Lesbók Morgunblaðsins - 24.10.1965, Qupperneq 13

• mmnm 'PHi mm »U5onAR- t^ikm^-hahpmmmi:
WANW CAT SO/J
ER ÐESTZ.A HÉf,
SOWU. HÉÍ E/WN
>ANN, ER BORR HBT. LjfiHH FEKK ÞEIRAR KOWU, M /lÆLTl GflNClERI: HjWT VflRÐ
OÓTTlR BÓLpORM JÖTUAÍS, OK FENd'J ÞAU 3 W W ÞflRfí SýTT, EÐA HVflfflt
'OÐIblN, flWWAR VlLl, ÞRI0I VÉ.------------- VflRU RÍKflRI. Hfl SVflRAR MARR.
SVNIR BORS DRflPU YMI J'ÓTUN. £W £R HANW FÍLL.ÞA
HUÖP SVA MIKIT BLÖD ÖR 5ARUM HANS.flT MEÖ ÞVÍ
DREKKfU ÞEIRfíLLRI ÆTT HR'IMÞURSfl..........- . *
Þasegirqancleri-
HVAT HÖFDUSK Þfl AT\
DORS 5YA/IR, £F ÞÚ TRU
IR flT ÞElR 5EGOD?
NEMA EINHKOMSKUNDAN
HEÐ SÍNU HY5KI. ÞANN
KflLLfl JÖTWAR ÖERGELAH.
HANW FÓRUPP'fl LÚÐR
SIWW OK KOWA HANS OK
HEllK ÞflR.OK ERUflF
PEIM K0MNAR HR'lM'
’PURSA/ETTlR. •—
á leið heim til bróður síns, horfði á
skrípamyndina af bónda á dyrnunum
annars hugar. Eða svo virtist. Þó sam-
sinnti hann bónda:
— Já, veturinn verður sjálfsagt harð-
ur.
Röddin var jafn hljómlítil sem fyrr,
hás og stutt, hann hallaði sér að þilinu
og lagði hægri fót yfir þann vinstri, en
hélt tveimur höndum um volgan kaffi-
boliann.
Gr enn ræddu þeir um stund um
daginn og veginn. Þeir voru að biða eft-
ir rútunni að norðan heiðarmennirnir;
hún átti að vera skammt undan, ef áætl-
unin héldi, svo að það færi að styttast
í samkvæminu.
Kristófer bóndi leit á klukkuna. Eftir
tíu mínútur yrðu gestir hans farnir. Og
gátan um brotthvarf Björns Ófeigsson-
ar af heiðinni og framtíðarfyrirætlanir
var óráðin. Eða var hún ráðin? Lá hún
kannske í ristunum á hurðinni, þar sem
ihann sjálfur var útskorinn af þeirri
snilld, að skurðmaðurinn varð listskóla-
fóður. Að minnsta kosti horfði hinn föl-
leiti maður stöðugt á hurðina, eins og
hann drægi þaðan öll rök og svör við
spurningum hans.
' — Andskoti hefur strákurinn náð þér
vel, Kristófer, sagði Ási í Gerði í aðdá-
vmartón. Hann er hreinasta séní, strák-
urinn.
Bóndi anzaði ekki. Hann var orðinn
því vanur, að sér væri strítt á þessari
mynd eða tilraunir gerðar í þá átt; hon-
um var alveg sama núorðið. Og hafði
raunar alltaf verið, þótt sumir gætu ekki
skilið það. Honum fannst þessi skrípa-
mynd of ólík sér, til að hann gæti fyrzt
út af henni. Því var hann vanur að segja,
að þetta væri mikið listaverk, ef reynt
var að stríða honum á henni. En hann
nennti ekki að anza núna. Ekki Ása í
Gerði.
Hins vegar var því ekki að neita, að
honum fannst Björn Ófeigsson hafa horft
óþarflega alvarlega á þessa mynd nú um
stund. Líklega hefur það verið þess
vegna, sem hann gerði enn eina tilraun,
lokatilraun:
— Og hvað ætlarðu nú að hirða þær
margar skjáturnar fyrir Jón í vetur?
Er hann ekki alltaf að fjölga fénu?
— Ætli ég hirði nokkurt fé í vetur,
sagði röddin, án hljóms og áherzlu, en
lcannske kom smáherpingur í kinnina,
brosherpingur, það sást þó ógjörla.
Þá var það, sem Kristófer bauð enn í
bollana, en gestir höfðu fengið nægju
sína. Þá stútaði hann sig á pontunni og
bauð í nefið, og sá fölleiti lyktaði af
pontunni og lagði hana síðan á borðið.
Ási í Gerði starði þögull upp á stofubit-
ann, og óráðinn svipur leysti skælbrosið
af hólmi.
