ósk hans. Eg sagði að við tveir
skyldum fyrst fara til Bolivar og ráða
þar ráðum okkar. En Jack var ekki
á því, hann sagði að ef eg vildi ekki
hjálpa sér, þá mundi hann finna ein-
hver önnur ráð.
Næsta dag fórum við Rojo aftur út
í skóg, og þegar við komum heim var
Jack enn ástfangnari en áður, og
Carmelita var í sjöunda himni. Hún
hafði fléttað blóm inn í hár sitt, eins
og Maya-stúlkur gera og eg sá að
hún var í uppnámi af fögnuði. Augu
hennar tindruðu og í hvert skifti sem
henni varð litið á Jack, sá eg að barm-
ur hennar hófst og svall.
Þetta var átakanlegt, og þó enn
átakanlegra vegna þess að Rojo sá ekki
að hverju fór. Réttasta ráðið gagn-
vart slíkum manni sem honum, hefði
verið að kaupa Carmelitu. Eg stakk
upp á því við Jack, en hann varð
stórhneikslaður, eins og góðum ensk-
um skólapilti sæmdi. í hans augum
var það forsmán að kaupa hana, nei,
hann ætlaði að kvænast henni.
Carmelita hafði sýnt honum bláa
bletti á handleggjum sínum og fót-
leggjum og rautt far á bakinu eftir
svipu, sem Rojo hafði barið hana með.
Það var því ekki auðvelt að halda
Jack í skeíjum.
„Hann bítur hana líka“, sagði hann
æstur, og varð svo hneikslaður á því
að eg skyldi ekki segja neitt. „Þú
verður að hjálpa mér“, sagði hann
seinast með grátstafinn í kverkunum.
Og þá lét eg undan.
Næsta morgun fór Rojo í langferð
niður eftir fljótinu, en við földumst
á bátnum bak við tanga nokkurn,
þangað til Carmelita kom til okkar.
Við hröðuðum ferðum þennan dag,
því að mér var ekki um þá hugsun að
Rojo hefði máske snúið aftur og elt
okkur til að ná í stúlkuna. Við sett-
umst ekki að fyr en tunglið var kom-
ið á loft. Eg breiddi flugnanetið mitt
yfir þau Jack og Carmelitu, en hreiðr-
aði um sjálfan mig á öðrum stað.
Fulla klukkustund sat eg og reykti og
var að hugsa um þessa krakka. Eg
hugsaði líka um Rojo og um það að
eg þyrfti að fá mér kínín þegar eg
kæmi til Bolivar, og svo um ýmislegt
annað. Svo fór eg að sofa.
Daginn eftir var Jack óvenju þögull,
en eg fór að búa undir þriggja daga
ferð inn í skóginn. Mér komu einkamál
Jack ekkert við — mitt erindi var
að finna nytjavið í skóginum. Eg
skildi þau því eftir. En er eg kom
aftur til bækistöðvanna, varð métr
þegar ljóst að allt var breytt. Carm-
elita var önug. Það getur verið að
henni hafi verið illt í maganum, því
að hún hafði etið allt sírópið okkar
og það sem hvítmaurarnir höfðu skil-
ið eftir af sykri. Jack sat við fætur
hennar og var tilbeiðslan sjálf.
Hann hafði bundið um meiðsl henn-
ar, og svo hafði hann gefið henni
armbandsúrið sitt. Eg held jafnvel að
hann hafi þvegið henni um höfuðið
og hann vildi ekki láta hana amstra
í því að elda matinn.
Þá um kvöldið fóru þau snemma
inn í tjaldið, og rétt á eftir heyrði
eg hávaða í Carmelitu og að hún
var reið. Hún talaði á spönsku og
skipaði Jack að fara frá sér. Litlu
seinna skreiddist hann út úr tjaldinu
og kom þangað sem eg sat.
„Varð ykkur sundurorða?" spurði
eg.
„Eg get ekki þóknast henni. Henni
líkar ekki neitt. Hún segist vera orð-
in hundleið á mér út af því hvemig
eg fari með sig. En hamingjan veit, að
enginn gæti verið henni betri en eg
er. Er það ekki satt?“
Eg var nú ekki viss um það. Frá
sjónarmiði Carmelitu sá eg að henni
hentaði betur önnur meðferð, því að
hvort sem hún var sér þess meðvit-
andi eða ekki, þá hentaði henni aginn
bezt. Það þurfti að dusta hana til, jafn-
vel þótt hún fengi marbletti af því.
Það var henni krydd lífsins. Jack var
ekki maður til þess að fara með hana
eins og Rojo hafði gert, berja hana
og skamma hana, því að í fávíslegri
meðvitund Carmelitu var það tákn
ástar. Eg reyndi að útskýra þetta fyr-
ir Jack, og eg kom með tilvitnanir
í Schopenhauer og Nietzche, en hvað
dugði það þegar Jack gat ekki skilið?
Hann vissi ekki hvað það var að vera
húsbóndi á sinu heimili. Honum gat
alls ekki skilist að til væri þær konur,
er beita yrði líkamlegu ofbeldi, og það
hefði hann aldrei getað gert. En
Carmelita þurfti á því að halda að
hún væri dustuð tiL
Eg stakk upp á því að hann skyldi
ekki kvænast henni fyr en hann hefði
talað við foreldra sína. Hann horfði á
mig um stund og sagði síðan:
„En nú er svo komið, að eg verð
að kvænast henni".
Eg gekk þá til náða. Þegar unglings-
piltur lítur á mann með þessum svip
og segir þessi orð, þá geta ekki einu
sinni guðirnir hjálpað.
Jack svaf hjá mér þessa nótt og
við vöknuðum ekki fyr en sólin var
komin hátt á loft. Eintrjáningurinn
var horfinn. Carmelita hafði tekið
hann og lagt á stað til hins ruddalega
fyllirafts síns, þar sem hún gat átt
von á að njóta þess að vera lúbarin.
Mér kom þetta ekki á óvart, en æsk-
an hefir hæfileikann til að þjást, og
Jack tók sér þetta mj*g nærri. Mér
þótti verst að missa bátinn og verða
nú að ganga hina löngu leið til Bolivar.
„Hvað ætli verði nú um hana?“
sagði Jack einu sinni.
Og eg hreytti úr mér: „Hún fer til
hans svo að hann berji úr sér grill-
urnar, og á eftir liggur hún ánægð í
faðmlögum við hann“.
„Heldurðu að hún geti orðið sæl?“
„Hvorki sæl né vansæl. Líf hennar
er allt of einfalt til þess að þar kom-
ist að nokkur hugsun um sælu eða
vansælu. Enda skiftir það engu máll
fyrir hana, mig eða þig“.
Við komumst alla leið til Bolivar
og þar skildum við. Jack fór heim
tii Trinidad til þess að búa sig undir
skólavistina í Oxford, en eg hélt áfram
upp með Orinico, safnaði þar sýnis-
hornum af timbri fyrir stjórnina,
barðist við maura og margfætlur og
drakk svo óhreint vatn, að svín hefði
ekki getað verið þekkt fyrir að baða
sig í því. Tíu mánuðum seinna kom
eg aftur til Bolivar.
Eg spurði um Rojo. Mér var sagt
að hann væri enn á sama stað og
Carmelita væri hjá honum. Eg spurði
hvort hann mysþyrmdi henni enn.
Nei, ekki svo mjög sem áður, því að
nu hefir hún átt bam, og það er ekki
nema mánaðar gamalt.
Þetta barn varð mér talsvert um-
hugsunarefni.
I
►