Lesbók Morgunblaðsins - 14.03.1965, Side 9

unni ®g- konan við < vigtina hafi til klukkan.. fimm eða sjö aö kvöldi
ómerkilegra taugakerfi an maðurinn — já og lenigur. í>eir atvinnurek-
í gjaldkerabúrinu og konan við rit- endur aettu að athuga sinn gang
vélina — að þau séu öðruvisi inn- sem láta viðgangast að starfsfóllc
réttuð. Mér virðist jafnvel sem í þeirra sé ært og forheimskað með
þessu felist sú frekjulega aðdróttun hömlulausu ráþtækjagauli.
að þau hin fyrrnefndu séu bjálfar I guðs bænum!
og fáráðar sem atvinnuirekandinn
þurfi að skemmta með spiladósum
ef hann eigi að fá út úr þeim sæimi-
lega vinnu.
Maður ansai- vitanlega ekki svona
vitleysu, en ég hef gerst margorður
um þetta mál af því ég get vel
ímyndað mér hvílík raun það má
vera hverjum sæmilega vitibornum
manni að flá ekki að stunda vinnu
sína óáreittur fyrir útvarpsglamri.
Úbvarpið á heiður skilið fyrir að
útvarpa tónúm og tali víst einar
fjórtán stundir á dag að viðbættum
J_j g vona ég hafi ekki verið að
seilast inn á verksvið mannsins sem
skrifar um útvarpið í Morgunblað-
ið, þó ég minntist á ráptækin. Mikið
er sá maður annars duglegur að
hlusta. Hann hlýtur að vera með
járnsleginn haus. Nú er eiginlega
ekkert eftir fyrir okkur í aLmenn-
ingnum að kryfja til mergjar á
sviði bókmennta og lista. Blöðin
sjá um þetta allt. Okkur er sagt.
hvernig leikritið hafi lánast og
hvernig hljómlistarmanninum hafi
tekist og hve bókin sé meingölluð
og hvernig bíómyndin hefði mátt
vera betri og hvernig útvarpsfyrir-
lesarinn hafi tafsað og hvað list-
máiarinn hefði átt að gera og síð-
ast en ekki síst hvaða frímerkjum
það borgi sig að safna. í»að kemur
sér að á íslandi er mýgrútur manna
sem hneigist til gagnrýni. Ég leyfi
mér að efast um að rvokkur önnur
þjóð ha.fi þar annað eins mannval,
þó ég ætti kannski fremur að segja
mannhaf.
Á meðan ég fékkst við ritstjórn,
hafði ég ekki frið fyrir mönnum
sem buðust til að leiða almenning
um ríki listanna. Þetta voru ósjald-
an skapmiklir menn sem brugðust
heldur fálega við þegar þeir fengu
ekki skiprúm. Sumir voru sérhæfð-
ir, ef það er rétta orðið. Suðurnesja-
maður einn skrifaði til dæmis einung
is lof um Gunnar Dal og skammir
um kommúnista. Þetta var nokkurs-
konar skyrhræringur. Annar rauk
upp með andfælum ef hann þótt-
ist verða var við „útlenskusletbu“
í bók.- Hér í þessum þætti er ara-
grúi forkastanlegra orða esftir
kokkabókum hans: apparat, kandi-
dat, traktering. Ég hefði líka fengið
hirtingu fyrir orð eins og „kokka-
bækur“, en sloppið skór ímynda ég
mér ,ef ég hefði notað í staðinn
„matreiðslumannabækur“. í>á var,
sveitamaður nokkur sem skrifaði
látlaust og þindarlaust feiknlöng
eftirmæli um sveitunga sína. Ég tel
hann til gagnrýnenda af því eftir-
mælin voru mestmegnis skætingur
um likið. Og síðast en ekki sist voru
jólasveinarnir Sem ég nefni svo,
þeir hinir orðvöru vinir og vensla-
menn rithöfunda og forleggjara sem
konia aif fjöilum í byrjun aðventu
að segja okkur börnunum frá nýrri
bók, ógleymanlegri bók, stórkost-
legri bók: „kostar þrjú hundruð og
finvmtán krónur með mynd af höf-
undi í smekklegri kápu“
Það var enginn hörgull á listdóm-
urum, og ég sé mér til ánægju að
framboðið hefur síst minnkað. Eins
og ég sagði áðan, þá efast ég uim að
nokkur önnur þjóð geti boðið upp
á annan eins ara.grúa listdómara. En
það er heldur ekki víst hún kærði
sig um það.
ÞEGAR drukkinn maður byrjar
að grenja og hrína, þá er hann lát-
inn út. Þegar ruglaður maður
klifrar upp á stól og byrjar að flytja
ræðu, þá er hann líka fjarlægður.
