Lesbók Morgunblaðsins - 17.02.1957, Blaðsíða 16
108
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
BRIDGE
A 10 0 4
V K 1» 7 « 3
♦ G 10 2
* 8 2
A Á G 6 5 2
VDG94
♦ 65
* 10 4
♦ K 8 3
¥ Á 8
♦ Á K 7 4
ÍÁDG7
¥ 5 2
♦ D 9 8 3
* K 9 6 5 3
N
--atta spil var í tvímenningskeppni og
i flestum borðum sagði S þrjú grönd,
en allir töpuðu, nema einn. Hann fekk
meiia að segja 10 slagi.
Vandinn í spilinu stafaði aðallega
af því hve illt var að koma borðinu
inn. En þann vanda leysti þessi spil-
ari laglega.
V sló út L 5, úr borði kom L 2, A
drap með 10 og S með L D. Nú kom
út lágtígull, V fleygði hraki og borðið
fekk slaginn á T 10. Þá kom S 10 og í
hana fleygðu A og S hrökum, en V
drap með S D. Hann helt nú að spaði
væri aðallitur spilarans, og þar sem
honum sýndist ekki ráðlegt að slá út
hjai-ta, sló hann út laufi í þeirri von,
að A ætti gosann. En þennan slag fekk
nú borðið á L 8. Nú var S viss með að
sigra ef hann gat fengið slag á S K.
Hann sló því út S 9, en A drap þá með
ásnum og sló út spaða aftur, og þé
kom í Ijós að V var spaðalaus. S tók
nú slagi á H Á og H K og síðan á T Á
og T K og sló svo út tígli enn. Þann
slag fekk V á drottningu, en nú átti
hann ekki annað en lauf og S hlaut
að fá báða slagina.
t_^ö«®®G^3
FJÁRHNETTIR
eru hér oft í r:.-.ga sauðkinda. Þeir
geía orðið eins siórir og hænuegg og
eru oft margir í sömu kind. Að innan-
verðu eru þeir þéttir og jafnir, en
utan um þá er svört, hál skel, en ann-
ars eru þeir léttir. Hér eins og ann-
ars staðar stafa þeir af því, að féð
VESTMANNEYJAR OG MARKARFLJOT — Mynd þessi er tckin úr lofti
þar sem Markarfljót „dunar á eyrum“ áður en það fellur í hafið. Eru kvíslar
þess ótrúlega margar og einkennilegt yfir þær að lita. Framundan eru Vest-
manneyjar og sýnist mjög skammt þangað. (Ljósm. Ól. K. Magnússon).
etur ullina hvert af öðru. (Ferðabók
E. og B.) Fjárhnettir eru nú víðast
nefndir mýlar.
FYRIR 300 ÁRUM
Það bar til tíðinda í kaupstaðnum
Spákonuiellshöfða: Maður einn íell af
bald, lá 4 nætur og dó, annar datt og
þar í kaupstaðnum og fótbrotnaði,
þriðji fell líka og lá allt það sumar;
einum var hossað upp og niður á hest-
inum, svo að hann kviðslitnaði; á
einum slitnaði í sundur þumalfingur-
inn, eða sá honum var næstur, var að
binda saman hesta, fæidust hestarnir.
Þar hafði illur andi fylgt einum hol-
lenzkum bótsmanni. (Seiluannáll).
s