Lesbók Morgunblaðsins - 04.04.1965, Blaðsíða 3

Angus Wilson:
E\amsey hjúkrunarkona stakk ó-
þsegilega í stúf við snyrtilega herbergið
hennar Marjorie. Vöðvamiklir handlegg-
ir og fótleggir hennar virtust standa
heldur ónotalega út úr rósadúksklædd-
um stólnum, breiðar hendurnar með
þykkum fingrum hreyfðust óíimlega
innan um feneysku glersvanina og hekl-
aðar silkimotturnar á borðinu. í kvöld
virtist hún jafnvel líkjast meir en
nokkru sinni skjaldmey í hvíldarstell-
ingu. Hún var hálfsofandi eftir þreyt-
andi og erfiðan dag hjá skjólstæðingi
sínum en vitneskjan um, að hún þyrfti
brátt að yfirgefa þægilegan ylinn á
heimili gestgjafa síns og halda heim-
leiðis eftir auðri þorpsgötunni, í helli-
rigningu og nöprum næðingi, hélt henni
óþægilega vakandi og ýfði skap henn-
ar. Á stóru enninu voru gremjuihrukk-
ur, varirnar samanbitnar af öfund yfir
S’álfræði vinkonunnar. Það var svo sem
nógu auðvelt að vera snyrtileg og alúð-
leg, þegar maður átti sína eigin íbúð
en aðstaða hjúkrunarkonunnar — sem
var hvorki þjónn né félagi — var allt
annað mál. Hún beit næstuim grimmd-
arlega í súkkulaðikexið, sem Marjorie
hafði raðað svo fallega á litla silfurdisk-
inn og volgur ávaxtadrykkurinn jók ein-
ungis ólund hennar.
„Ef þau væru ekki svona auðug“, sagði
hún, „yrðu þau að senda hana frá sér,
þó að hún sé barnabarn þeirra. Hún
er orðin algjörlega óviðráðanleg."
„Ég býst við, að gamla fólkið vilji
hafa hana hjá sér,“ sagði Marjorie með
sinni glaðlyndis'legu, mjúku rödd. Hún
sleikti súkkulaðið af fin.grunum, hverj-
um af öðrum og sperrti þá á bamslegan,
aðiaðandi hátt en Ramsay hjúkrunar-
kona var of fýld til að taka eftir því.
„Ég heyri, að hún hlýtur að vera
a^alega erfið. Aumingjá gamla Joey,“
svo kallaði hún Ramsey hjúkrunarkonu,
„Þú átt áreiðanlega fullt í fangi með
hana. Þau hafa skemrnt hana með eftir-
læti, það er orsökin.“
5\amsey hjúkrunarkona færði
sundur fæturna og þj kkt ullarpilsið
smeygðist upp fyrir hnén, svo að glitti
í sokkaband í arinbiarmanum.
,.Skemmd,“ sagði hún með sinni
d’úpu rödd og ástralska hreimnum.
„Það mundi ég álíta, ef mögulegt er að
skemma sprunginn vasa. Ég hef kynnzt
mörgum erfiðuim en hjartað hún Celia
okkar slær allt út. Þú gætir ekki trúað
því, hvað hún getur reiðst og er fúllynd
og stundum beitir hún líka kröftunum;
auðvitað þekkir hún ekki st-'irk sinn.
Og svo eipingiörn með leikföngin —
það er frú Hartley að kenna, „hvað sem
hún vill, hjúkrunarkona,“ sagði hún
vic mig, „verðum við að láta hana hafa;
það er hið minnsta, sem við getum
gert.“ Hefurðu heyrt annað eins! Auð-
vitað er sú gamla að verða hálfskrítin
s;,í>lf, það er nú meinið. og gamli mað-
urinn ekki miklu betri. „Þú ert að
b;óða hættunni heim,“ sagði ég við hana
en maður gæti allt eins talað við stein-
veo'g. Þú hefðir átt að hevra ólætin
um daginn, bara vegna þess að hún
gat efcki fundið gamla brúðu. „Ef aðr-
ar litlar stúlkur bitu og klóruðu, þegar
þær týna brúðunum sínum,“ sagði ég.“
Marjorie skellti upp úr. Ramsay
húikrumarkona bretti brúnum; hún var
olltaf svolítið spéhrædd.
..Hvað er svo fyndið í því?“ spurði
hún.