En þar sem „transístortækið“ ræð-
ur ríkjum, þar skulu menn þegja
og þola ellegar snauta burtu.
korna til hugar að bjóða biskupnum
upp á það að skrifstofustúlkan
hans hefði ráptæki í garvgi allan lið-
langan daginn. Hugsum okkur enn-
fremur að Emil mætti á ráðuineytis-
fundi hjá Bjarna með ráptæki und-
ir handleggnum og stillti umsvifa-
laust á háreystið frá Keflavíkurflug-
velli. Ég er hræddur um að einhver
segði eittlhvað. Þó skal það heita
is grænsápu. Hér virðist það sjónar-
mið ríkjandi að maðurinn í smiðj-
U tvarpið er eflaust mesta
þarfaþing, en það er með það eins
og brennivínið sem hressir og kæt-
ir: það er ugglaust best í hófi. Sú
var tíðin að þessi hófsemi kom eins
og af sjálflu sér. Þegar heyrðist i
apparatinu, þá var Útvarp Reykja-
vík oftast í frii, og þegar Úbvarp
Reykjavík setti í gang, þá var allt
eins líklegt að ekki kæmi bofs úr
béuðum ekkisin kassanum. Þetba
mega hafa verið notalegir dagar
fyrir hlustendur. Eitt árið útvarp-
aði útvarpið alls engu eina dag-
stund: starfsiíólkið v-ar í skemmii-
ferð. Aftur á móti er ástandið þan.n-
ig núna að menn eru unnvörputn að
hugsa um að láta stinga gat á eyrna-
himnurnar í sér. Maður sem ég sé
ekki ástæðu til að rengja, trúir mér
fyrir því að hann hafi ekki fyrr
gengið að vinnubekk sínuim árla
morguns en upp hefjist fyrir norðan
hann je-je-je af hroðalegusbu gerð,
en í úbsuður frá honum byrji ofsa-
reiður búfræðikandidat að flytja
áróðursræðu gegn halastýfingu naut-
gripa. Þannig gengur það til kvölds
að maðurinn hefur alls engan vinnu
frið. Það er miskunnarlaust messað
yfir honum úr tveim áttuim. Og þó
ég hafi ekki kunnað við að nefna
það við hann það sem af er, þá hef
ég tekið eftir því að hann er orðinn
þunnur á vangann og uppstökkari en
hann átti vanda til, og er þar að
auki fai'inn að drekka portvín fyr-
ir hádegi á sunnudögum, af því
honum hefur ekki kornið dúr á auga
síðan í fyrradag.
IfJ.ér sýnist tími til kominn að
halastýfa fólkið með ráptækin, sem
að vísu munu heita transistortæki
í daglegu tali. Það er gott og bless-
að allt þetta frjálsræði sem menn eru
sífellt að guma af, en meiin eiga
ekki að hafa frjálsræði til að gera
menn vitstola með skarkala. Nú
veit ég raunar fyrir víst að þessu
frjálsræði til sálarmorðs er þannig
varið að einungis sumir og hvergi
nærri allir skulu réttdræpir. Engum
lifandi manni mundi koma til hugar
að bjóða skrifstofumanni upp á
það að hann ynni með Ringo emj-
andi í vinstra eyra á sér frá
morgni til kvölds og búfræðikandi-
dat þrumandi í hægra eyrað á sér.
Engum heilvita manni niundi iieldur
jarðarförum, en ég þori að fullyrða
að ekki einn einasti af starfsmönnum
þess ætlast til þess að dagskráin
sé látin dynja á fólki miskunnar-
Íaust frá klukkan átta að morgni allt
hæfileg traktering iðnaðarfólki og
verkafólki, það sem engum dettur í
hug að bera á borð Pyrir bókara eða
bánkafólk skulum við segja ellegar
bissnesniann sem framleiðir til dæm-
Þá var nautaatið náttúrlega löngu úti
og í staðinn komnir tveir sberkir menn
að fljúgast á og berja hvor annan.
tr jóðhátíðardaginn notaði ég að
mestu til að sikrifa kunningjum mín-
um út um allar jarðir: A. Farid í Kab-
úl, Arjones í Buenos Aires, G. Guz-
mán 1 Juares, dr. Ber Cherrington í
Denver oig svo framvegis. Að því búnu
fór ég að gá hvort ég_ fyndi skrifstofu
Loftleiða í 47. stræti. Ég fann hana, en
hún var auðvitað lokuð í dag, eins og
aðrir góðir staðir, en í fyrramálið
mundi ég geta gengið þangað króka-
laust og fengið farseðilinn minn full-
giltan.
Tveir mestu boxarar í heimi höfðu
nýlega verið að berjast, þeir Ingim.ar
Johanson og Floyd Patterson. Nú datt
mér i húg að horfa á þá slást í ein-
hverri bíóhöUl, en þeigar ég fór að at-
huga verðlistann, þá sá ég að aðgöngu-
miðarnir kostuðu frá 5 og upp í 100
dollara! Þar með snéri ég huga mínum
frá heimsmeisfurunuim í þungavigt og
gekk burt.
unnudagurinn 5. júií. Dagurinn
reyndist mér nokkuð langur og aðeins
miðlungi skemirntilegur. Eg yar eigin-
lega farinn frá Ameríku þó ég væri þar
ennþá. Það var ekkert að gera, það var
ekkert eftir, nema bíða þess að degin-
um lyki og morgundagurinn rynni uipp
— þegar ég mætti leggja af stað heim.
Þeir vöktu mig með bjölluihljóm.i £
morgunsárinu, klukkan sjö. Ég klæddi
mig og gekk niður á strætið, þaðan
upp annað stræti, þangað til ég kom í
15 West, 47. Þar var þá lokað óg ekk-
Framhald á bls. 12.
’LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 9
10. tbl. 1965.