Lesbók Morgunblaðsins - 17.10.1965, Blaðsíða 4

Komið við hjá Valdimari
á Kálfastrðnd
Eftir Halldór Blöndal
Hann heitir Valdimar Hall-
dórsson og á heima á
Kálíaströnd við Mývatn, einum
fegursta bletti hér á landi og þótt
víðar væri leitað. Þar mætist
brunahraun og gróðurlendi, og
„gjálpir hampa skörum“ á víkum
og vogum, sem eru annálaðir fyrir
yndisleika.
Útsýni frá Kálfaströnd er mjög
fagurt. í suðri blasa við Bláfjall og
Sellandafjall, og á milli þeirra sér
á Dyngjufjö'll. í austri Hverfjall,
Búrfell og Hvannfjall, en í norðri
sér á Reykjahlíðarfjall, Gæsafjöll
og Lambafjöll- í vestri er Vind-
belgjarfjall og enn lengra sér Bárð-
ardalsfjöllin og Ljósavatnsskarð og
Kinnarfjö'll.
Valdimar hefur búið á Kálfaströnd í 52
ár, en hyggst nú hætta búskap af heilsu-
farslegum ástæöurn. Um þrjátíu ára
skeið hefur Ásrún Árnadóttir frá Garði,
systir Þuru, hinnar landskunnu skáld-
konu, annazt um Valdimar. f>au eru
bæði mjög skemmtileg og fróð og gaman
þangað að koma.
Á æskuárum sínum réðst Valdimar í
suðurgöngu til Rómar og hefur lýzt því
nokkuð í spjalli, er hann flutti á
skemmtisamkomu á Skútustöðum
skömmu eftir heimkomuna. Þetta spjall
mun verða birt í Lesbókinni, en af
því tilefni brá ég mér heim á Kálía-
strönd til að ra'bba við Valdimar.
ÆTT OG UPPRUNI
— Hvaðan ertu ættaður, Valdimar?
— Faðir minn var Halldór Sigurðsson,
ættaður úr Köldukinn og frá Mýrum í
Bárðardal, en móðir mín hét Hólmfríður
Þorsteinsdóttir frá Miðfirði Þorsteinsson-
ar hins ríka á Bakka á Langanesströnd.
— Og frá honum hefur þú þá auðsæld
ina?
— Það hlýtur að vera. — Þorsteinn
þessi var alinn upp við hrepp. Og þótt
allt væri að drepast í eymd og vesal-
dómi, náði hann samt í 20 jarðir og
margt stórbýli. Það má nærri geta, hvort
ég gat ekki náð í eitthvað líka, ef ég
hefði ekki bjástrað við búskapinn.
Og Valdimar hlær við.
— En þú átt nú töluvert í kistuhandr-
aðanum samt?
— Nei, ég á ekki neitt.
— Kálfaströndin mundi nú leggja sig
á eitthvað?
— Já, ég get náttúrulega selt Kálfa-
ströndina á mikið. Þýzkur maður sagði,
að hvergi væri meiri fegurð en hér, en
kannski sums staðar jafnmikil. Þeim hef
ur því dottið í hug að reisa hér gistihús
og þeir vilja gefa töluvert fyrir hana.
— En hefur þú séð fallegri stað en
Kálfaströnd?
— Engan einasta. En það er kannski
hægt að segja jafn fallegan, þegar ég fór
yfir Alpafjöll. Þá var að brenna burt þok
una í loftinu, er við fórum um Brenni-
skarð, og alltaf blasti við nýtt og nýtt
umhverfi. Þetta var að vori til og sú
skemmtilegasta dagstund, sem ég hef lif-
að. Það var helli-hellisólskin og heið-
skírt.
TIL RÓMAR AÐ GAMNI SÍNU
— Hvers vegna fórstu til Rómar?
— Bara að gamni mínu. Að sjá mig
um í veröldinni. Ég lít svo á, að það sé
ekki einskis virði að sjá það, sem feg-
urst er og merkilegast á þessari jörð,
'eins og vafalaust er um Róm og það
umhverfi, sem þar er.
Ég labbaði t.d. um rústirnar með
Davíð Stefánssyni og Ríkharði Jónssyni,
og við vorum þar mikinn hluta úr degi
og skoðuðum allt það gamla, sem þar er
að sjá og er allt óskaplega merkilegt.
— Heldurðu, að andar hafi verið þar
á sveimi.