— Já, finnst ykkur þetta ekki bara fín
mynd af mér? Henni þótti það að minnsta
kosti, konunni, ha, og Kristófer töfraði
hlátur fram undan búmannslegu yfir-
vararskegginu. Og gestirnir horfðu á
myndina og jánkuðu. Og Ási í Gerði var
hættur að reyna að stríða bónda. Hafi
hann verið vitmaður á þeirri stundu, þá
var það að minnsta kosti ekki kjafta-
vit.
c
O VO var þessum selskap lokið.
Rútan kom brunandi fram hallana.
Gestirnir gengu út á hlað og upp að veg-
inum. Hundarnir þefuðu kurteislega í
áttina til þeirra í kveðjuskyni og gæddu
ásjónur sínar heimspekilegum virðingar
svip.
Kristófer gekk upp að veginum með
þeim. Hann átti von á pakka með rút-
unni. Þegar bílstjórinn hafði afhent pakk
ann og hinir nýju farþegar höfðu fengið
sér sæti, brunaði rútan aftur af stað. Ási
í Gerði fór að kjafta við bílstjórann í
trássi við öll lög. Kristófer sá það síðast
til fölleita mannsins, að hann setti höfuð
í greipar sér og hallaði sér fram í sæti
sínu. Þessi dularfulli maður, sem var á
leið heim til að hvíla sig eftir mörg erfið
sumur og kalda vetur.
FERÐASAGA
Framhald af bls. 4
I Berlín lifa 3 milljónir manna. Ég
verð að sleppa að mestu að lýsa því,
sem ég sá þar; get þó ekki gengið fram
hjá að segja nokkur orð. Sumir hafa
sagt, að Berlín væri Ijót. Það er bæði satt
og ósatt. Það er um hana eins og aðrar
borgir og yfir höfuð allt, að það fer
alveg eftir því, hver hliðin er skoðuð.
Miðborgin er falleg, úthverfin ljót. Það
er stórborgarbragur á öllu, mikil um-
ferð, breiðar og langar götur, þráðbein-
ar, og húsin háar og skrautlegar hallir.
Alveg ógnaði mér stærðin og umferðin
á járnbrautarstöðinni „Anhalter Bahn-
hof“. Það er víst líka einhver stærsla
stöð í heimi. Fallegasta gata borgarinn-
ar er „Unter den Linden“. — „undir
Iindunum“. Þar er hver stórbyggingm
við 'aðra, hótel, skólar, stórverzlanir og
allt þvílíkt. Við annan enda hennar er
Keisarahöllin. Hún stendur við ána
Spree. En á bakkanum framan við höll-
ina eru einhver hin hrikalegustu minnis-
merki, sem ég hef séð. Annað er þýzki
örninn, sem er þjóðmerki. Hitt er her-
mennskan sjálf og hnefarétturinn í sínu
almætti. Efst er riddari ríðandi, her-
tygjaður með alvæpni, ógurlegur ásýnd-
um. Á næsta fótstalli eru fjögur ljón, gap
andi af grimmd, svo gín í vígtennurnar.
Tvö snúa að höllínni. Þau hafa hramm-
inn á fallbyssukjöftum, en framundan
brjóstunum standa öll hugsandi hervopn,
sem til eru. Á neðri stallinum er svo
sýnd fólkorusta. Það er auðséð að or-
ustuguðinn Marz er hér í hásæti og hon-
um er fórnað því dýrmætasta, sem þjóð-
in á til. Verkin sýna merkin, því að út
um gangstéttir borgarinnar liggja og
sitja menn í blóma lífsins á tvítugs- og
þrítugsaldrinum, allir sundurtættir og
flakandi í sárum. Suma vantaði hend-
urnar, aðra fæturna, suma fót og hönd
og aðrir alveg máttvana eða einhverjir
hlutar líkamans. Nokkrir höfðu sár á
hárinu o. s. frv. Þegar góðir menn gengu
fram hjá, réttu þeir þeim ausu, svo að
þeir gætu dregið sitt auma líf lengur.
Það var vor og heiður himinn. Sólin
laugaði allt í ljósi, blómin voru að
springa út og trén stóðu þegar algræn
með vegunum. Fólkstraumurinn var eins
og ólgandi haf. Allt á fluga-ferð, — alls
staðar iðandi líf. Hugsa sér svo kjör þess-
ara vesalinga, sem liggja þarna svona
útleiknir. Og að þetta skuli eiga sér
stað, — og þykja sjálfsagt í mestu menn-
ingarlöndum heimsins. Það er undarlegt,
að nokkur maður með viti skuli stuðla
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 13
34. tbl. 1965