„O, ekkert, býst ég við,“ sagði Marj-
getur sagt Jack Robinson," hafði hún
sagt, þegar Celia sat á brún káetu-
kistunnar og vafði gömlu ullartreyjunni
um brúðuna sína. Hún kom ekki og
hún kom ekki og svo var hún þarna
alltaf í bláu treyjunni, og ef hún var
hjá henni, var aUt í lagi. En maður
varð að vera voða varkár til að leyfa
þeim ekki að skilja sig frá vemd
Mömmu — þau gátu gert það með því
að beita valdi en bara stutta stund,
af því að Amma leyfði það ekki; en
það var verst, þegar þau göbbuðu hana
til að tapa; Nanny hafði gert það einu
sinni og þau höfðu leitað og leitað, að
minnsta kosti öll nema Nanny, og hún
þóttist gera það en allan tímann gat
maður séð í augunum í henni, að hún
óskaði, að þau fyndu aldrei. Augnaráð
Nanny hafði gert Celiu öskuvonda og
hún hafði klórað, þangað til að blóðið
rann. Það hafði í för með sér slæma
tíma; Amma var reið og Afi hávær og
harður í horn að taka og hún var neydd
í rúmið og svo litlar, hvítar pillur. Nei,
það var mjög áríðandi, að þær yrðu
aldrei aðskildar — svo að Celia tók
Mömmu og lagði handleggi hennar of-
ur gætilega um háls sér, hún hnýtti
þeim um rúmstuðulinn fyrir aftan sig.
Það var mjög erfitt að gera það, en að
lokum var hún þess fullviss, að Nanny
gæti ekki sfcilið þær. Þá hallaði hún
sér aftur og virti fyrir sér gult tungls-
skinið frá glugganum. Gult var ljósið
í miðjunni, og þegar þau sátu fyrir
aftan Goddard í bílnum — Goddard,
sem gaf sleikipinna — og Amma ilm-
andi af blómum, voru þau vön að segja
að gult, það væri miðljósið, og grænt
þá förum við af stað, og rautt þá verð-
um við að stanza, og grænt þá förum
við af stað, og gult var miðljósið, og
rautt þá verðum við að stanza....
orie, „ef þú ert vön því en ég vildi ekki
vera í þínum sporum.“
„Því get ég trúað,“ sagði Ramsay
hjúkrunarkona, „satt að segja sagði
Lardner læknir við mig fyrir örfáum
dögum: „Enginn nema þú þyldi þetta,
hjúkrunarkona, þú hlýtur að hafa stál-
taugar.“ Ég geri ráð fyrir, að ég sé
óvenjulega....“
En Marjorie hafði lokað eyrunum fyr-
ir gamalkunnri sögu. Hún var í óða önn
að þurrka súkkulaðiblett af fallega, bláa
crépe de Chine kjólnum sinum, renn-
bleytti litla blúnduvasaklútinn sinn með
munnvatni í því skyni. Æ, Joey var
alltaf síkvartandi nú orðið.
★
Sigfríður Jónsdóttir:
Daggarslóð
Fögur eins og fjallarósin
og frjáls sem blær
þú varst. Og þú vannst mitt hjarta,
mín vina kær.
ið, og skildi hana eftir hjá Ömmu. „Ég
verð komin aftur til þin, áður en þú
Jt að er einfaldlega að peningarnir
eru ekki til,“ sagði gamli hr. Hartley
og röddin var hrjúf og þrungin gremju.
Hann var ekki hrifnari af viðskiftamál-
um en konan hans og samt varð hann
að taka að sér hlutverk málsvarans, hins
gallharða raunsæismainns, sökum getu-
leysis hennar til að Skilja fjármál —
Framhald á bls. 10
1. að var svo ósköp dimmt i rúm-
inu, oig ef hún snéri sér í aðra áttina,
datt hún fram úr, og ef hún snéri sér
í hina, var veggurinn þar og hún var
innilokuð. Celia þrýsti brúðunni sinni
fast að sér. Hún hríðskalf af ótta; Nanny
hafði ýtt og klórað, af því að hún vildi
fá Mömmu í rúmið til sín. Nannv reyndi
alltaf að koma í veg fyrir, að hún fengi
Mömmu, af því að hún var afbrýðis-
söm. En hún varð að vera varkár og
biða færis, vegna þess að. hvernig sem
hún beit, ýtti á og þrýsti tönnunum í
handleegsholdið og sorengdi beinið,
gátu þau alltaf bundið hana eins og
þau höfðu gert áður og þá hiálpaði
Amma henni eVki einu sinni. Þess vegna
hafði hún látið Nanny halda, að hún
væri sigruð, að hún gæti verið án
Mömmu. En Nanny vis.si e'kki —
Mamma lá í rúminu. Celia lyfti sæng-
inni og horfði á kunnuglega, bláa ull-
ina við tunglsikinið frá glu-gganum. „Það
er allt í lagi, þegar Mamma er hjá þér,
elskan,“ fyrir s-vo löngu hafði hún sagt
það, áður en hún steig um borð í skip-
Nóttin var mild sem móðir,
og moldin svaf,
og miðnætursólin signdi
hið svala haf.
Döggin í geislum grét.
Hún geymdi sporin.
Og síðan dreymir mig dísarspor
í dögg á vorin.
Heyrðu mig, hljóði blær,
’inn himinsvali,
sem flýrð frá strönd til strandar,
ó, syngdu henni sönginn minn.
Dylst mín þrá í dögginni á vorin,
dreymir litlu yndislegu sporin.
Hvíslaðu að henni, blær,
um dular nætur, dreymna þrá og um daggarslóij;
I

13. tbl. 1965.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3