Lesbók Morgunblaðsins - 15.11.1959, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
623
]anct\
Ferlegar gígskálar feiknstöfum ristar
furðuleg standberg í skauti sér hýsa.
Mótuð af eld fyrir miljónum ára
Mánafjöll upp yfir tunglflötinn rísa.
Hraunmyndir úfnar og harðneskjulegar
híma í skuggum við fjallanna rætur,
því streymandi eldflóð, er steyptist úr gigum,
storknaði í járngreipum svellkaldrar nætur.
Aldeyðukyrrð nú hin öldnu fjöll sýna,
úttæmda hnattorku stirðnaðrar foldar.
Líkjast þau öldung, sem lama af elli
lifir og aldrei fær hnigið til moldar.
Hægt miðar sólu á heiðríkum, stirndum
himinsins vegi á tólf daga árum.
Skildi ei bregða gegn skini og beiskju
ský yfir fjallanna hraunstorknum bárum.
Vonlaus er þrá eftir vormildum blænum.
Vetrarins mjöll ei um tindana rýkur.
í langdegi heiðbjörtu, lamandi sólar
lognkóf af hlíðunum golan ei strýkur.
Mánafjöll bökuð af magnþrungnum gelslum
mæna að himinsins daggtæru lindum.
En svalað er aldrei af svellum né regni
sólbrendum hlíðum og örþyrstum tindum.
Lengi er dagur á iitvana himni.
Loks hverfur sólin á dagglausu kveldi.
Ört þá á Mánafjöll æðinótt hnígur,
sem aldrei fá litblæ af kvöldroðans eldi.
Gnúpleit þá Mánafjöll gína við himinn,
geymandi bergrúnir orðlausrar sagnar.
Með steingerða helgrímu stirðnaðar sjónir
stara út í kólgunótt eilífrar þagnar.
EINAR M. JÓNSSON

— Er ekki hættulegt að drekka
hérna? spyr ég og renni augunum
að auglýsingu, er hangir upp á
vegg, um bann við áfengisneyzlu
í veitingahúsum.
— Nei, ég drekk hérna oft. Mað-
ur fer auðvitað gætilega.
— En því drekkur þí ekkí heima
fyrst þú ert að þessu?
— Uss, unnustm er á móti þessu.
En eg er búinn at vera svo lengi
þurrbrjósta, að ég mátti til með
að fá mér hressingu í dag. Er að
vinna, skilurðu? Keypti þessa því
áðan.
— Áðan. Hvað kostaði hún?
— Tvö hundruð.
— Tvö hundruð ein brennivíns-
flaska? Því keypturðu ekki vínið í
gær, maður?
— O, unnustan, skilurðu? Ann-
ars er þetta allt í lagi, ég fékk tíu
þúsund króna útborgun í gær.
Margir lögðu leið sína inn á
þessa veitingastofu þennan fagra
sumardag. Og ótrúlega margir
virtust þekkja vin minn, smiðinn.
Meira var keypt á borðið og allir
fengu hressingu er vildu. Það kom
þó að því, að smiðurinn þurfti
margvísleg erindi að reka utan
veggja. Eg ætlaði því að kveðja
og fara heim. Það samþykkti smið-
urinn þó ekki.
— Þú ert gestur minn í dag og
þér ber að haga þér eftir því.
Nú, þar sem ég var búinn að á-
kveða að helga áfengislöggjöfinni
daginn, tók ég boðinu. Næst var
ekið bæarendanna á milli og vit-
anlega ekki í almenningsvögnum.
Marga þurfti að tala við og flestir
þurftu á hressingu að halda.
—Enginn hörgull er á víni í
Reykjavík, þótt helgidagur sé. Það
er aðeins nokkrum prósentum dýr-
ara, áhættuþóknun, skilurðu?
Er kvölda tók var sú ákvörðun
tekin að fara á einn fínasta veit-
ingastað bæjarins. Þar er hægt að
dansa og njóta kvöldsins án þess
að greiða aðgangseyri. Þar er líka
hægt að þjóna Bakkusi á löglegan
hátt, en það kostar peninga — þó
aðeins rúmlega helmingi meira en
sé það gert ólöglega.
Með í förinni voru nú piltur og
stúlka. Aldur? Æ, sleppum því. Er
við vorum búin að fá borð, sezt og
pantað fjóra dobel wyski og soda,
spurði eg unga fólkið:
— Veit mamma ykkar að þið
eruð hérna?
— Nei, blessaður vertu. Við fór-
um í bíó.
I