Lesbók Morgunblaðsins - 11.03.1962, Qupperneq 4

Sonja sktifar: TIZKUFRÉTTIR FRÁ NEW YORK
BOGALlNUR OG PlFUR
KOMA MEÐ VORINU
nk rið 1960, meðan
kosningaher-
ferð Kennedy’s stóð yf-
ir, spáði franskur blaða-
maður, að bandarískum
kvenkjósendum myndi
ekki geðjast að tilhugs-
uninni um að hafa lag-
lega og velklædda, unga
forystufrú í Hvíta hús-
inu. Honum skjátlaðist
Frakkanum þeim! Hann
hafði bersýnilega ekki
búið hér nógu lengi til
að skilja græzkuleysi
Bandaríkj aþ j óðarinnar.
r%. FYRSTA ári Jac-
queline Kennedy í Hvíta
húsinu er sennilega búið að
birta meira um hana í blöð
um og tímaritum en Mari-
lyn Monroe, meðan frægð
hennar stóð sem hæst.
Hvort sem það líkar betur
eða ver. hefur „Jackie-út-
litið“ verið stælt og endur-
bætt um allan heim, en hún sjálf hefur
gegnt sína hlutverki, án nokkurrar —
að minu áliti— löngunar til að vera
tízkufyrirmynd. I raun og veru hefur
klæðaburður frú Kennedy verið hinn
sama í öllum aðalatriðum svo árum skipt
ir. Hann hefur verið hinn íburðarlausi
klæðaburður vel upp alinna kvenna, í
algerri mótsetmngu við ofskreytingu
með fötum, gimsteinum og loðskinnum.
Þessari regiu fylgja allar vel siðaðar,
vandlátar stúlkur, hvort sem þær eiga
heima í New York Boston eða Fíladelfíu.
m ETTA mætti einnig nefna hinn
einfalda ameríska stíl, sem færi engil-
saxneskum og norrænum konum jafn
vel, en hin franska og suðræna kvengerð
getur leyft sér meira skraut, án þess að
glata virðuleik sínum.
Hvort sem maður dáir útlit hennar
eða ekki, held ég að enginn geti annað
en játað, að áhrif Jacqueline Kennedy á
venjulegar bandarískar konur hafa ver-
ið góð.
En það má jafnvel gera of mikið af
bví góða. Ég verð að játa, að ég er orðin
dálítið þreytt á þessu ermalausa og
mittislausa, þráðbeina hulstri, sem svo
margir hafa haldið sér við undanfarin
misseri. (Hvað frú Kennedy snertir hef-
ur það nærri því mátt kallast einkennis-
búningur hennar) og ég spáði uppreisn
gegn því fyrir nokkrum mánuðum.
Og sjá, hún er þegar komin. Vorsýn-
ingarnar eru fullar af boglínum og pif-
um.
XíZKUTEIKNARARNIR í New
York, sem sýna fyrr en gert er í París
og á Ítalíu. koma með snotur og kven-
leg föt. Einn var meira að segja með
mjaðmapúða. Norell sýndi tilskorin
belti og Trigere var með heilmikið að
pífum. Þetta var allt mjög nýtt að sjá,
flestir blaðamennirnir gleymdu, eða
höfðu aldrei gert sér grein fyrir, að
Balenciaga, höfuðsnillingurinn í París,
hafði gert tilraunir með pífur og
mjó mitti á síðasta misseri (og hvað,
sem annars má segja um tízkuteiknar-
ana í New York, mega þeir eiga, að þeir
kjólum og kápum: Að framan hátt mitti,
hálfvíð pils, sem standa út að aftan
eins og andastél. Kvöldklæðnaður: Mikil
décolletage og örþunn efni. Frábær
harem — náttföt til að vera í heima við,
með aðra skálmina gula hina gulrauða.
M,
eru fljótir að sjá, hvað á eftir að verða
vinsælt).
I T
I-/M PARIS blása kvenlegir vindar.
Brjóstin eru framstæð og mittið mjótt.
Það hefur verið snúið aftur að klæð-
um sem sýna eðlilegar líkamslinur. Nýju
stjörnurnar eru: Venet, Courreges og
Yves St. Laurent, sem var undrabarn
hjá Dior áðui en hann var kallaður í
herþjónustu.
Castillo hefur haldið eina af beztu
sýningum sínum um árabil. Sniðið á
LARC BOHAN hjá Dior: Dag-
kjólar minna á enska skóladrengi. Opnir
dragfcarjakkar með plíseruðum blússum
og slaufur eins og veiðihár á ketti. Pils-
in eru eins og eldspýtnastokkar í laginu,
og niður þaú að íraman er ísaumur, sem
minnir á buxnabrot karlmanna. Pifur á
kvöldkjólum, sumir minna helzt á spari-
flíkur smátelpna.
Venet, sem var áður yfirklæðskeri hjá
Givenchy: Hreinar línur og tækni.
Prinsessusnið, failegar dragtir, pils með
ísettum framstykkjum og alltaf víð að
framan.
Ohanel-jakkarnir hafa verið stældir
svo oft og vel. að hún neyðist til að
breyta eitthvað í þetta sinn.
