Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1959, Qupperneq 8

592
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Svalt
a no
itt
Brelddu yfir tár mín og sár min, svala nótt,
svæfandi húm, er þerrar tár af bránum.
Éfr reika einn um garðinn og allt er auðnarhljótt
nema andvarinn i trjánum.
Og enginn er á ferli og allir sofa stillt,
en inn í næturþögnina ég hvisla hljóðum orðum:
Hver strýkur duldri hendi um enni mitt svo milt
eins og mamma gerði forðum?
Lífið hefur veitt mér af sorg og gleði gnótt,
greitt hef ég með tárum allt, sem ég því skulda.
Breiddu yfir tár mín og sár mín, svala nótt,
sefavoð hins dulda.
BJÖRN BRAGI
eg var ekki í því skapi að hugsa
um kvenfólk.
Þeirri stund varð eg fegnastur er
eg komst burt úr þessu húsi. Fór
eg þá að leita að Johansen og hitti
hann. Tók hann mér hið bezta og
útvegaði mér hinn ágætasta dval-
arstað í „De gamles Hjem“. Þarna
voru leigð herbergi og seldur mat-
ur þeim, er þess óskuðu. En svo
kom hingað margt gamalt fólk, til
þess að snæða miðdegisverð, sem
það fékk fyrir hálfvirði, en ríkið
borgaði hinn helminginn. Af þessu
dró stofnunin nafn sitt. Þarna var
ég svo allan tímann og greiddi 60
kr. á mánuði fyrir fæði og húsnæði.
Eg fékk fljótt hugskeyti um að
Einari liði illa, þar sem hann var
kominn, og tvívegis heyrði eg hann
kalla á mig. Mér var því ekki rótt.
Á öðrum degi fór eg til forsijóra
heimilisins, sem Petersen hét og
spyr hann hvort ekki muni vera
sérstakur heimsóknartími á „klin-
ikina“ þar sem Einar er. Hann
horfði þegjandi á mig um stund,
en spurði svo:
„Var þér bannað að koma þang-
að?“
„Já“, sagði eg.
„Mig var farið að gruna þetta,
úr því að þú fórst ekki að vitja
um drenginn“, sagði hann. „For-
stöðukonan er skass, hún bannar
ölliun ættingjum að heimsækja
sjúkhngana. Á eg að koma með
þér?“
„Þakka þér fyrir“, sagði eg, „en
helzt vil eg fara einn. En fái eg
ekki að hitta drenginn, þá er eg
þér mjög þakklátur ef þú vilt koma
með mér öðru sinni“.
„Nú er heimsóknartími“, segir
hann. „Farðu þegar í stað, en láttu
mig vita ef þú færð ekki að sjá
drenginn“.
Eg lét ekki segja mér þetta
tvisvar, og fór rakleitt til hælis-
ins. Þar hringdi eg útidyrabjöllu.
Feita kerhngin kemur út og kippir
mér inn eins og vetling. Og nú var
sem eg sæi fyrir mér hvert eg ætti
að fara. Eg geng rakleitt inn í eina
stofuna. Þar er fjöldi rúma inni.
Eg skálma inn og geng framhjá
nokkrum rúmum en sé ekki Einar.
Þá heyri eg að hann grætur. Var
eg nú fljótur að komast að rúmi
hans. Varð hann þá fegnari en frá
verði skýrt og sefaðist fljótlega,
þrátt fyrir miklar þáningar. Hann
hafði verið skorinn á 9 stöðum.
Hann getur ékki hreyft sig, kvelst
af þorsta og getur ekki sofið. Nokk-
urs konar sperrur eru settar yfir
hann til þess að varna því að sæng-
urfötin liggi of þungt á honum.
Enginn lítur til hans og enginn
reynir að skilja hvað hann vill.
Hann á víst að gráta þangað til
hann hættir því af sjálfsdáðum.
Honum hður ákaflega illa og hann
er hræddur, aðallega vegna þess að
hann skilur ekkert.
Þegar eg hefi huggað hann, kem-
ur frúin askvaðandi. Eg stend upp
og hugsa með mér að það sé bezt
að hún byrji. Ekki kastaði hún
kveðju á mig, og þarna horfðumst
við þögul í augu andartak.
„Þér eruð kominn, þrátt fyrir
bann mitt“, þrumaði hún svo.
Eg svaraði henni í svipuðum tón:
„Já, og það var gott að eg kom.
Vitið þér það, frú, að sjúkhngur-
inn hefir vakað og grátið í tvo sól-
arhringa. Hann skilur engan og
enginn skilur hann og hann fær
ekki svo mikið sem vatnsglas til
að svala þorsta sínum. Ef til vill
má hann ekki drekka vatn, en
hann má sjálfsagt sofa og hætta að
gráta. En eina manninum, sem
getur verið milliliður yðar og hans,
eina manninum, sem getur huggað
hann, bannið þér að koma hingað“.
Frúin var hörundsdökk að eðlis-
fari, en nú dökknaði hún mikið við
þessa ádrepu. Þessu átti hún ekki
að venjast. Alhr virtust hræddir
við hana.
Hún sneri sér nú að gæslukonu,
sem þama var og segir:
„Er það satt. sem þessi ósvífni
íslendingur segir?“
„Já, frú“, var svarið. „Drengur-
«
l.