— Vafalaust, en ég er ekki skyggn og
sá þé ekki. En þar sem svo margt hefur
gerzt eins og á Colosseum, varir það
Valdimar Ilalllclórsson á þrítugsaldri.
margtar aldir, sem þær verur eru á
sveimi, sem þar hafa háð sitt stríð.
Það eru náttúrulega 20 aldir, síðan
þarna gekk mest á. — Og hann hlær
við. — En ég geri ráð fyrir þessu, að
Hafsteinn Björnsson og þeir, sem eitt-
hvað sjá, yrðu varir við þá. Enda hefur
hann sagt það.
— Ríkharður og Davíð hafa verið
ómetanlegir ferðanautar?
— Þeir voru afbragðs félagar og
höfðu farið þarna um áður, svo að við
Tryggvi Sveinbjörnsson, sem með mér
var, nutum ferðarinnar enn batur fyrir
þa sök. V;/ fórúm m.a. efst upp í turninn
á Béturskirkjunni og skrifuðum þar
nöfnin okkar. Já, þeir voru mjög kátir
og skemmtilegir á allan hátt, nema hvað
Davíð var dæmalaus með það að láta
aldrei heyrast eina einustu vísu eftir sig.
— Þú hefur nú getað bætt úr því?
— Ég hef aldrei verið hraðkvæður,
en einstaka sinnum þó sett saman visu:
Mörgu þarf að gefa gát,
glettin brotnar alda.
Ég er oftast einn á bát
yfir djúpið kalda.
KOM EIN ANZI FALLEG UPP
í FANGIÐ Á MÉR
•— Þú komst við í París á leiðinni?
— Já, og skemmtilegt var að sjá fólk-
ið við göturnar, þar sem það situr og
drekkur fyrir framan húsin og nýtur alls
hins bezta, sem til er í veröldinni. Hvergi
er eins glæsilegt um að litast, hvar sem
maður kemur.
Ég get sagt þér frá einu merkilegu,
sem fyrir mig kom. Ég fór með neðan-
jarðarlest og þar var svo þröngt, að allir
stóðu þétt hver við annan eins og saltað
væri í tunnu. Ég var svo heppinn, að
það kom ein, anzi falleg, upp í fangið
á mér. Það var allt í lagi, — nema hvað
ég þurfti að fara fljótlega úr lestinni
aftur.
— Og hvemig kunni hún því?
— Hún ætlaði helzt að berja mig, þeg
ar ég fór. Hún vildi ekki s-leppa mér.
Og ég sá eftir henni líka, þótt
kynnin væru stutt.
TÓK TIL FÓTANNA
— Lentirðu í nokkru ævintýri öðru?
— Nei, en það er hægt. 1 Kaupmanna-
höfn var ég einu sinni á gangi eftir hlið-
argötu og það var niðamyrkur. Klukkan
var langt gengin tólf, en ég hafði farið
þarna inn til að taka af mér talsverðan
krók. Ég varð brátt var við, að maður
læddist á eftir mér. Ég heyrði í honum
og sá um leið, að hann ætlaði að reyna
að ná mér, en leizt ekki á hann. Hann
átti skammt í mig. Á þeim árum var ég
fljótur að hlaupa, þó stuttur væri, og
tók bara sprettinn. Mig langaði ekkert
að kynnast honum frekar. Hann var lurk
ur stór og ljótur vel.
Öðru sinni var ég staddur í Leith, er
maður réðst á mig. Ég bara sló til hans
og losaði mig þannig og tók síðan til
fótanna. Það getur verið varasamt fyrir
einsamla að vera svona á ferð. Það eru
nógir óþokkar til.
ALLTAF EITTHVERT ÓLÁNIÐ
— Ég gleymdi að spyrja þig áðan,
Valdimar, en hvenær fórstu utan? _
— Með Gullfossi haustið 1920. Ég fór
þá á hesti til Akureyrar og hafði annan
undir koffortið.
— Hafðirðu mikið með þér?
— Ákaflega lítið. Tvennan fatnað og
smávegis af nærklæðum. Ég keypti nær
allt, sem ég þurfti. Sá, að það var miklu
þægilegra en að draslast með allt með
sér.
Héðan fór ég til Gautaborgar og var
þar í fjóra daga, en síðan var ég í mán-
uð í Kaupmannahöfn. Þaðan fór ég út á
land og dvaldist í níu vikur á Langa-
landi og skoðaði danskan búsmala. Ég
vann þar að ýmsu en mest við að þreskja.
Svo þegar tók að rökkva ók ég heima-
sætunum á hestakerrum eitthvað út í
Framhald á bls. 6.
4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
33. tbl. 1965