Lesbók Morgunblaðsins - 17.10.1965, Blaðsíða 14

lendi í athafnaleysi, sem öllum leiðist
þegar til lengdar lætur. Að sitja eftir
með eydda krafta og verða þó að halda
áfram að lifa tízkunni — án þess að
sjá verklegar minningar, nema þreytt
andlit í spegli — eða er það ekki vana-
legt að fara beina leið frá speglinum
til þess að reyna eitthvað á sig, til þess
að fá fjörið og lífsgleðina í líkamann
aftur — eða sofa vel út, ef þess þarf?
egar það sannast, að það er of
seint að gera grín af því, sem er grín-
ið sjálft, af því að það sé sama sem
að henda grjóti — þá hætta menn að
skopast að brotnum gluggum í nýju
húsi fortíðarinnar — einungis er hægt
að nota það fyrir mælikvarða fyrir
því, sem ekki má gera. Sagan um kross-
festinguna er einmitt prentuð til þess
að vara okkur við, að gera ekki það
sama við okkar samborgara, en reyna að
finna viðhorf í nýtízkumálefni, svo ekki
þurfi að krossfesta né henda grjóti.
Það sem er meinlaust í stíl og hvers-
dagslífi, þarf ekki að vera gagnslaust,
þótt til sé merkilegt máltæki, þar um,
sem trúað er á — en að betra sé illt
að gera en ekkert, er auðsjáanlega aðal-
atriði á byltingartímum, því það sem eru
venjur, og allir hafa komið sér saman
um, er heilagt, hvað svo sem það er —
af því og þess vegna myndast öll mót-
staða fyrir nýjum hlutum, sem eru óal-
gengir — sem álitnir eru óþarfir. Af
því skapast byltingar, af því hinn fyrir-
sjáanlegi helgidómur ekki vill viður-
kerina þann aðkomandi helgidóm, þá er
barizt um andstæða helgidóma — að
fyrirbyggja þær byltingar, er takmark
áframhaldsins mikla — að koma með
húgsjónir og taka á móti hugsjónum
í staðinn fyrir að rifa niður og henda
grjóti, í staðinn fyrir ótímabært grín
— af því annað á þá við.
Það er sagt, að þegar einhverjum
leiðist — hafi sú ást flúið, sem þeirri
mannveru var úthlutuð á einhverja
ólíklega staði, og þá sé betur farið en
heima setið, til þess að leita hennar —
þá fari listamannssálin á nýja staði, í
ný umhverfi, til þess að umgangast
nýjar og óþekktar mannverur — svo
mikið er víst, að margt týnist, sem
verður að leita að, og þó það finnist
ekki alltaf það sama sem týnist, þá
finnst oft eitthvað annað í leitinni, sem
vert er að eignast, og stundum miklu
betra en það, sem týndist. Einu sinni
þegar einn smiður ætlaði að biðja guð
afsökunar á, að hann hefði haft áhrif
á verk mannanna, þá varð náttúran fyrri
til og var búin að gefa honum margar
merkilegar hugmyndir, áður en hann var
búinn að bera fram afsökunina. Merki-
legasta hugmyndin var að byggja höll
eða musteri inná Öskjuhlíð. Átti að
þekja musterishliðarnar spegilhellum,
svo norðurljósin gætu nálgazt fætur
mannanna — átti að skreyta þakið krist-
öllum allavega litum, og ljóskastari átti
að vera efst á mæninum, sem lýsti út
um alla geima. Húsið sjálft átti að
svara birtu dagsins og táknum nætur-
innar. Hélt smiðurinn, að þetta mundi
auka á skraut jarðarinnar og birtu
himnanna, á öllum holtum og melum
átti að byggja musteri og hallargarða
úr grjóti, handa nýrri tízku og útlæg-
um öndum fortíðarinnar.
(Úr „Grjót“, 1930).
ÚTTEKT Á STAÐ
Framh. af bls. 9
Og nú eru fardagar löngu liðnir. Vor
þessa árs að baki og sumarið, þetta bless-
aða bjarta sumar, næstum líka á enda
runnið. Haustgrá ský hafa hellt þungum
regnskúrum síðsumarsins yfir úfin
hraunin kringum Grindavík, og puntur-
irin í túninu á Stað hefur tekið á sig
fölan lit sinunnar.
Það var enginn bóndi á Stað í vor.
Jörðin var leigð ungum Grindvíkingi,
sem stundar fjárbúskap með fiskvinn-
unni og íbúðarhúsið tóku Reykvíking-
ar á leigu — skrifstofumenn, sem ætla
ao fara þangað til að fá sér ferskt loft
í lungun þegar kontórvinnunni er lok-
ið. Og eins og myndin ber með sér, er
þetta myndarlegt hús, með fannhvíta
veggi og fagurrautt, nýmálað þak, því
að félagarnir í Lions-klúbbnum í Grinda-
vík tóku sig til og máluðu það eitt kvöld
í sumar eftir vinnutíma. Það var drengi-
lega gert í virðingarskyni við hinn helga
reit og af ræktarsemi við Staðinn, sem
var prestssetur Grindavíkur um alúa-
raðir.
G. Br.
Símaviðtal
Framhald af bls. 7
mikið og hér utan heimalands
síns, Hollands. Annars eru ýms-
ir léttari drykkir sífellt að
verða vinsælli, svo sem Du-
■bonnet hjá kvenfólki, enda er
það léttur og skemmtilegur
drykkur, og Campari hjá báð-
um kynjum.
— Hvað velur þú handa sjálf
um þér?
— Ef ég er t.d. að fara í leik-
hús, þá fae ég mér gjarnan ein-
faldan skota og sódavatn, en
býð frúnni upp á Dubonnet.
— Hvaða tegund af skota?
— Það er leyndarmál.
— Getur þetta starf ekki ver-
ið hættulega freistandi?
— Jú, fyrir suma. Ég smakka
vín, en í hófi. Við barþjónarnir
erum háðir sömu skilyrðum og
t.d. bílstjórar og skipstjórar:
við megum ekki drekka í vinnu
skv. lagaboði. Eftir klukkan
eitt á nóttunni finnst mér of
seint að bragða áfengi, svo að
ég fer beint heim.
— Eru gestirnir ekki mis-
munandi skemmtilegir?
— Jú. Það er gaman að
vinna fyrir skemmtilega gesti,
en leiðinlegt að eiga við
drukkna menn. Þá reynir mað-
ur að „lempa“ út með góðu.
Vín á hvorki að sjást á manni,
þegar hann kemur inn, né þeg-
ar hann fer út.
— Nokkuð annars í fréttum
úr starfinu?
— Helzt það, að næsta vor
verður haldið hér norrænt bar-
þjónamót, og verður m.a. kokk-
teilblöndunarkeppni í sam-
bandi við það.
14 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS'
33. tbl. 1985