Lesbók Morgunblaðsins - 06.12.1959, Page 5

LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
573
Ókunnar þjóðir;
Hjá mannœtum á Nýu Cíneu
ii.
Veiðiför
LEONA saknaði ekki ræðarans. í
hennar augum voru allir frum-
byggjarnir eins, og hún tók ekki
eftir því að nýr maður kom á bát-
inn.
Okkur miðaði nú drjúgum á-
fram. Þótt straumurinn væri orð-
inn þyngri en áður var, komust
ræðararnir 6—7 mílur á dag. Sums
staðar voru lygnur og þá fórum
við mílu á klukkustund. Þremur
dögum eftir að við fórum frá Bup-
ul, varð eg þess var að nauðsynlegt
var að afla nýrra kjötbirgða, og
sago var líka á þrotum hjá ræður-
unum. Eg tók því áningarstað á
fljótsbakkanum þar sem mikið
var af sagopalmum. Til þess að
komast þar að, varð eg að fæla burt
hóp af krókódílum, drepa eina pyt-
hon-slöngu og svæla burt herskara
af stingflugum. Eftir það var hægt
að ganga til náða. En okkur varð
ekki svefnsamt, því að inni í skóg-
inum kvað við látlaus bumbuslátt-
ur. Og annaðhvort hafa stingflug-
ur angrað bumbuslagarann, eða þá
að hann hefir verið mesti viðvan-
ingur, því það var hryllilegur
hávaði.
Morguninn eftir skipti eg liði
mínu í tvennt. Helmingurinn átti
að vera eftir til að safna sago. En
með hinn helminginn fór eg yfir
fljótið til veiða, því að þar voru
gresjur. Leonu skildi eg eftir und-
ir vernd þeirra Achmed og Admo,
en fór með alla beztu bogmennina
með mér. Eg ætlaði að kvikmynda
veiðiskapinn og vildi því hafa sem
bezta bogmenn.
Fyrsta verk okkar, er yfir fljót-
ið kom, var að gera nokkurs konar
kvíar úr sprekum ,rekaviði, palma-
blöðum og þess háttar. Kvíarnar
voru oddmyndaðar og um þrjár
mílur á lengd og sneri gáttin upp
á land, og var þar víð. Ætlunin
var að reka veiðidýr inn í kvíarn-
ar. Þau hlutu þá að renna með-
fram girðingunum þar til þau
kæmu fram í oddann, rétt við
fljótið. Það var ekki svo mikil
hætta á að þau myndu steypa sér í
fljótið, því að þau eru ákaflega
hrædd við krókódílana, sem þar
eru.
Þegar þessu var lokið, voru
nokkrir menn sendir langt inn á
gresjuna. Voru þeir með bumbur
og kyndla. Grasið var þarna um
sex fet á hæð og alveg skrauf-
þurrt og eldfimt.
Eg hafði látið gera mér háan
pall úr bambusviði og þar stóð eg
með kvikmyndavélina. Það var
falleg sjón að horfa yfir gresjuna,
sem bylgjaðist undan suðvestan-
golu. Grasið var svo hátt að menn
mínir hurfu í það, og hvergi var
neina skepnu að sjá. Allt var á
kafi í þessum mikla gróðri. En til
þess að eg hefði þó einhverja út-
sýn, lét eg menn mína ryðja grasi
af stórum bletti beint framundan
pallinum.
Skömmu síðar gusu upp reykir
langt inni á sléttunni. Svo heyrði
eg dyn af bumbum, en hann hvarf
brátt fyrir öðrum ofsalegri dyn,
hvininum af sléttueldi. Og það var
eins og við manninn mælt, vindur-
inn jókst þegar í stað. Blossa bar
við himin og grasið fuðraði svo
snögglega upp, að varla kom af því
reykur. Hitinn kom í stórum bylgj-
um og gerði loftið iðandi og ó-
gegnsætt. Þar mynduðust stórar
hringiður og hitastrókar. Fuglar
ráku upp æðisgengin hræsluhljóð,
flugu upp úr grasinu, en eldinum
laust í hörið og þeir fellu brátt til
jarðar. Mér fór að skiljast að eg
væri ekki vel staddur á þessum
palh.
En hér var enginn tími til um-
hugsunar. Út úr grasinu geistist
fjöldí dýra, líkt og engisprettur út
úr akri, sem sleginn er. Fyrst komu
kengúrurnar, stór slæki og á shku
hendingskasti að ekki var viðht
að ná myndum af þeim. Þær komu
fram á filmunum eins og grá stryk.
Betra var að fást við htlu keng-
úrurnar. Þær voru helmingi minrú
en hinar og gátu því ekki stokkið
jafn langt og ekki jafnfljótar að ná
stökkinu. Sumar hentust yfir girð-
inguna, en aðrar treystu sér ekki
og þustu niður með henni og alla
leið fram í totuna.
Næst komu villigeltir, drynjandi
og froðufellandi af skelfingu og
ruddust beint inn í kvína. Og ekki
skeyttu þeir neitt um girðinguna
heldur réðust beint á hana, og í
gegn eins og þrumufleygur. Eg
sá í svip hvar Wasbus þreif til boga
síns og skaut beint framan á einn
göltinn, og flaug örin í gegn um
göltinn endilangan og nam ekki
stað fyr en í girðingunni.
Menn mínir voru farnir að ham-