Lesbók Morgunblaðsins - 23.10.1960, Blaðsíða 6

530
LESBÓK MORGUNBLABSINS
að sól nær aldrei að skína niður
í þau. En þarna niðri á botninum
voru burknastóðin. Hin mikla
gróska í þeim mun stafa af því
hvað hraunið hitnar í sólskini og
altaf er því hlýtt þarna niðri í
skugganum.
AIls staðar leyndist gróður í
hrauninu. Þar var mikið af kræki-
berjalyngi og bláberjalyngi. og á
því geisimikið af vísirum og græn-
jöxlum. Þarna hlýtur að vera gott
berjaland þegar hallar að hausti.
Við hvíldum okkur í viðri hraun-
gjótu, sem var grasi og lyngi gró-
in, innan um ýmsar angandi jurtir.
Umhverfis var hringur af hraun-
klettum og upp úr þeim alls konar
furðulegar myndir. Hér var gott
að vera í sólskininu, loftið hlýtt
og þrungið gróðurangan. Við vor-
um að tala um, hve hér væri furðu-
lega hljótt, ekki heyrðist kvak í
nokkrum fugli og þó ætti hér að
vera sannkölluð paradís fyrir smá-
fugla og heiðarfugla.
Allt í einu heyrum við tíst og
sjáum þá hvar steinklappa situr
á hraungarðinum gegnt okkur.
Hún lagði undir flatt og gaf okk-
ur hornauga. Svo flaug hún burt,
en kom brátt aftur og hafði þá
aðra með sér. Þær settust á stein-
nybbur spölkorn frá okkur og tístu
eins og þær væri að tala um hvaða
aðskotadýr væri þarna komin. Það
var sýnilega forvitni, sem hafði
dregið þær hingað. Og svo bættist
sú þriðja við og þá varð skrafið
fjörugra. Það var auðheyrt að þeim
þótti þetta merkileg heimsókn, en
þó fannst mér þær draga dár að
gestunum. Skyndilega kveður við
snjall og hvellur rómur, og þröst-
ur kemur fljúgandi og sezt hjá
steinklöppunum. Hann var líka
forvitinn og lét móðan mása, svo
að ekkert heyrðist í hinum fugl-
unum. Og þarna sátu þessir hraun-
búar langa hríð og skemmtu okk-
ur. Vrð vonuðum að annar þröst-
ur kæmi, en svo varð ekki. Og
þegar okkur leiddist að bíða risum
við á fætur. Þá flugu þeir og voru
samstundis horfnir í hraunið. Allt
varð hljótt sem fyr.-------
— 0O0 —
Hraunklettarnir við sjóinn eru
undarlega svartir tilsýndar, en
þegar komið er nær þeim, reynast
þeir vera dimmbláir. Og svo eru
á milli þeirra heiðgular sandvík-
ur. Þar er skeljasandur, sem hafið
ber að landi, og þegar hann þorn-
ar verður hann svo léttur, að hann
fýkur upp um allt, langt inn á tún
og upp í hraun. En í sjávarklett-
unum eru víða stórir skaflar af
honum, eins og fannir.
Víkurnar eru ákjósanlegur bað-
staður. Sandurinn í fjörunni verð-
ur brennandi heitur þegár sól skín
glatt, og þegar sjórinn fellur þar
upp á með síðdegisflæði, verður
hann glóðvolgur. Eftir sjóbaðið er
svo gott að fá sér hlýtt sandbað
og láta ylinn af klettunum leika
um sig. Þarna er ágætt skjól undir
háum bökkum milli kletta. Það
mun hafa verið Davíð Scheving
Thorsteinsson læknir sem fyrstur
manna vakti athygli á því hve
framúrskarandi sjóbaðstaður væri
hjá Búðum. Þar var glöggt lækn-
isaugað. Og áreiðanlega mun
verða þarna vinsæll sjóbaðstaður
er stundir líða.
Það er býsna gott að velta sér
í brennheitum skeljasandinum, en
þó er enn betri „gullsandurinn“.
Hann verður enn heitari og hann
er snarpur og hollur fyrir húðina.
Og það er hægt að sólbrenna fall-
ega þarna á skömmum tíma.--------
— 0O0 —
Ymsa fáséða steina rekur hér á
fjörur. Þeir eru sennilega komnir
ofan úr fjöllum og hafa árnar bor-
ið þá fram. Náttúrufræðingar geta
um einkennilega steina hér í fjöll-
unum. Það eru nú t. d. demantarn-
ir í Þorgeirsfelli. Þeir eru 1%—2
þumlungar á lengd, aðallega sex-
strendir, og dragast saman í odd,
hvítir að lit nema broddurinn sem
er glær og svo harður að skera má
með gler. Þess vegna eru þeir kall-
aðir „íslenzkir demantar“, en eru
þó bergkrystallar. — Svo er málm-
glerið í berginu austan við Hellna.
Það ljómar svo í sólskini, að menn
heldu áður að það bráðnaði úr
klettunum. Þetta eru gljáflögur í
rauðleitum steini. í „fjallinu upp
af Búðum“ eru kístemngar, sem
eru Ijósir á lit eins og klukkukop-
ar. Hér mun annað hvort vera átt
við Öxlina eða hlíðina hjá Bjarn-
arfossi.
Nú hneykslast enginn á Búðum
á því þótt gestir safni steinum. Þá
var annað er þeir komu þang-
að Mackenzie og Holland árið 1810.
Þá helt fólkið að þeir væri ekki
„almennilegir“ þegar þeir fóru að
tína saman steina, vefja þá í pappír
og láta í poka. En þó kastaði tólf-
unum er þeir fóru með hamra og
poka út í hraun, „þá elti okkur
heill hópur af kvenfólki og krökk-
um“.---------
Hér á Búðum er gestagangur
mikill, koma fleiri en hægt er að
hýsa, og þá er tjaldað í hrauninu.
Sum kvöldin rísa þar upp mörg
tjöld í skjóli við kletta, það þykir
öruggara ef norðanáttin skyldi ná
sér niðri um nóttina, því að það er
versta áttin á Snæfellsnesi sunnan-
verðu. Margir eru hér dögum sam-
an, aðrir hafa hér aðeins náttstað.
Það eru þeir sem fara umhverfis
Jökulinn allt að Sandi og Rifi, en
halda svo til Ólafsvíkur eða Stykk-
ishólms.---------
— oOo —
Seinasta daginn sem við erum á
Búðum er sama blessuð blíðan.
Þegar sólin er komin í námunda
við Jökulinn skín hún heitt. Við