Lesbók Morgunblaðsins - 14.07.1957, Blaðsíða 8

S71
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
„Þagar að jeg vappaði síðast upp í
„skarð“, það var í júni í sumar, þá
fór jeg þangað til að kveðja þar alt
og dunda hjá minningunum mínum
mörgu og mætu, og þá gjörði jeg litla
ljóðið sem að jeg læt hjer handa þjer.
Jeg á hálfgert líka sumt þarna fyrir
handan eins og þið, jeg var þar svo
handgengin og hafði svo mikið af sumu
þar að segja“. — Ljóðið sem hún sendi
með þessum línum heitir Upp hjá fossi
(í Möðruvalla-fjalli) og er svohljóð-
andi:
Ennþá kletta-standa-stallar,
sterkur veikum að sjer hallar.
Minningarnar allar, allar,
alt hið liðna, til mín kallar.
Lá um Ólaf laut sú arna;
liggja í henni minningarnar.
Optastnær hann áði þarna,
ánægður, á milli barna.
Mjer er sem jeg sjái förin,
sjái, næstum grónu árin,
heyri róminn, hnitti-svötin
hnitmiðuð, sem bogmanns-örin.
Fleiri, að sönnu, finn jeg sporin,
fangamörk þó sjeu’ ei skorin;
Hjer er „Flóra“ fædd og borin;
^ — fæddist, eins og lömb, á vorin! —
Hjer var geisli’ og gleði-stundir
— gott, ef ekki kærleiks-fundir! —
Hlátrar birgðu hjartans undir;
hló við foss, og drundi undir.
Þetta kvæði er ort í júní 1911.
VIÐ fórum nú út í aðra sálma og
brátt bar ástina á góma:
— Það virtist oft skína í gegn, segir
Hulda, að Ólöf hefði ekki fengið þann
sem hún unni heitast. Það var eins og
henni gleymdist oft, að hún ætti Hall-
dór sinn heima í kotinu, eða „fóstra”
eins og hún kallaði hann jafnan. Mað-
ur hafði það einhvern vegihn á til-
finningunni, að henni fyndist hann
ekki samboðinn sér. Einhvern tíma
sagði hún: „Sérðu ekki hundstryggðina
í augunum á honum Halldóri?" Það
tók enginn mark á þeim orðum henn-
ar, því að „fóstri" var mjög vinsæll og
átti stórum betur við alþýðuskap en
hún. Inn við beinið var hún aristókrat
og vildi helzt umgangast „heldra fólk-
ið“ sem kallað var. En hún mat alþýðu-
fólk, ekki síður en aðra, ef hún fann
hjá því hæfileika og andlegt atgjörvi.
Henni þótti mest vert um það. Ólöf var
stórlát kona og krafðist mikils af öðr-
um. Embættismennina hirti hún, ef
henni fannst ástæða til og hló að öllu
því sem henni fannst hlægilegt í fari
þeirra. Hún hafði andstyggð á fátækt,
þekkti hana af eigin raun, endaði
stundum bréf sín með þessum orðum:
Nú er mér kalt.
— Halldór hélt oft aftur af henni,
þegar hún lét gamminn geysa. Stund-
um heyrði maður hann segja: „Láttu
ekki svona, kona“. Hann hafði áreið-
anlega mikil og góð áhrif á hana, og
víst er um það, að hún breyttist mikið
eftir dauða hans, raslaði meira. Annars
var það undarlegt, að hún féll alveg
sainan fyrst eftir að „fóstri" dó. Það
var eins og hún hefði misst fótfestuna,
og ekki undi hún sér í kotinu eftir það.
Halldór var ákaflega traustur og hefur
vafalaust verið henni meiri styrkur en
virtist í fljótu bragði. Menn þoldu
henni líka meira hans vegna. Allir
vissu, hvað hann var grandvar niaður
til orðs og æðis, og létu hana njóta þess,
þótt hún ætti það til að hlaupa út
undan sér. Hann skildi hana mjög vel,
og hún gat farið allra sinna ferða fyrir
honum. Henni fannst lífið fábreytilegt
í kotinu, svo að henni var alltaf boðið
héim, þegar gest bar að garði. Hún
gat komið, ef henni sýndist svo, því að
hún var lítið bundin við heimilið. Þó
var hún ágæt húsmóðir, bjó til góðan
mat og var ákaflega snyrtileg. Hún
hafði mjúkar og fallegar hendur sem
margur sjúkur var feginn að njóta. —■
Á heimili þeirra Halldórs var allt í
röð og reglu, ég átti t d. minn boila á
7/.
✓ 'c>
>■#

«L>.*
Cf> ' r
_ / . ^ y
us-sj ÍLÍée-y^s , ,
. /

**v\
<i

c~y£-y-,

Upp hjá fossi. — Eiginhandarrit Ólafar: „Jeg á hálfgert líka sumt þarna fyrir
handan ........“