VfLEÓPÖTRUSTÍLLINN er það
nýjasta hér og erlendis. Hann er að
nokkru fenginn úr myndinni með Elíza-
beth Taylor, sem nú er verið að taka í
Róm, þó að París hafi tekið fyrst við
sér, eins og vant er. í þetta sinn var það
í mynd einnar glæsilegustu konu París-
ar, Jacqueline de Ribes, sem er miklu
Cleópötrulegri en Elíztbeth Taylor með
sitt stutta, uppbretta nef. Hvað sem því
líður eru hárgreiðslur skartgripir. hatt-
ar og hárkollur og Nefertiti augnskugg-
ar (sem láta Austurlanda-augnsnyrting-
una líta gamaldags út) nýjasta tízkn.

LEIÐUR VANI
Á efri árum fæst rithöfundurinn
frægí, Somerset Maugham, æ meir
við siðferðileg og heimspekileg vanda
mál. Sem dæmi um það má nefna, að
hann hefur nýlega lýst því, hvernig
hann þróaði og agaði sína eigin skap-
gerð.
„Ég hef á hverjum einasta degi
tamið mér að framkvæma tvo hluti,
sem eru mér báðir jafnandstyggilegir;
að fara á fætur á morgnana og fara
í háttinn á kvöldin.“
o o o
Jóhannes páíi XXIII lét bess nýlega
getið við einn af embættismönnum
páfagarðs, að hann langaði til að taka
sér daglega göngu í garði páfahallar-
innar til að anda að sér fersku lofti.
„Já, yðar heilagleiki,“ sagði
embættismaðurinn. „En á ég þá ekki
að sjá um að settar verði upp nokkrar
hlífar, svo fólkið í húsunum í kring
sjái yður ekki?“
„Hlífar?“ sagði páfinn með breiðu
brosi. „Hvers vegna í ósköpunum má
fólk ekki horfa á mig? Er eitthvað
við útlit mitt að athuga?“
Stefanía
Guðmundsdóttir
GAMLAR LEIKHÚSMINNINGAR
FRÚ Stefanía Guðmundsdóttir var
meðal fremstu stofnenda Leikfélags
Reykjavíkur og lék á fyrsta starfsári
þess, 1897—98, í níu leikritum af ellefu,
sem félagið sýndi það ár. Hér var að
mestu um stutta söng- og gamanleiki að
ræða, en meðal þeirra voru þó „Ævin-
týri á gönguför“ og „Frænka Charleys."
Þegar frú Stefanía hóf starf sitt hjá
Leikfélaginu átti hún að baki sér nokk-
urra ára leikferil, því að hún kom fyrst
fram á leiksviði hér í Reykjavík í janú-
armánuði 1893 og vakti þegar mikla
athygli og hrifni áhorfenda. Var hún, er
hér var komið sögu, af öllum talin mikil
hæfasti leikari bæjarins og reyndar
landsins alls, og þann veglega sess skip-
aði hún æ síðan svo að eigi varð um
deilt, enda voru henni öll starfsár henn-
ar hjá Leikfélaginu falin fjöldi hlut-
verka, mörg þeirra viðamikil og vanda-
söm og leysti hún þau öll af hendi með
þeim glæsibrag og snilli. að seint mun
gleymast þeim sem á horfðu.
Frú Stefanía var fædd í Reykjavík 29.
júní 1876. Voru foreldrar hennar Guð-
mundur Jónsson trésmiður á Elliðavatni
og kona hans Anna Stefánsdóttir prests
í Viðvík Björnssonar. Hún giftist árið
1896 Borgþóri Jósefssyni. (d. 1934) síðar
bæjargjaldkera Reykjavíkur. Var Borg-
þór einn af stofnendum Leikfélagsins og
alla tíð mikill áhugamaður um leiklist,
enda var hann konu sinni ómetanleg
stoð í leikstarfi hennar og dáði hana
mjög, að verðleikum.
AÞESSUM árum voru hér engir leik-
listarskólar sem ungt og áhugasamt
fólk gæti sótt til lærdóm í þessari vanda-
sömu og kröfuhörðu listgrein. Hinir
gömlu leikarar urðu því að láta sér
nægja þann leikskóla, þar sem reynslan
og æfingin og góðir leikstjórar eða leið-
beinendur sáu um kennzluna. Að sjálf-
sögðu hefur þetta leiklistar„nám“ ekki
gefið jafn góðan og skjótan árangur og
nú gerist í leiklistarskólum okkar. en
bót var þó í máli að leiklistaráhugi
þessara manna var ódrepandi, á hverju
Stefanía í hlutverki Steinunnar í
Galdra-Lofti
sem gekk, og margir þeirra gæddir góðr!
leikgáfu. Á þetta ekki hvað sizt við um
frú Stefaníu, sem bjó, tvímælalaust. yfir
ríkari eðlisgáfu til leiklistar, en ég veit
dæmi til um nokkurn annan islenzkan
leikara. Árið 1904 dvaldist frú Stefanía
vetrarlangt í Kaupmannahöfn til þess
að kynna sér leiklist þar í borg. Fékk
hún þá að fylgjast með kennzlu í leik-
listarskóla Konunglega leikhússins og
horfa á leikæfingar þar. Heyrði ég frúna
oft minnast á þessa dvöl sína í Kaup-
mannahöfn og hversu lærdómsrík hún
hefði verið sér.
FYRSTA sýning Leikfélags Reykjavík-
ur fór fram í Iðnó 18. desember 1897,
Voru þá sýndir tveir smáleikir. Ferða-
Framh. á bls. 13.
4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS