Lesbók Morgunblaðsins - 10.06.1962, Blaðsíða 3

Bylgjan
1 I© héldum áfram oíí áfram. Ég
sagði — : „Sjáðu,“ og hún sá. — Hún
eagði, „Sjáðu bara,“ og hún og ég sáum,
allir sáu: hún, ég og þau. Þarna var það,
við fjarðarmynnið, bylgjan, stór og
mikil, langt, langt í burtu, en sem hlaut
að koma. Ráðstafanir voru gerðar. Stjór
inn setti spjald á hvern og .einn. Ég var
merktur mér, hún sér. Við komumst
ekki lengra, en sáum, að inn fjörðinn
lcom hún, máttug, já voldug sem útför.
Stjórinn var hlaupinn burt, tvær stúlk-
ur höfðu klöngrazt niður klettabrúnina,
ómerktar. — Komdu nú faðir minn,
anóðir mín, konan mín, dóttir mín, kom
ið öll, bylgjan er að koma, komið. Þau
Ihlýddu. Við fórum ofan kletta-
fcrúnina. Niður bylgjunnar óx. Við hlup
um öll nema pabbi, hann gekk. Ég var
farinn að finna lykt öldunnar sem kom,
og sál mín svall. Mamma hljóp til baka,
Pabbi var orðinn þreyttur, og studdi sig
við stein. Ég hélt áfram, konan mín var
Ikomin með barnið Okkar í fangið. Við
fctukkum upp á klett og horfðum til
fcaka. — Pabbi var horfinn í bylgjuna,
mamma á leiðinni, síðan, áfram æðandi
máttug og voldug. Ég hljóp upp klett-
ana, að húsinu á brúninni. Barnaskól-
inn gamli. Hér nam ég minn fyrsta vís-
dóm, stafina, tölur og viðleitni til að
fcjarga mér. Ég leit við. Konan mín var
enn með barnið mitt í fanginu. Hún
hjóp ekki lengur, bylgjan var að koma,
síðan ægiþrungið brimhljóð, þær horfn-
ar. Ég opnaði bakdyr barnaskólans, og
iaumaðist inn. Ég var aftur orðinn lítill
og skólinn stór.
Og regnið féll
að er haust og rigning. Haustið
er árstíðin mín. Mér finnst ég vera
skyldur því. Ég skil það, og bað rignir
mikið á haustin. Veturinn bíður eftir
þvi; þessvegna er það vonlaust, skart-
ai öllu sem það á til og deyr.
átt neitt svoleiðis. Mér skilst að slíkt
sé ekki nauðsynlegt.
En eitt er sem ég þoli ekki, já aldrei,
ekki einu sinni á haustin. Það er glott.
Þessvegna brosi ég aldrei, ég hlæ eða
hlæ ek'ki, bros minnir mig á glott, og
glott er viðurstyggilega storkandi, —
eitur, — ýskrandi froðufellandi óskapn-
aður, argasta helvíti að horfa á. Maður
sem tjáir sig með glotti er ekki maður,
heldur sárasjúk rotta með flogaveikan
kött í trýninu, — ég æli.
Það var á haustkvöidi að undrið
skeði. Ég var á nýjum skóm og regnið
féll. — Við rákumst á, hún og ég. Ég
man ekki hvað ég sagði, en leit upp.
Hún glotti. Fingurnir kreistu loftið úr
lófum mínum, og ég stappaði niður
öðrum fætinum, svo að forin fékk
vængi og lenti þar sem hana lysti. Ég
var ekki lengur á nýjum skóm, né hún
í hreinum sokkum.
Ég leit framan í hana á ný og mér
'iétti. Hún skildi mig. Hún glotti ekki
iengur, hún hló. Það greip mig slíkur
friður og iðrun, að ég kraup niður,
vætti fingur mína munnvatni ög tók
að þvo fætur hennar.
„vertu sæll“, hjarta í „komdu sæll“, og
mjúka fingur strjúka hnakkann minn“.
„Nú, þú ert þá ekkert- skrítinn, stattu
upp, stattu upp strákur, ég skal reyna,
en aðeins einu sinni, ekki oftar, —
sjáðu til, — ég er til þess að gera
— hitt — “.
Ég stóð upp. Hún hvorki glotti né
hló. Ég hefi aldrei séð alvarlegra
andlit. Það minnti mig á Krist á kross-
inum í lítilli kirkju fyrir vestan.
Regndroparnir siluðust niður andlitið
í veikri von um að þurfa ekki að yfir-
gefa hlýtt hörundið og lenda á stéttinni.
— Ég fann hendur um háls mér, fingur
um 'hnakka, votan vanga, lokaðar varir.
Ég skal gera — hitt — ef þu vilt“,
hvíslaði ég. „Þú ert þá svolítið skrítinn
eftir allt“, sagði hún, kyssti mig á vot-
ann nefbroddinn, og gekk hægum skref
um burt.
Ég stóð kyrr; af hverju, veit ég ekki,
ég bara stóð kyrr. — Regnið féll, mig
verkjaði í skinnlausa lófana, og ég
heyrði hana hverfa út úr haustinu, inn
í veturinn.
BRIDCE
O F T kemur það fyrir, að sagnhafi
hefur margar leiðir að velja til að
vinna spilið og reynir þá á dómgreind
hans hver þeirra er sú bezta. Einnig
eru mörg spil þannig, að aðeins er um
eina leið að velja svo vel fari og skilur
þar á milli góðra spilara, er strax koma
auga á hana, og hinna, sem ekki geta
í uþphafi metið og vegið líkurnar.
Eftirfarandi spil er gott dæmi um
þetta. Sagnir gengu þannig:
'Suður Vestur Norður Austur
hjörtu pass 2 spaðar pass
tiglar pass 3 hjörtu pass
hjörtu pass A Á pass G 8 6 2 pass
A D 3 ¥ G ♦ 7 * 10 5 7 5 4 3
V 7 6 4 * K 9 7 5
♦ K 10 8 ¥ 8 3 2
6 3 ♦ 9 5 4
* G 9 2 A 10 * 4 D 8 6
¥ Á K D 10 9 ♦ Á D G 2 * Á K
Suður er þannig sagnhafi í 6 hjört-
um og vestur lætur út hjarta 7.
Sagnhafi sér að hann verður að
gefa einn slag á spaða og auk þess
verður hann að gera einhverjar ráð-
stafanir varðandi tigulinn. Ekki þýðir
að reyna að trompa tigul í borði, því
þar er aðeins eitt tromp eftir og ekki
nægir það, jafnvel þótt kóngurinn sé
hjá vestur. Augljóst er einnig að erfitt
mun reynast að gera spaðann góðan
því engar innkomur eru í borðið. —
Eina ráðið er því að reyna að gera
laufið í borði gott og það er hægt ef
laufunum er jafnt skipt milli and-
stæðinganna. Suður drepur þvíhjarta
7 heima með hjarta 9, tekur laufa ás
og kóng og síðan tigul ás og trompar
einn tigul í borði. Nú er lauf látið
úr borði og trompað heima og eru þá
laufin í borði orðin góð. Nú eru
trompin tekin af andstæðingunum,
farið inn í borðið og laufin tvö tekin
og tiglunum heima kastað í þau og
Suður fær 12 slagi.
— Já ég skil haustið og það skilur
mig. Það er gott að láta vota dropa þess
læðast niður andlitið, niður hnakkann,
verða gegnblautur og finna, að það er
ekki bara ég sem þrái og þrái — von-
laust.
„Hvað ertu ag gera s'krítni strákur?“
spurði hún, „ertu eitthvað skrítinn?“ —
en hún hreyfði ekki fæturna og samt
var hún ekki í sokkum. Ég fann að hún
horfði niður til mín og hætti að bvo
íótleggi hennar. Ég varð altekinn van-
Fyrsta frostið
Ég þyki líka minna skrítinn á haust-
in, og ég finn að ég er það. Þó er mér
sagt að ég sé alltaf dálítið undarlegur.
Ég hefi alltaf haft mikla þrá til að láta
strjúka á mér hnakkann. Þegar kona
strýkur fingrum sínum um hnakkann
minn, hætti ég að vera til. Ég gaf móð-
ur minni einu sinni ljósgræna salatskál
i afmælisgjöf, og hún tók mig í fangið
og kyssti mig, og mér þótti vænt um
mömmu og fór með aðra höndina upp
1 hnakkann hennar og strauk hann. En
mamma varð eittlhvað undarleg og sagði
„hvað ertu að gera drengur?" — Hún
ei kannski öðruvisi skrítin en ég, —
nema henni þyki ekkert gott að láta
sti'júka á sér hnakkann? Ég veit ekki.
Ég á engan föður svo ég get ekki spurt
hann. Ég veit ekki almennilega hvað
faðir eða pabbi þýðir, því ég hefi aldrei
máttugri feimni og tók að nudda for-
uga gangstéttina, strauk hana eins og
móðufgllinn spegil. „Sumum finnst
það“, hvíslaði ég, „mér líka, — ég er
dálilið undarlegur, — líka á haustin,
— en minna“.
Það varð þögn, löng þögn. Ég fann
hana hugsa. Þó kom ég hvergi við hana,
aðeins gangstéttina sem hún stóð á. —
Loks sagði hún hægt, og eins og hugs-
sndi um eitthvað annað: „Langar þig
ósköp mikið til að gera — hitt?“
Ég hafði kropið allan tímann og
íægt gangstéttarspegilinn. Ég skalf. Ég
fór að fægja stéttina með hinni hend-
inni líka. Ég hamaðist þar til lófamir
urðu að sárum, hætti þá, og heyrði mig
hvísla. „Hitt — er áreiðanlega ósköp
gott, en það er dálítið annað sem mig
langar meira til. — Ég þrái hlýju í
Eftir Sigvalda Hjálmarsson
í nótt kom fyrsta frostið.
Fölva á engjar sló.
Suðrænt blóm á bala
beygði sig og dó.
í nótt kom fyrsta frostið
og felldi hið suðræna blórn.
Haustið í húminu læddist
á héluðum skóm.
Innst í anda míns sölum
vex annað suðrænt blóm.
Haustið um hug minn læðist
á hcluðum skóm.

15. tölúblað 1962
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 2