Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1959, Side 38

622
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
sjá mjúka ávala hálsa þeirra, heyra
vængjablakið, er þær sveimuðu á
vatninu, og leggja hönd sína á dún-
mjúka kroppana og strjúka þeim.
Það var óyndi í honum þenna
morgun, og þá er nokkur fróun og
öryggi að sjá eitthvað, sem minnir
á heimkynnin.
Þá er hann skimaði eftir farkosti,
sá hann, að það lá lítil eikja beint
fyrir neðan hann við klettsræturn-
ar, og hann uppgötvaði, að þangað
lá leynistígur um klettinn, sem
fiskimenn sjálfsagt þræddu til þess
að losna við að fara hinn langa
krók umhverfis kastalamúrinn og
síkið.
En í þeim svifum, er hann ætlaði
að klífa niður að bátnum, kom litla
kastalaungfrúin hlaupandi út til
þess að sjá fuglana, ekki bar á öðru.
Henni var sýnilega mikið niðri
fyrir, hún tyllti tánum á bergnöf-
ina og hvessti sjónir út á vatnið.
Hún stóð svo hátt, að þegar hann
virti hana fyrir sér tilsýndar, bar
hana við bláan himininn einan, og
við það urðu allar útlínur svo
greinilegar að þær því nær
brenndu sig í vitund hans. Satt að
segja minnti hún ótæpt á fiðrildið
glermey með samanbrotna vængi,
er það leitast við að læsa sig efst
í grasstrá. Hún var mjög lítil vexti
og limasmá og ákaflega mittis-
grönn. Með annarri hendi hélt hún
síðkjólnum uppi vegna áfallsins,
svo að hann nam að framanverðu
við öklann, en að aftan lagðist hann
í þéttar fellingar. Hún hafði fell-
ingakraga úr laufaborða gullsaum-
aðan, langsjali forkunnar fögru
hafði hún fleygt yfir axlirnar og
minnti nokkuð á vængi. Brúnrauð-
ur kjóllinn var bryddaður gulli og
gullslitu silki. Sokkar hennar voru
bleikrauðir, örþunnir, svo að greina
mátti hörundslitinn gegnum þá,
skór hennar voru gerðir úr gull-
seymdu leðri, en á þeim voru dökk-
ir blettir hér og þar, þar eð hún
i • «
hafði öslað um döggvott grasið.
Hatt hafði hún á höfði fléttaðan úr
basti, hattbörðin voru geysistór,
hatturinn hékk á hnakka hennar
og reis því nær beint upp yfir
enninu — hún hafði fleygt hattin-
um á sig í flýti líkt og drengur
húfunni sinni. Rauðar silkisnúrur
og gullfléttur voru brugðnar inn í
bastið, annars var hatturinn hvorki
skreyttur með fjöðrum né rósum.
Litla kastalaungfrúin var sjálf-
sagt vön að vera stássbúin upp á
hvern dag, því að hún gat ekki
þolað neitt ljótt, óhreint eða saur-
ugt í nánd við sig, en hún barst
líka meira á vegna álftanna, hún
hugsaði sér fugla goðsagnanna
guðdómlega fagra, hún hélt, að þeir
væru jafnan með gullkórónur á
höfðum og litir morgunroðans
bryddu sífellt vængi þeirra.
Nú hafði hún þó eigi erindi sem
erfiði, álftirnar voru í svo miklum
fjarska að hin fagureyga mær
greindi þær aðeins sem fimm litla,
hvíta depla. Hún var svo hrygg á
svip að ætla mátti að hún beygði
þá og þegar af. Riddarinn ungi
blátt áfram kenndi í brjósti um
hana.
„Langar þig mjög að sjá álftirn-
ar?“ mælti hann.
Þá sneri hún sér að honum, barð-
ist við feimnina eins og barn og
stundi að lokum upp.
„Ja, hvort mig langar“.
Þar eð hann var sjálfur óður og
uppvægur að sjá álftirnar, lét hann
enga undrun í ljós, en svaraði hisp-
urslaust án þess að tvínóna: „Það
liggur bátur hér fyrir neðan. Ég
skal róa þér út vatnið til þeirra“.
„Ja, hvort ég vil“, sagði hún.
Þá tók hann að velta fyrir sér,
hvernig þau mættu komast klakk-
laust niður klettinn, en henni
blöskraði það ekki. Hún hafði
margsinnis þrætt einstigi fiski-
mannanna.
Hann gekk á undan, og hún hélt
á eftir honum jafnróleg og hún
tiplaði út traustustu kastalastein-
þrep, og þegar hann íhugaði, hv'e
fótsmá og síðklædd hún var, komst
hann að raun um, að hana skorti
ekki kjark. Um leið og hún rogaðist
með þennan þunga slóða, blakaði
hún blævæng til þess að kæla sig
ögn í framan. Bjarti fuglinn Fönix
var saumaður í blævænginn. Hann
var á svörtum silkigrunni logarauð-
ur með kraga, nef og klær úr gulli,
og kringum hann flöktu rauðgulir
logar.
Síðan stukku þau út í bátinn,
og hann tók að róa af offorsi. Ár-
arnar svignuðu, það brakaði í
keipunum, silfurskært hljóð
heyrðist er bárurnar brotnuðu und-
an flötum botni eikjunnar.
Meðan þau þutu áfram, þóttust
þau bæði þess fullviss að fuglarn-
ir lægju grafkyrrir og létu sig engu
skipta, þótt þau reru inn í miðjan
hópinn. Þau töluðu um að slæmt
væri, að þau hefðu ekki brauð með-
ferðis til að hygla þeim, og þau
töldu sennilegt, að þeir myndu
una allt liðlangt sumarið á hinum
sólhýru sundum handan eyjarinn-
ar aðeins ef en,ginn maður styggði
þá áður en þeim tækizt að upp-
götva þá. Og um leið og þau sögðu
þetta, skimuðu þau þungbrýn í átt-
ina til sefsins og skógi vaxinna
bakkanna, óttuðust, að bogaskytt-
ur eða valslöngvarar kynnu að
dyljast þar og ætla sér að raska
næði þeirra.
Riddarinn ungi reri rösklega út
vatnið, fjarlægðin Var drúg.
Hann sneri sér stundum við og
skyggndist til álftánna, en honum
virtust þær alltaf vera of fjærri
til þess að hæfilegt væri að nema
staðar. Öldurnar risu sífellt og
huldu þær sjónum hans. Hann
herti róðurinn.
Þá var það að litla kastalaung-
frúin, sem hafði ekki andartak lit-
ið af fuglunum en hvessti á þá
\