Lesbók Morgunblaðsins - 10.10.1965, Qupperneq 15
að mun fátíðara en hitt, að
gahar á hluit gefi honum aukið gildi.
Sprunginn bolli eða kanna er næsta
lítils virði, í samanburði við þessa
hluti heila. Smáfeyra fellir hlut í
verði. Og þó getur hið gagnstæða átt
sér stað.
í glugganum á stofu okkar hjóna
stendur ofurlítil, glær flaska eða
(kanna. Hún er ljómandi snotur, með
fereiðum fæti, en upp af honum rís
stilkur, sem efst myndar mjóan báls,
er endar í stút og bregður á þetta
könnuiagi, enda er líka handfang
á. Giertappi gengur niður í flösku-
háfsinn. Er flaskan með ígreyptum
rósum og ÖU hin ásjálegasta.
Kona mín, Herdís, eignaðist þenn-
an grip í Keflavík, sumarið 1961,
er hún fór til Reykjavíkur að leita
sér læikninga.
Sunnudag einn um haustið sama ár
sat ég inni í stofu, ásamt fjölskyldu
minni. Tekur þá dóttir mín flösk-
una úr glugganum, án nokkurs til-
efnis, og fær mér hana. Ég handleik
hana um stund, en tek allt í einu
eftir því, að hálsinn er talsvert
spruinginn, þar sem tappinn gengur
niður L Mér verður dálítiés hverft
við og hrópa: „Dísa, flaskan er
eprungin um tappann“, „Hvað ertu
að segja maður“, segir konan og
gengur hvatskeytlega til min. Við
skoðum bæði, og það er ekki um að
villast. Flaskan er talsvert sprung-
in. Og það eru sprungurnar, sem gera
þennan grip nú miklu merkiiegri í
okkar augum en áður.
Eins og leiftur fer um huga minn
það sem kona m<in hafði sagt mér
u-m flösku þessa.
Móðir hennar hafði gefið henni
hana um sumarið, eins og áður er
sagt, en ga.t þess um leið, að Her-
clis, sem litil stúlka, hefði gefið gam-
alli konu í Keflavík flösku þessa. Nú
var þessi gamla koua láitiin. Hún
hafði verið Herdiísi mjög góð, er hún
var lítil stúlka.
Ekki mundi Herdís eftir þessari
flöskugjöf, en gömlu konuna mundi
hún vel.
Veturinn 1960—1961 hafði Jó-
hönnu, tengdamóður mína, dreyrmt
þessa gömlu konu, sem þá var lát-
in. Fannst Jóhönnu hún vera að
barma sér yfir, að nú væru börnin
búin að brjóta megnið af glerdóti
og skrautmunum, er hún hafði átt.
En hún hafði mikið yndi af ýmiss
konar glingri, er gladdi augað. Jó-
hanna þykist spyrja, hvort fiaska-n
sé einnig brotin, sú, sem Dísa litla
hafði gefið henni. Þykir henni draum
konan svara því játandi.
Nokkru síðar en þebta gerðist á
Jóhanna erindi i húsið, þar sem
gamla konan hafði átt heima. Segir
hún þá syni konunnar drauminnn,
en spyr jafnframt, hvort flaskan,
sem áður getur, sé brotin. Maður-
inn svarar, að rétt muni að æði-
mikið af glerdóti gömlu konunnar
sé brotið orðið, en flaskan sé á-
reiðanlega eitt af því fáa, sem enn
sé heilt. Sé nú beat, að Jóhanna
taki flöskuna, svo að hún fari ekki
sömu leið og hitt. Til einhvers muni
móðir sín hafa átt erindi við Jó-
hönnu í draumnum. Verður það svo
úr, að Jóhanna tekur flöskuna með
sér.
Víkur nú til þess, að Herdís fer
suður, heimsækir foreldra sína í
Keflavík og sér þessa flösku hjá
þeim. Hefir hún orð á, hve snot-
ur flaska þessi sé og spyr, hvar móð-
ir 9in hafi eignazt hana. Jóhanna
segir henni alveg eins og er og tel-
ur nú réttast, að Herdís eigi hana.
Flaskan sé hvergi annars staðar bet-
ur niður komin, þar sem hún hafi
gefið gömlu konunni hana upphaf-
lega. Og þannig komst svo þessi
flaska norður til Húsavíkur. Vissi
ég ekkert um hana fyrr en nokkr-
um dögum eftir komu konu minnar,
að ég veitti henni a'tihygli og hafði
orð á, að þarna væri komin snotur
flaska, en skoðaði hana ekki nán-
ar. Sagði Herdís mér þá það, sem
nú hefir greint verið. Var svo ekiki
minnzt á þetta frekar. Ekki alllöingu
síðar er það einn morgun, að við
hjónin erum ny vöknuð, og segir Her-
dís mér þá, að sig hafi um nótt-
ina dreymt gömlu vinkonu sína. Þyk-
ir henni hún segja við .sig: „Flask-
an er brotin“. Þykist Herdís mót-
mæla, þar sem henni var ókuinnugt
um annað en hún væri heil. „Jú,
hún er brotin um tappann", segir
gam.la konan.
Ræcldum við hjónin svoliítið um
þetta, en hlógum svo að því, eins
og hverri annarri vitleysu. Ekki datt
okkur í hug að skoða flöskuna —
og hugleiddum þetta svo ekki nánar.
Líður svo til sunnudagsins um
haustið, að dóttirin réttir mér flösk-
una og ég man eftir draumnum og
tek að skoða flöskuna um tappann.
Verður mér þá heldur hverft við,
er ég tek eftir sprungunum, sem
ekki sjást nema við nokkra athugun,
og enginn hafði tekið eftir fyrr en
ég þennan haustdag.
Hvernig á að skýra svona lagað
í sambandi við hlut, sem búinn er
að fara landshluta milli og um marg-
ar hendur, skal ég láta ósvarað. Stund
um er minnzt á hugsanaflut.ning. E.n
því er vart til að dreifa í þessu efini,
þar sem konan mín var sannfærð um,
að flaskan væri heil, sem og allir,
er haft höfðu hana milli handa. Vecð
ur því hver að hugsa það, sem hon-
um þykir líklegast um þetta.
Sigurjón Jóhannesson,
skólastjóri.
»2. tbl. 1965
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 15