Lesbók Morgunblaðsins - 08.03.1959, Side 2

114
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Strandmannaskýli á Meðallandsfjöru.
Svona hús hefði þurft að vera á Slýja-
fjöru í marz 1935.
Bolungavík. Voru þeir allir ríðandi.
Um bíla var ekki að tala. Þau
farartæki voru þá ekki komin í
Meðalland. Nú er þar bíll svo að
segja á hverjum bæ.
„Mér gekk illa að komast í nokk-
urt samband við strandmennina
vegna málsins“, segir Eyólfur. „Þó
gat mér helzt skilizt, að á skipinu
mundu hafa verið um 20 manns
og væru þeir nú sennilega allir
dánir nema þeir, sem þarna voru.
Reyndu þeir að gera þetta skiljan-
legt með ýmsum táknum. En svo
þróttlitlir voru þeir í rómnum, að
hinn franski hreimur og áherzlur
voru lítt greinanleg. Gat ég í fyrstu
alls ekki verið viss um hvaðan
mennirnir væru. Allt fannst mér
útlitið næsta ískyggilegt, en nú var
ekki um annað að gera en halda
til sjávar til að vita hvers maður
yrði þar vísari“. —
Hröðuðu þeir félagar nú för
sinni út í þokuna og regnið — og
óvissuna — héldu fjörugötuna frá
Fljótum. Er fram að sjó kom, urðu
þeir fljótt varir við strandið. Var
skipið alllangt úti, og var nokkuð
farið að reka úr því. En athygli
þeirra félaganna beindist nú að
öðru heldur en skipinu. Þarna
blasti við þeim sú sjón, sem Eyjólf-
ur segist aldrei gleyma.----------
Hann heldur áfram frásögninni:
„Undir melkolli einum á malar-
kambinum sáum við 19 menn. Þeir
voru allir verjulausir, sumir á
nærfötum einum, margir berfættir
og berhöfðaðir, og þeir skulfu svo,
að hefði ég ekki verið sjálfur sjón-
arvottur, ‘hefði ég álitið slíkan
skjálfta ómögulegan. En þetta var
í raun og veru eðlilegt, þegar litið
var á allar aðstæður. Strax og
skipið kenndi grunns um nóttina
höfðu þeir rokið upp úr rúmum
sínum og yfirgáfu skipið án þess
að fara í nokkra spjör. Síðan hlutu
þeir mikla hrakninga á leiðinni í
land og svo urðu þeir að láta fyrir-
berast 1 skjóllausri fjörunni frá því
um nóttina og fram að nóni. Þarna
undir melkollinum voru þeir í
ýmsum stellingum, t. d. lá einn á
grúfu og virtist reyna að stinga
höfðinu ofan í sandinn. —
Nú var ekki margra kosta völ.
Ekkert skýli var þarna í fjörunni,
og til næsta bæjar — að Fljótum
— var IVi—2 klst. lestagangur. Við
fórum úr olíufötum og utanyfirföt-
um og færðum í þau þá sem verst
voru haldnir. Str^ndmennirnir
kepptu ákaflega um föt okkar.
Hver virtist hugsa eingöngu um
sig, jafnvel þeir, sem alklæddir
voru. Reyndum við nú að fá menn-
ina á stað með okkur, treystum
því að mæta mönnum með hesta á
leiðinni, sem mundu halda til
sjávar er skipreiki var kunnur.
Áður en haldið var úr fjörunni
gekk ég fram í flæðarmálið. Ég
fann þar tvö lík. Ég dró þau undan
sjó og reyndi að hylja höfuð
þeirra.
Sæmilega gekk að fá strand-
mennina af stað og virtust þeir
heldur hressast við hreyfinguna.
En tiltölulega fljótt gáfust þeir
fyrstu upp. Við létum þá á hesta
okkar og bundum reiðskinnin yfir
herðar þeirra. Er við vorum
komnir nokkuð áleiðis mættum við
nokkrum mönnum ríðandi. Komu
hestar þeirra í góðar þarfir handa
þeim strandmönnum, sem voru að
gefast upp. Tvo af byggðamönn-
um sendi ég fram á fjöru. Skyldu
þeir hirða um líkin og gæta að
fleirum og annast almenna varð-
gæzlu.
Ferðalagið gekk hægt. Sóttu
strandmenn mjög að hestunum og
vildu setjast á bak fyrir aftan þá,
sem þegar höfðu fengið reiðskjóta.
En allir komust að Fljótum um
kvöldið. Voru þar nú orðnir 24
frakkneskir gestir auk fylgdarliðs.
Þröngt var í bænum, en hjartarúm
mikið. Virtust þeir frönsku kunna
að meta það vel. Var ómögulegt að
hreyfa þá þaðan og voru þeir þar
því allir um nóttina. Eftir að þeir
L