Lesbók Morgunblaðsins - 30.04.1961, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
233
Smásagan:
Clerskápurinn
Nú nýlega barst rannsóknastöð-
inni önnur sending frá Perú. Það
voru 40 pokar af þurrkuðum jurt-
um og kassi fullur af rótum.
Þesssu fylgdi skýrsla um það
hvaða sjúkdómar það eru, sem
Indíánar telja læknast með þess-
um jurtum. Voru það m.a. blóð-
kreppusótt, iðraormar, illkynjuð
hálsbólga og gigt. Rannsókn var
ekki lokið, er síðast fréttist, því að
hún tekur langan tíma, þar sem
hver tegund er rannsökuð tíu sinn
-um að minnsta kosti. En á meðal
þessara jurta var ein, sem Indí-
ánar setja í hænsnahreiður til
þess að drepa lýs og pöddur. Menn
eru vongóðir um að með tímanum
muni takast að framleiða úr henni
efni til að útrýma skordýrum, en
sé skaðlaust öllum öðrum lifandi
verum.
Ýmislegt einkennilegt hefir kom
-ið í ljós við þessar rannsóknir.
Á eynni Principe, sem er í Gínea-
flóa í Afríku, fannst jurt, sem í
sér geymir efni, gott við háum
blóðþrýstingi. í Nigeríu fundu
menn sömu jurtina og var ekki
lengra á milli fundarstaða en svo
sem 150 km bein loftlína. En nú
brá svo einkennilega við, að í
jurtinni sem fannst í Nigeríu var
ekkert af þessu efni, sem gott er
við háum blóðþrýstingi. Þetta
stafar af því, að jurtirnar vaxa
í mismunandi jarðvegi.
JURTASÖFNUN til rannsóknanna
fer aðallega fram í hitabeltinu,
vegna þess að þar er gróður fjöl-
skrúðugri en annars staðar, og
gróðurmagn meira. Þó getur verið
að nytsamar lækningajurtir finn-
ist í kaldari löndum. Þess vegna
hefir verið látið svo um mælt, að
það sé ef til vill mesti vandinn
hvar eigi að leita.
Um fimjm ára skeið hefir dr.
Jonathan Hartwell við Krabba-
AUÐKÝFIN GURINN Seyfert, stór-
kaupmaður í Lundúnum, var ekki
vinsæll. Hann var talinn síngjam og
forhertur kaupsýslumaður og hugsaði
einungis um að græða fé á þann hátt
að ekki varðaði við lög. Hann var nú
á fertugsaldri, kaldur og óhagganleg-
meinsstofnunina í Bandaríkjunum
verið að safna upplýsingum um
hvaða ráð almenningur í ýmsum
löndum hafi notað við krabba-
meini. Hefir hann safnað feikna
miklum fróðleik þar um, og verð-
ur nú farið að athuga þessi ráð
nánar. Við þessar eftirgrenslanir
hefir ýmislegt einkennilegt kom-
ið í ljós, t.d. að Kreolar sem flutt-
ust búferlum vestur um haf, not-
uðu sérstaka jurt til að eyða vört-
um. En svo kemur upp úr kafinu,
að Penobscot Indíánar hafa not-
að sömu jurt í sama tilgangi, og
voru þó engar samgöngur þar á
milli, enda óralangur vegur. Eins
hefir komið í ljós, að til forna
notuðu Kínverjar jurtir við bólg-
um, og þessar sömu jurtir hafa
Svertingjar í Afríku notað í sama
skyni.
Bakstur úr fjólum var þegar á
5. öld f. K. notaður við krabba-
meini í hörundi. Á 18. öld var
sams konar bakstur notaður í Eng
-landi í sama skyni. Og svo kem-
ur bóndi í Michigan og segist hafa
læknað útvortiskrabba með fjólu-
bakstri. Þessi bakstur var svo
reyndur á tilraunamús, sem var
með útvortiskrabba, og krabbinn
lét undan.
(Úr grein í „The Baltimore
Sunday Sun“).
Cffir B. S. Ingemann
ur eins og steingjörvingur. Hann for-
smáði allt sem menn kalla tilfinning-
ar og hugmyndaflug og stærði sig af
því að hafa aldrei látið slíka heimsku
og sálsýki ná neinum tökum á sér.
Hann var nú ekkjumaður. Hjóna-
bandið var barnlaust og hafði ekki
verið farsælt. Kona hans hafði verið
fögur og tilfinninganæm. Og vegna
þess hvað þau voru ólík, hafði oft
slegið í brýnu milli þeirra, það er að
segja, hún hafði gefið tilfinningum
sínum lausan tauminn, en hann hafði
steinþagað eins og honum kæmi þetta
ekkert við.
Hann hafði fengið stórfé með konu
sinni. En í hjúskaparsamningi þeirra
var svo á kveðið, að ef konan andað-
ist á undan honum og þau ætti ekk-
ert barn, skyldi hann endurgreiða
ættingjum hennar eignir hennar með
vöxtum og vaxtavöxtum frá gifting-
ardegi, sama daginn og jarðarför
hennar færi fram.
En þrátt fyrir þetta skilyrðislausa
ákvæði, neitaði Seyfert eindregið að
greiða ættingjum konu sinnar arfinn,
og hann hafði lögin sin megin. Hann
lýsti sem sé yfir því, að hann hefði
elskað konu sína svo heitt, að hann
mætti aldrei sjá af henni, og þess
vegna lét hann ekki jarða hana. Hann
lét smyrja lík hennar, færði það í
kostuleg klæði, sem voru skreytt hin-
um dýrustu djásnum. Svo lét hann
gera glerskáp utan um líkið og hafði
það í svefnherbergi sínu, beint á móti
glugganum. Allir þeir, sem fóru þar
hjá, gátu séð það á daginn í gegnum
gluggann, og eins á kvöldin þegar
tunglsljós var. Ættingjar konunnar
fóru í mál, en þeir töpuðu því, þar
sem dómendur komust að þeirri nið-
urstöðu, að Seyfert þyrfti ekki að
greiða arfinn af höndum fyr en kon-
an væri greftruð. Og svo geymdi hann
líkið þarna i svefnherbergi sínu. En á
hverju kvöldi dró hann grænt íor-